Krzywopatrzenie

[Niewygodna]

Budzę się, przecieram krzywe oczy.

Świat niewyraźny, obraz mi się mroczy.

Wstaję chwiejnie na krzywe nogi.

Kolejny dzień, a sen był tak błogi.

Naciągam ubranie na krzywe ciało:

W udach za dużo, na piersiach za mało.

Chodzę ze wzorkiem wbitym w ziemię,

Czy choć kszta ideału we mnie drzemie?

Błądzę, gubię się w życia uliczkach.

Czekam na uśmiech na mych policzkach.

[W.M.Gordon]

Jest pomysł na unikalny opis depresji, pesymizmu, zniechęcenia.

Rymowanka spłaszcza i utylizuje tematykę.

 

[Deonix_]

A mnie tu rymy jakoś nie przeszkadzają,

choć zwykle w takim układzie są dla mnie drażniące.

Tutaj jednak tak groteska - być może niezamierzona - podoba mi się,

trąca czarnym humorem.

Odrobinę mi przeszkadza arytmiczny wers:
 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i błąd ortograficzny w nim zawarty,

 

a także:

 

trochę mi ten uśmiech na policzkach nie pasi,

prędzej dołeczków czy łez bym się tam spodziewała,

bezpieczniej jest pisać/mówić o uśmiechu na twarzy wg mnie,

choć rozumiem, że rymowana forma wiersza wymusiła na Tobie takie rozwiązanie.

 

Wiersz chyba miał na celu ośmieszyć perfekcjonizm,

jeśli tak, to się bardzo udał.

 

 

Pozdrawiam.

 

Edytowane 12 Lipca 2018 przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)

[Niewygodna]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za poprawę, błąd pojawił się przypadkiem oczywiście :) 

 

Sama się zastanawiałam jakby zmienić te "policzki", jednak z racji rymowania wiersza nie mogłem znaleźć odpowiedniego zamiennika wersu.

Taki był właśnie cel wiersza, dziękuję za komentarz.

 

Pozdrawiam :)