Nasz fiord

[Tomasz Kucina]

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

                            graphics CC0

 

 

będziesz
za chwilę
fiord lodu i depresji

Idź dalej po stopniach milczenia
wspinaj po czaszce deszczu
chyląca ku niżom
spoglądająca w wąwóz zgiełku
w sprzęgle zapamiętania
dźwięk
spłaszczy echo i przemieści

wolno ci
możesz być niepozorna
stąpać po kamieniach ciszy
guślarkę bierz - niech odczyni rytuały
jeśli wyruszysz rankiem
zaćmisz kurkumą rosy
w firankach słońca
rzęsa wibruje powietrzem
ze mną będziesz - myśl urośnie do szczytu
odkryje krater - przemieści puls

są gesty ciała
wzburzone fale wzroku
uśmiech w kąciku pożądania
weź tedy serce
ono zakrzyknie obrazem - stanie
pod mostkiem limfocytów

spotkasz sumienie
będzie tam czekać
w zaułku ludzi wiecznych - po których
wtórują liczne słowa
--

Edytowane 17 Kwietnia 2021 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobry wiersz, Tomaszu. Powyżej zacytowałam to, co najbardziej mnie ujęło. I tytuł. Nasz fiord

Pozdrawiam Justyna. 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Justynko. Może, nie jest to tak afirmatywnie wyeksponowane, ale ten mój wiersz to rozmowa ze SUMIENIEM, co sugeruje ostatnia zwrotka, kwestią fakultatywną (pozostawioną do wyboru przez czytelnika) jest odbiór osobisty, bądź przypisany autorowi. Inaczej mówiąc, czytelnik może (dowolnie), zinterpretować czy uważa że wiersz jest odautorską (moją) rozmową z własnym SUMIENIEM, czy też ja rozmawiam z SUMIENIEM czytelnika. Kwestia do wyboru. Zależy od wrażliwości odbiorcy. Ciekaw jestem jak Ty go odebrałaś? Czyli jak kształtuje się Twoja wrażliwość, czy ma rys obiektywy (niezależny) czy bardziej subiektywny (spontaniczny)?  

[Justyna Adamczewska]

Tomaszu, zrozumiałam - tytuł. Tyle, że są użyte formy rodz. żeńskiego, np. we fragmencie, który ja zacytowałam, i który mną poruszył. Pojęłam raczej ten wiersz, jako rozmowę, nie typowy dialog - ten, jak wiadomo jest rozmową dwóch osób. Tutaj dostrzegam osoby trzecie. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tu pytasz o moją wrażliwość? Dziwne. 

Wiesz, kiedyś usłyszałam takie słowa na temat wrażliwości: 

 

"Wrażliwość - zdolność przeżywania emocji i odczuwania wrażeń; bycie wyczulonym. Szorstkość bywa parawanem wrażliwości."

 

Wrażliwością można kierować, jeśli ma się kontrolę nad sobą. 

Tak myślę, Tomaszu. A do wiersza Twojego jeszcze powrócę. Justyna. Miłego dnia. 

 

 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Osoby trzecie są tylko tłem w wierszu, o nich podmiot liryczny tylko napomina, to może rzeczona guślarka, albo finalnie ludzie wieczni?, więc to nie rozmowa, nie typologiczna rozprawa (jak chociażby u wieszcza Reja - "...między panem, wójtem i plebanem", wiersz jednak dotyczy maksymalnie dwóch (dwojga) osób, wtedy będzie to klasyczny dialog. Natomiast utwór można również zinterpretować jako monolog, czyli rozmowę z własnym ja, ze sumieniem, a w zasadzie duszą, bo sumienie immanentnie z duszą się kojarzy. Dlatego świadomie użyłem form rodzaju żeńskiego (jak zauważyłaś), przykładowo "niepozorna", "chyląca się", bo dusza jest rodzaju żeńskiego, użycie z kolei form żeńskich pozwala na interpretacje alternatywną, np. próbę nawiązania dialogu między mężczyzną a kobietą (większość czytelników pewnie taką przyjęło interpretację - najbardziej oczywistą), a w zasadzie raczej dialogu autora z czytelnikiem (czytelniczką, - obojętnie). Wspomniałem w poprzednim poście, że w tej kwestii pozostawiam wybór. Zatem wiersz jest fakultatywny.  Pytałem o twój odbiór wiersza z czystej ciekawości, chciałem po prostu wiedzieć, jak go odebrałaś. I nie ma tu żadnych podtekstów, czy ukrytego przekazu. To było klasyczne pytanie warsztatowe, autora tekstów (mnie) do innego autora tekstów (ciebie).   

