Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

a gdy upadnę czy wszystko znowu odejdzie

czy na pewno moja droga zostanie na ziemi

 

w ciemnej piwnic czuje gorzki smak łez

czy przeżyje jeszcze jedne dzień w mojej głowie

 

słychać krzyki na samy końcu piwnic

nie pójdę tam ktoś tam jest a ja się boje go

 

dlaczego to się znowu dzieje jak to dalej potoczy

leczy czy to aby na pewno się skończy

 

słychać zegar co mi pokazuje że czas mi się kończy

mojego czasu jest coraz mniej , jest coraz bliżej

 

ktoś do mnie idzie , tak to on

tak czarna twarzy z uśmiechem tlen

 

nie ucieknę z tego miejsca nie wiem gdzie jestem

nie wiem gdzie mam uciekać i tak nigdzie nie jest dobrze

 

widzę ciemności czy to wina tego że kończy mi się tlen

czuje go jest coraz bliżej boje się tego co będzie za chwile

znowu się dusze przed mój strach do świata

 

on się gapi na mnie jak na śmiecia

zrób no to co masz ochotę tylko zostaw mnie

może zabije mnie i tak nie jestem tu ważna

 

tnij mnie tak głęboko jak tylko możesz

zabij mnie nożem który się bawisz

wyśmiej mnie i tak masz już uśmiech

proszę zrób coś proszę

 

nie patrzy na mnie z tym uśmiechem

no proszę zabij mnie i tak jestem niepotrzebna nikomu

 

czemu mnie nie zabijesz

czemu tego nie zrobisz

 

chcemy już spać na zawsze

 

tylko proszę nie bądzi blisko mnie już

nigdy

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rachael * Znalazłam w niepamięci mały okruch czasu, Lecz boję się go dotknąć i dokładnie zbadać.  Zrobiłeś to specjalnie? Powiedz mi od razu… Dlaczego wątpliwości mam odczuwać nadal?   Wiesz dobrze, czemu światłem skrzy się bursztynowym, Bo przecież, tak naprawdę wiemy to oboje. Uciekłam - będą szukać. Co mam teraz zrobić? Powtarzasz, że wspomnienia nie są nawet moje.   Widziałeś je, nieprawdaż? Mów, i nie udawaj, Jak gdybyś miał tajemnic nie zobaczyć nigdy. Czy teraz, gdy przed tobą stoję całkiem naga, Wciąż pragniesz, bez wahania, ścigać mnie, jak inni?   Chcesz milczeć? Więc dlaczego, gdy rozpinam włosy, Odczuwasz, na nadgarstkach, sto tysięcy muśnięć? Przemienię cię za chwilę w najprawdziwszy dotyk, A kiedy będziesz gotów, zmienię siebie również.   I będę, wręcz na przekór, delikatne dłonie, Przeplatać przez rozgrzane opuszkami ciało. Impulsy, tuż pod skórą, iskrzą pobudzone; Nie znałam tego wcześniej. Powiedz, co się stało?   Zaufać mam wspomnieniom? Wybacz, nie potrafię, I coraz bardziej przez to siebie nie rozumiem. Ciekawość tak bezczelnie sny obraca w jawę; “Pocałuj mnie” - do ucha ciągle podszeptuje…   I działa, jakby była nieskończoną siłą, Na którą całe życie, dotąd miałam czekać. Pod skórą, jakże blisko - pozwól - niechaj płyną! Pocałuj mnie, dotykaj. Zrób to proszę, Deckard.   ---   * - replikantka, w której zakochuje się, z wzajemnością, główny bohater filmu Blade Runner, Rick Deckard.
    • @Konrad Koper ok, dzięki :) @Starzec No trochę tak.  @iwonaroma Taka prawda życiowa :) Dzięki
    • @Adaś Marek Szczerze sądzę, że jest coś takiego. Przypuszczam tak. Ale no nie umiem udowodnić. Pozdrawiam M. 
    • Klimatycznie, a na koniec z mocną puentą. 
    • Bardzo mi się podoba :) Świetne :)   P.s. A czemu nie można Cię polubić? :) Poobserwować ? :) (Chodzi o wyłączenie tej funkcji z profilu.)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...