Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

może stawiałeś złe pytania
gubiąc w odpowiedziach
niebo oceanu jawiło się
fantazją - rzecz w tym że
było zwykłością
ukrytą w słowie tabu
krążyło tak szybko
a wydawało się wprost nieruchome
nie przesuwając nawet o centymetr
ciszy
co kazała wciąż wierzyć na nowo

stałeś
wpatrzony w linię horyzontu
którego nie było

Opublikowano

Tabu - jako głęboki i fundamentalny zakaz kulturowy do określonych dziedzin wiedzy - uważam że jest wielką niesprawiedliwością nasyconą i wywieraną presją na ludzi, aby nie wiedzieli wszystkiego, bo po co? Nieświadomymi łatwiej manipulować. I tu nie trzeba stawiać pytań, tylko samemu się dowiadywać, wgłębiać, tym bardziej w dobie Internetu, gdzie prawie wszystko mamy podane na przysłowiowym talerzu. Oczywiście jest jeszcze druga strona medalu: z wiedzy należy korzystać umiejętnie i rozsądnie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Prywatność a tabu w ujęciu encyklopedycznym to dwie róźne rzeczy. Jeżeli ktoś jest ciekawy innych, ich życia- to po przekroczeniu pewnych granic jest wścibski, wtrącalski. Natomiast tabu w odniesieniu do nagości jako takie nie ma praw bytu, ponieważ każdy sam widzi swą nagość. I w dużej mierze ma wyobrażenie o nagości innych. Pisząc wcześniejszy komentarz miałam na myśli np. Zagadnienia w religiach  w kręgach hierarchów, a ukrywane przed ludźmi,  

kapłani egipscy również dla korzyści ukrywali przed prostym ludem istotę zaćmienia słońca,

śmierć prezydenta USA  Kennedy’ego, ...... Tajemnica czy tabu? Są napewno ludzie, którzy znają prawdę. Mają swoje powody aby nie wyjawiać. 

Zgadzam się, że tabu było i będzie. 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Imię bez głosu. Ciało bez granic. Krucha — jak snów porcelana, w mroku zrodzona, z gwiazd, popiołu i tchnienia. W niej śpią korzenie światła, płyną soki życia, jak krwiobieg rzek. W jej oczach odbija się milczenie planet. Gdy ją dotykasz — otwiera w tobie czas, gdy obejmujesz — zasiewa ciemność. Jest kołyską bez dzieciństwa, która nie umiera. Dla ciebie - powrotem w gwiezdny pył. .
    • @Alicja_Wysocka Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca. Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.  
    • @Wochen Napisałeś smutną fraszkę - kontrast między światem kultury wysokiej a brutalnością codzienności. Mimo obfitości pięknych słów w literaturze, w realnym życiu dominuje przemoc i wulgarność. Pozdrawiam.   
    • @Marek.zak1 - Cóż, uczniu, jeśli czytelnik zrozumie utwór źle, znaczy to, że autor napisał go zbyt dobrze! Bo prawdziwe arcydzieło to takie, które każdy rozumie inaczej, a wszyscy mają rację.   Pozdrawiam. :)))  
    • @Annna2Fajna fraszka!    A na brzegu siadła żaba, co z opinią nie czekała. Kumka sobie - lecz nie cicho: "Ależ z traszki wielkie licho! Wiersze pisze? Toż to sztuka!" "Droga traszko, nie bądź wredną laską! Lepiej ze mną kumkaj w stawie, zamiast myśleć wciąż o sławie. Bo od wierszy i uniesień, lepszy jest - komarowy  wrzesień!"
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...