Cmentarz chłopski

[Rafał Pigoń]

A najpierw zatrzęsła się
Resztka wyschłych liści,
A wtedy ustąpiły mgły.
A mgły tak gęste, powolne,
Snujące się bez celu.

 

I to był calutki świat.
Tam od pól tych obmarzłych
I po drogę tę i ten kościół boży,
I rzędy krzyży, że gdyby jakie ptactwo siadło,
Zmarzłoby, tak ciche oziębły.

 

A kto by wtedy przechodził tą drogą.
Kto by wóz ciągnął,
To konie przyganiał,
Ujrzałby, że gdzieś tam skulony
Starzec siedział, wpatrując się
W wyrytą tabliczkę...

 

Kiedy w szarości nie spostrzec zachodu,
Ani tego księżyca,
Ani tych pierwszych gwiazd.

Edytowane 28 Września 2018 przez Rafał Pigoń-Bbard (wyświetl historię edycji)