Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie życzę sobie spowiednika


zaszczebiotałby że ani
wiosną jesienią zimą latem
nie według przepisu


lecz nawet żałobne ptaszyska
wyświetlają pióra nieprzepisowo
czernią się tylko dla zerknięcia
w zapatrzenie rzucają granatem


chyba że leżą na ulicy i już niczym nie połyskują


od dawna nie kąpię się w soli
spływającej jako odcinek niespecjalny
później płacz to żadne apogeum


nie potrzebuję go
nie zmieni ani
rany ani blizny święcą się
samodzielnie i niezawiśle


"Na szyi drobnych sznur korali,
W szerokiej mufce chowam ręce..."

Opublikowano

- niepotrzebne powtórzenie tytułu jako pierwszego wersu
- nieprzepisowo, niezawiśle, niespecjalny - na przestrzeni tekstu za dużo tych "nie"
także w formie "swobodnej"
- no i ten granat, zupełnie mi odstaje od klimatu

pozdrawiam

Opublikowano

O ile dobrze mi sie wydaje to ten wiersz nie ma tytuły, bo są trzy kropki, atylko dla rozpoznania jest napisany pierwszy wers w "tytule", wiec nie wiem czemu ta uwaga...

Wiersz mi sie podoba, ale trochę nie rozmumiem wersyfikacji
np.
nie potrzebuję go
nie zmieni ani
rany ani blizny święcą się
samodzielnie i niezawiśle

czemu "ani" nie jest razem z "rany"?
sugerowałabym
"nie potrzebuję go
nie zmieni ani rany ani
blizny swiecą się
samodzielnie i niezawiśle"
nie zmieniajac oczywiście tego ze blizny obok świecą sie bo chyba o to ci chodziło??

poza tym wydaje mi sie niepotrzebne "ani" w pierwszej strofie
bo jest zaprzeczenie "nie" a tego naraz sie raczej nie stosuje...

no i w ostatnim wersie nie rozumiem dlaczego drobnych a nie drobny - według mnie lepiej brzmi bo przy zastosowanej inwersji troszkę niezręcznie...

To tylko moje sugestie... :)

Pozdrawiam
lenka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dziękuję za wytłumaczenie Pani Kot kwestii tytułu :)
"ani" w tym wierszu ma 2 funkcje, oprócz tej oczywistej odnosi się także do imienia.
A jeśli chodzi o część wiersza w cudzysłowie to jest to fragment Anny Achmatowej, więc zmieniać raczej nie wypada ;)
Dziękuję raz jeszcze za opinię i serdecznie pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bo mnie sie taka maniera nie podoba
stąd taka uwaga

pozdrawiam

Nie tytułowanie wierszy to maniera? zmanierowanie do szpiku kości, nieprawdaż? Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pani Kot doskonale rozumie, o co chodzi z tytułem
jak już wspominałam: maniera nie podoba się ani trochę
razi mnie powtarzalność
tym bardziej, że nic nie wnosząca

juz łatwiej byłoby nadać taki właśnie tytuł
i nie powtarzać się jak jąkanie
niż robić ceregiele z kropkami

ale to tylko moje zdanie

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeżeli uważa Pani moje uwagi za złośliwości
to ok
więcej nie będę wyrażać swojego zdania
pod żadnym z Pani utworów

nie chciałam nikogo urazić
jeśli tak się stało, przepraszam

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeżeli uważa Pani moje uwagi za złośliwości
to ok
więcej nie będę wyrażać swojego zdania
pod żadnym z Pani utworów

nie chciałam nikogo urazić
jeśli tak się stało, przepraszam

pozdrawiam

Urazić nie chciałam, urażona się nie poczułam, jak tam Pani sobie chce, prosić nie będę i płakać nie będę, zdziwiona tylko jestem.PoZDRAWIAM
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no niestety tak wyszło
a nie tytułowanie wierszy jest wygodnictwem
i tyle

;)
ja nie czuję się urażona
ani trochę

ale skoro nie lubi Pani krytycznych komentarzy
i odnosi się do nich z ironią ;)
to ja sobie odpuszczę może
bo inaczej nie umiem
hahaha

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no niestety tak wyszło
a nie tytułowanie wierszy jest wygodnictwem
i tyle

;)
ja nie czuję się urażona
ani trochę

ale skoro nie lubi Pani krytycznych komentarzy
i odnosi się do nich z ironią ;)
to ja sobie odpuszczę może
bo inaczej nie umiem
hahaha

pozdrawiam

Proszę Uprzejmej Pani!

