Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Była sobie dziewczynka, która szła do babci,

po drodze spotykały ją przygody.

 

Idąc zatrzymała się na chwilkę,

<jabłonka woła> ;

"dziewczynko zerwij jabłka z moich gałęzi,

jest mi ciężko, w nagrodę dostaniesz kosz jabłek,"

dziewczynka zerwała i poszła dalej.

 

Idąc zatrzymała się na chwilkę,

<spotkała krowę> ;

"dziewczynko wydoisz mnie proszę,

jest mi tak ciężko, w nagrodę dostaniesz,

szklankę mleka".

Dziewczynka wydoiła i poszła dalej.

 

Idąc zatrzymała się na chwilkę,

<spotkała piecyk> ;

"dziewczynko czy włożysz ten chlebek do pieca?

w nagrodę dostaniesz chleb".

 

Wreszcie dotarła do domu babci ta ją wita i mówi;

- gdzieś ty dziecko się tyle czasu

podziewała?

- na to dziewczynka wszystko jej opowiedziała.

 

Tak więc widzicie moi mili warto mieć dobre serce,

bo często za to spotyka nas nagroda, ale warto jest też,

być dobrym dla samego siebie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Żartujesz masz ją całą??????????? byś podał?

bo ja za grosz nie mogę sobie przypomnieć co było w tej bajce,  co w jakiej części dlatego przerobiłam :)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marcinie nawet nie wiesz jaką radość mi sprawiłeś podając autora i tytuł. Tata mi opowiadał tą bajkę jak byłam może w podstawówce,  tata też nie mógł sobie jej całej przypomnieć a mi ostatnio chodziła po głowie, dziękuję :)

Edytowane przez Iwa-Iwa (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @yfgfd123 Pisz dalej – tylko tym razem dla niej, nie dla redakcji.
    • Ej, mała - tu w młynie czas klei się jak kit, a ja z niego lepię gryps. Piszę ci na papierze od paczki, co śmierdzi jak melina po bibie. Kraty śpiewają swoje, kibel parzy wspomnienia, a ja cię mam w łebie jak świecę - pali, nie gaśnie. Twoje imię dźwięczy na spacerniaku jak stara piosenka z zakazanego radia. Łapię oddech, łapię dym, mam cię w kieszeni jak filong ze zdjęciem. Ty - moja sztela, co trzyma pion, gdy świat wali wałki. Ja - zawiniak, co kitra uczucie między cegłami i szeptem, trzymam pax i sztelę jak beton w dłoni, czuję szajbę w murze, która przypomina, że każdy dzień waży tonę. Bo tu każdy ma wyrok, ale nie każdy ma dla kogo odliczać czas. Ja mam - i to mnie trzyma przy murze jak stalowy sen. Gdy noc kręci szlaję po korytarzu, twoje oczy są moim światłem, jakbyś przeszła przez mur i zostawiła klucz w mojej dłoni. Nie obiecuję złota, obiecuję tylko lojalkę i prawdziwy sztos - bo kocham cię jak przyjaciel na balecie: z zasadą, bez ściemy. Więc trzymaj ten gryps, niech śmierdzi betonem i dymem, niech każdy wie, że nawet zawiniety chłop ma serce. A kiedy wyjdę - nie wezmę nic, prócz ciebie i dwóch zdań: że kocham. Że wrócę. Że na słowo - na beton -  trzymam fason i kit, czuję rufę i gruchot, które uczą, że mur nigdy nie kłamie. A jak mnie kiedyś zapytają, co ocaliło mnie z muru, powiem: twoje imię - napisane jak modlitwa na dymie papierosa, między klawiszem a odsiadką.  
    • Most pospinany zewsząd na miłości zardzewiałych kłódkach. Ja zawsze jestem zero jedynkowy. W miłości zawsze u mnie druga tura. Wolę jednak opiekę śmierci. Dlatego właśnie ochoczo chwyciłem lekkość pióra. Bez pomocy już nie wstanę i nie wyruszę w świat. Jak kaleka-zabawka o wyrwanych kółkach. Nie niewiast uśmiech a drwina. Teraz ciśnienie mi podnosi. Duma pobita nieraz. Kolejny raz w zaułki duszy krwawo uderzona. A miłość jak ptak chorowity, przez wiatry burzy strącona. Demoniczny kot, trzewia jej zębami rwie. I truchło w pysku triumfalnie unosi. Nie bój się. Podejdź pod ogrodzenie. To cmentarz Twych marzeń. Potężny, skażony obszar. Stoisz nad ciemnością otwartego grobu. By wpaść potrzebujesz szturchańca. Obok we mgle trupiej, rozkłada się ciało miłości gońca. Consummatum est! Ego iam moriar.
    • @viola arvensis Ciepnij nostalgię na śmietnik,                               jesteśmy przecież... naczelni.
    • @Waldemar_Talar_Talar powiedzieć kocham i zostać kiedy trudno - to miłość
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...