A może teraz

[Gość]

.

A może teraz

 

... gdy z oczu nam spada

rozdarta zasłona

zdołamy

dźwignąć go

z kolan

splotami rąk

ten dom wzniesiony dla nas

nie przez nas?

 

.

.

 

Edytowane 5 Października 2018 przez Gość (wyświetl historię edycji)

[Luule]

Nie jestem pewna co ukrywa się pod metaforą tego domu. Nasze ciało (całych nas w sumie) najbardziej mi pasuje. ale też może być to nasz świat, Ziemia. Albo jeszcze coś innego.

[karenka]

Poruszająca serca strunę miniaturka,która przemawia tęsknotą kochającego nas Boga  przekraczając granicę ludzkiego umysłu:)pozdrawiam wzruszenie*

[Gość]

Skłaniam się ku ziemi 

W ten sposób odczytuję metaforę domu 

Z przyjemnością przeczytałam :-)

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pisząc myślałam o naszej "naturalnej" ziemi, ale w miły sposób zaskoczyłaś mnie też Twoja interpretacją, Luule, i też twoja otwartością na inne możliwości :) Cieszę się, gdy mój wiersz daje czytelnikowi wolność. Pozdrawiam :)

 

Dziękuję Ci, że tak głęboko i ze wzruszeniem zajrzałaś w mój wiersz, to dla mnie radość. :) Pozdrawiam

 

A ja z przyjemnością przeczytałam twój komentarz, Olcho,  dziekuję :)

[Luule]

Tylko jeszcze nie wiem czemu ten znak zapytania na końcu... :)

[Gość]

Cały wiersz jest jednym pytaniem, które zadaję sobie i czytelnikowi, i które zaczyna się w tytule: "A może teraz..."  :)

[Luule]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Aa, okej, myślałam, że to dotyczy ostatniego wersu