Edytowane 26 Maja 2018 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[Marlett]

pod mostkiem limfocytów

Limfocyty kojarzą się ze zdrowiem lub chorobą.

Ludzie spontaniczni mają gorzej ponieważ niszczy ich nadwrażliwość.

PozdrawiaM.

[Justyna Adamczewska]

Tomaszu, ale zrobiłeś wykład - cenię to bardzo. Dziękuje. 

Dla mnie w tym wierszu najważniejszy jest tytuł, fiordy bowiem, to niezwykłe miejsca - maja bezpośredni "kontakt" z morzem, a sa kryjówką. I to dobrze strzeżoną kryjówka - góry. 

To tyle. Miłego popołudnia. J. 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zatem jak rozumiem :

 

serce

ono zakrzyknie obrazem stanie

pod mostkiem limfocytów

 

będzie pod presją, w konsekwencji stanie się zdrowe, albo chore, w zależności od (tejże wrażliwości o której piszesz) - drugiej osoby (kiedy wiersz rozumiemy jako dialog), -alternatywie- samego siebie (gdy wiersz odczytujemy jako monolog)? Tak zrozumiałem Twój komentarz Marlett? Dobry trop dedukcyjny, myślę...  śmiało można przyjąć taką interpretację.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oczywiście Twoja jest wrażliwość i masz prawo do własnych wniosków i odczuć w interpretacji mojego wiersza. Ja niczego nie sugeruję, i nie narzucam własnej interpretacji. To lepiej, że każdy czuje po swojemu. Jednym zdaniem ilu czytelników tyle interpretacji. I super. Nie planowałem wykładu. Czasem tylko udzielam skrupulatniejszych odpowiedzi w kwestii moich wierszy. Rozjaśniam tło i kontekst, skoro są komentowane. Skoro to Ci przeszkadza, w przyszłości będę się streszczał, obiecuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[bajaga1]

Ten wiersz Tomaszu nie potrafię spokojnie o nim myśleć. Napisałeś że jest to rozmowa z duszą. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

 

Przepraszam że w ten sposób piszę ale trudno mi inaczej to pozbierać. Pisze z telefonu. Tak rozmawiać może ktoś -kto stając na krawędzi  np ciężka choroba -"most limfocytów",   nie poddaje się - "myśl użądli burzę" - będzie tak silny  jak tylko być może, aż do końca. "sumienie będzie tam czekać."

Ten wiersz sprawia ból jest tak inny od tych lekkich wywołujących uśmiech. Nie  znam twojej twórczości choć czytałam już  "Dekret Termita" jest w podobnej tonacji. No cóż nie jest to wiersz do poduszki choć jest świetnie napisany. Znałam kogoś kto mógłby być bohaterem tego wiersza, tak sobie myślę.  Pozdrawiam

 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na tym polega cała frajda, w analizie poezji. Wieloaspektowość i różne możliwe formy jej przyswajania, czy rozumienia konkretnej sytuacji lirycznej powodują "burzę hormonów" u czytelnika. Jeżeli tak właśnie jest - to lepiej. Najrozsądniej jest, przyhamować na skrzyżowaniach tych dróg interpretacyjnych bo można wywołać niezły misz masz, dobrze jest precyzyjniej określić w wierszu miejsce i czas jego akcji, może też kontekst (przybliżyć szanownej interlokucji - po co autor napisał wiersz),  za to przyśpieszyć, wciskając gaz do dechy w wykorzystaniu środków poetyckich, ale jest to trudne, ponieważ zwłaszcza niedoświadczeni poeci malują głównie emocją, tworzą opisy egzaltatywne. Lepiej jest pisać z dystansem, i hamować emocje. Zimniej, chłodniej, a jednak trzymać czytelnika w napięciu. Może do takiego gatunku można przypisać mój wiersz? Nie wiem?, Decyzja należy do odbiorcy.

 

Twoja interpretacja bardzo mi się podoba. W sumie gdybym pierwszy raz go przeczytał, i sam nie napisał wiersza prawdopodobnie zinterpretowałbym go podobnie jak Ty.

