Jesień - czas przemijania

[Bartosz (Rufus) Osojca]

Zefiru głuchy pomruk, szept jesieni

Na gruncie, pośród cnej listowia toni

Nad ziemią, pośród pstrej jesiennej woni

Zachodu pobrzask skrzy, wśród buków cieni

 

Gdzie był onegdaj bujny zwał zieleni

Ponura śmierci chwila życie goni

A życie to się wżdy przed końcem broni

Lecz przetrwa tylko goły stos kamieni

 

Bo wszystko niczym świecy blask przemija

Czy to jednakże gorzkich zmartwień powód?

Bo kiedy śmierć iglaste szpony wbija

To pasmo życia, jego magii dowód

 

Bo nikt nie skończy tej jesiennej doli

Więc wciąż zostaje nam memento mori

 

 

[Bartosz (Rufus) Osojca]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za komentarz. Chyba faktycznie powinienem się trochę ograniczyć z metrum. Jednak bardzo miło, że znalazł się tutaj ktoś kto potrafi je docenić :) Z ostatniego raczej po prostu wyszedł taki dziwoląg – bardzo chciałem użyć memento mori.

Jeszcze raz dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)