Lepiej nie tytułować wiersza niż na siłę go nazywać, wymyślać tytuły tylko po to, żeby przyciągnęły uwagę czytelnika - taka zależność - im bardziej szokujące tym lepsze-tak?
To tak jakby spieszyć się z chrzestem dziecka ;)
A teraz adp- krytyczne komentarze, nie lubię ich, cenię je, a Pani je lubi?
Ironia, ironia, ironia- i co? Jeśli ktoś "czepia" się do tego, że wiersz nie ma tytułu-to jest to dla mnie zabawne i trochę przykre. Tak jakby na siłę próbować do czegoś przyczepić. Proszę krytykować wiersz a nie gwiazdki ;)

hahaha? - co hahaha?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no tak, to że napisałam o lenistwie
to jest czepialstwo
a jak napisałam, że nie podoba mi się
stosowanie tylu zaprzeczeń, to grochem o ścianę

oczywiście

a "hahaha" to była autoironia, chyba niezrozumiała

pozdrawiam

ps. wydawało mi się, że ma mi się prawo niepodobać cokolwiek w wierszu, bylebym to uzasadniła, ale chyba się pomyliłam :( niniejszym kończę dyskusję na temat tego utworu, gdyż nie zasługuje on na taką uwagę

ps2. możliwe, że dziś mam gorszy humor niż zwykle i stąd ta dziwna dyskusja. Więc od razu przepraszam i żałuję, że brakuje Pani wyrozumiałości
Opublikowano

nie potrzebne powtórzenia!!Mała kosmetyka nie zaszkodzi proponuję mała zmianę

nie potrzebuję go
nie zmieni ani
rany ani blizny święcą się
samodzielnie i niezawiśle

w tym fragmencie!!
Pozdrawiam!!

Opublikowano

Ja nie wiem o co chodzi, ale jestem przeciw:
1. Wersyfikacji
2. Powtórzeniom (podobno podwójne znaczenie, chociaż ta teoria wydaje sie mocno naciągana)
3. Ptaszyskom wyświetlającym piórka i rzucającym granaty - SF jakieś
4. "rany ani blizny święcą się" - w świetle obecności ani w poprzednim wersie ten zapis traktuję jako błąd.
5."od dawna nie kąpię się w soli
spływającej jako odcinek niespecjalny
później płacz to żadne apogeum" - pomieszanie czasów wpływa fatalnie na odbiór tej strofy
6. ITD.
A podejście do tytulu popieram. Podejście Kotowej.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie potrzebuję go = spowiednika
nie zmieni ani
nie zmieni ani rany
nie zmieni ani blizny
ani rany ani blizny święcą się samodzielnie i samoistnie

pomyślę jeszcze o tej części; dziękuję za opinię i pozdrawiam
Opublikowano

nie wiem jak to jest, ale grom ludzi nie nadaje tytułu a trzy wyrazy w nawiasie to przeciez tylko by pomóc odszukac właściwy wiersz...
gdyby wszyscy którzy nie wiedzą jaki nadać tytuł zostawiali kropki byłoby źle, poza tym nawet wielcy poeci tak robili... w tomikach poezji stosuje sie taką metodę a oni sie biednej dziewczyny czepiają - zgłoście swoje obiekcje "do góry" (i nie mam tu na myśli moderatora :P)
a może zamiast krytyli spróbowalibyście wymyślić jakiś tytuł i podpowiedzieć autorce... hmm...
jak dla mnie to zbyteczne dyskusje i uwagi, które do niczego nie prowadzą...

PS.
"A jeśli chodzi o część wiersza w cudzysłowie to jest to fragment Anny Achmatowej, więc zmieniać raczej nie wypada ;)
Dziękuję raz jeszcze za opinię i serdecznie pozdrawiam."
no to sie popisałam - ale naprawdę mi sie nie podoba... :P

Pozdrawiam
lenka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
    • Ukradli konia ino: kil, Darku. Dar koi, no - koniokrady        
    • Wiersz krótki ale naprawdę znakomity... Pozdrawiam Najserdeczniej!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...