Ten wiersz nie jest jednak o chorobie i nie o cierpieniu. To wiersz o patosie Ludziej Duszy, która poszukuje jakiś wzniosłych form własnej egzystencji, bo kocha się wcielać, przywdziewać w kolejne godne interpretacje. Ten poeta, który rozmawia z własną Duszą, szuka w Niej patosu, w sensie - szacunku do samego siebie, bo tylko taka Dusza, w dostojeństwie jest w stanie pobudzić w nim ogrom weny. Bo z pisaniem wierszy to jest tak, gdy powstają kolejne to poprzednie stają się banalne, niedopracowane warsztatowo, nijakie, gorsze. Nie wiem czy i ty masz podobne odczucia? Dlatego podmiot liryczny mówi:  przyjdź, nawet pod mostkiem limfocytów, uzdrów mnie albo zakaź, byle było liryczniej, byle było patetyczniej, po prostu - aby było lepiej. Ta Dusza ma spotkać sumienie, a więc dotrzeć do najcenniejszej wrażliwości poety.

 

Natomiast dobry jest Twój plan i zmysł interpretacyjny wiersza "Dekret termita". To wiersz, sprzed kilku lat, z czasów mocno młodzieńczych, mój dobry kolega, kumpel najlepszy w zasadzie popełnił samobójstwo, to gorzki wiersz, nie chciałbym nakreślać szerszego tła. W takim razie szalenie zaskoczył otoczenie - rodzinę, przyjaciół, znajomych. I w zasadzie nie miał szczególnych powodów, by to uczynić. Był to szok dla nas wszystkich - ogromny. On wykonywał szkice i trochę malował, nawet nieźle, utalentowany człowiek. I Dobry i Szczery.    

Edytowane 26 Maja 2018 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[bajaga1]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z dystansem tak ty tak piszesz, ja niestety nie.  Nie na wiersza jeżeli mnie coś nie poruszy. Dlatego  moja błędna interpretacja. 

 

Czy go znajduje? jeżeli tak dlaczego szuka pomocy w gusłach. Niedosyt? 

 

Niedosyt to też zła emocja, można dojść do miejsca gdy się stwierdzi że wszystko jest zbyt błahe, mdłe.

A mam jedno pytanie, dlaczego na Twoim profilu nie zapisują się wiersze, nie umiałam ich odnaleźć. 

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tomaszu, bardzo dobrze, że udzielasz "skrupulatnych odpowiedzi...". Szkoda, że "czasami". Nie przeszkadza mi to, absolutnie, skąd taki wniosek, że mi przeszkadza? Obietnice? Po co? Fajnie się, gdy bez obietnic jest - to właśnie wrażliwość, o której piszesz. Ekspresja - ważne. Impresja- też ważne, byleby zachować równowagę. 

A ja napisałam, że zafrapował mnie tytuł, napisałam, dlaczego. Możesz wyjaśnić - skąd tytuł - "Nasze fiordy"? Z góry dziękuję. 

Interesuje mnie, dlaczego jest l. mn.     

Justyna. 

[Tomasz Kucina]

"Nasz fiord" - liczba pojedyncza w tytule.

 

Odpowiem krócej. Fiord, po pierwsze kojarzy się z epoką lodowców. Wiersz jest z chłodnym klimacie, więc nawiązanie symboliczne. Fiord to rodzaj zatoki która wcina się w głąb lądu licznymi rozgałęzieniami, to wiele alternatywnych dróg, korytarzy przez które przeciska się statystyczny autor, by znaleźć swoją drogę do jakości, odnaleźć swój styl i uspokoić Duszę i sumienie.

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale zaimek - l. mn. 

Wiem, czym jest fiord, napisałam o tym:

 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zaimek musi być liczby mnogiej, bo tytuł dotyczy dwóch bytów, autora i jego duszy. Nie wiem co dla ciebie jest najważniejsze, ale ewidentnie ani tytuł, ani treść nie odnosi się do mórz, kryjówek, przyrody, czy krajobrazu, o czym już wystarczająco dużo napisałem w komentarzach.  Więc nie widzę związku.

Edytowane 26 Maja 2018 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[Justyna Adamczewska]

Dziękuję za wyjaśnienie, dobranoc, Tomku. J. 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie jest błędna Twoja interpretacja. Po prostu ja osobiście wolę u siebie chłodniejsze podejście w pisaniu, ale wiersze moje, zwłaszcza pierwsze które napisałem również miały charakter egzaltatywny, potem jednak doszedłem do wniosku że mnie akurat lepiej służy wyciszanie emocji, może dlatego bo one i tak są czasami przesycone emocjami. Ktoś inny może mieć inne podejście (o chociażby Ty), to kwestia smaku -napisał wielki poeta. Herbert. Ja też lubię nacechowane wiersze, ale mnie to nie służy warsztatowo. Gdy emocjonalnie coś napiszę - wychodzi karykaturalne. U innych tego nie widzę.

 

Nie wiem czy go znajduje? Wiersz nie jest dokonany. Dopełniona dusza ma dopiero przyjść. Nawoływanie nie ma charakteru roszczeniowego, raczej życzeniowy, aczkolwiek wymaga to wielu skomplikowanych zabiegów. Gusła, są pozytywnym aspektem w wierszu, bo mają charakter rytualny, nie chodzi mi o jakieś techniki szarlatańskie, gusła, guślarka mają symbolizować ofiarę ciężkiej pracy. Bo nie można pisać dobrych wierszy, gdy nie będzie pracy u podstaw - nad sobą. Warsztat trzeba szlifować - jak diament. Guślarz w przekazach prasłowiańskich to żerca, ofiarnik, imperatyw pozostający w bliskim znaczeniu ze słowem żerwa - co znaczy po słowiańsku ofiara, ofiara pracy. Podmiot liryczny mówi więc guślarkę weź, niech odczyni rytuały, zatem tak jakby powiedział: Duszo, przyjdź do mnie,  weź się do pracy, dotrzyj do dostojeństwa - niech stanę się o wiele wartościowszym  poetą. To taki projekt, zamysł wiersza - fikcyjny. Pytasz czy to niedosyt? Chyba tak można uznać. Niedosyt weny.

 

To fakt, niedosyt może poprowadzić na manowce. Ale bez niego nie odnajdziesz motywacji, albo uznasz, że jesteś wystarczająco dobry, by nie być lepszym. Sportowcy też muszą dążyć do perfekcji i trenować, pisanie wierszy to taka dyscyplina sportowa. 

 

Nie ma moich wierszy, na moim osobistym profilu? Poważnie? U mnie są? Może dlatego, bo wchodzisz na portal z telefonu? Ale ja sprawdziłem ze smartfona i są, bezproblemowo. Jeżeli jesteś na stronie głównej, kliknij w " WIERSZE GOTOWE", następnie odnajdź któryś z moich wierszy, i kliknij na niego paluszkiem. a następnie w 'ZDJĘCIE", lub w "MOJE NAZWISKO PRZY ZDJĘCIU" nad wierszem, wtedy wejdziesz na mój profil. Pod zdjęciem głównym a nad czarnym polem z zawartością postów, datą rejestracji i ostatnimi odwiedzinami (czyli pomiędzy tymi polami) jest WĄSKIE ZIELONE POLE Z SYMBOLEM NA ŚRODKU. Klikając w nie odkrywa się niżej BIAŁE POLE Z NAPISEM -TYP ZAWARTOŚCI, klikając w nie, docierasz do sekcji - PROFILE gdzie masz - aktualizacje statusów i odpowiedzi do statusów, niżej zaś są -FORA gdzie są też dwie pozycje - mianowicie -UTWORY i POSTY, klikasz w "UTWORY", i masz dostęp do wszystkich moich wierszy. Sam sprawdzałem. Zrób tak i daj mi znać, po prostu napisz czy dotarłaś do moich wierszy. Takie same procedury dotyczą wszystkich kont. Chyba, że to ten cholerny program RODO, o ochronie danych osobowych coś blokuje, bo dziś to weszło w życie, sprawdź zalecane przeze mnie procedury, i odpisz ,ok? 

Edytowane 26 Maja 2018 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobrej nocy, również dla ciebie.

[bajaga1]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziś dotarłam wczoraj miałam z tym problem dlatego zapytałam. Dość długo korzystam z tej formy dostępu do netu   jak chcę coś znaleźć to raczej mi się udaje. Dotarłam do wszystkich wierszy, mam nadzieję... 

Dziwne podejście, ja bym napisała szloch duszy lub lekarstwo na skołatany umysł.

Pozdrawiam