Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Beton powszedni

modis
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

modis

modis

Opublikowano
Opublikowano

byłem wewnątrz

i nic tam nie znalazłem

tylko krwawe płaty wspomnień

na ladzie świadomości

podchodzą oglądają wybrzydzają

czasami dotykają

czasami wąchają

węszą smakują

czy nadaje się do przetrawienia

 

rzeźnicy pamięci ćwiartują ją na kawałki

idee odarte ze złudzeń do białych kości

a wszystko dla wzmocnienia wrażenia

w krwistej czerwieni

z koniecznym komentarzem i przy odpowiednich dekoracjach

pstryk! zdjęcie - utrwalona chwila

nieważne czy szczęśliwa

w tle czyjaś twarz - grymas śmiechu lub niezadowolenia

gdy to drugie - przerwa reklamowa

 

na zewnątrz jest bezpieczniej

na zewnątrz jest zabawniej

na zewnątrz szczęście spływa hektolitrami łez rozbawienia

ptaki o świcie tak pięknie śpiewają

słowa są sprzedawane na kilogramy

milczenie retuszuje się w garderobach

 

czasami jednak

ale tylko czasami - śnimy marzymy o Prawdzie

która boli i jest krucha i delikatna jak kwiat

na co Oni - poradzimy sobie z tym poradzimy

 

beton jest trwalszy od marmuru

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Radosław
      krzesło

      Przez Radosław · Opublikowano

      @aff Kiedyś były krzesła z duszą.    podrawiam 
    • Radosław
      Solniczka

      Przez Radosław · Opublikowano

      @aff Gratuluję tomiów !  Ciekawy wiersz. Gra słów, dobrze się czyta.Ważne, też żeby samemu siebie cenić, tak od serca. 
    • Radosław
      40 plus

      Przez Radosław · Opublikowano

      zanim przybędzie  pomoc    może warto do czoła  przyłożyć księżyc    od strony  spowitej nocą           
    • Łukasz Jasiński
      Bezdomność

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Dziwny             Jestem ten dziwny, bo myślę samodzielnie? Jestem ten dziwny, bo mam poczucie odpowiedzialności? Jestem ten dziwny, bo potrafię rozbierać na pierwsze czynniki ludzką inteligencję? Jestem ten dziwny, bo posiadam zmysł obserwacyjny? Jestem ten dziwny, bo potrafię obiektywnie krytykować? Jestem ten dziwny, bo dbam o higienę osobistą? Jestem ten dziwny, bo nie daję sobą manipulować? Jestem ten dziwny, bo lubię uprawiać seks? Jestem ten dziwny, bo gardzę głupotą? Jestem ten dziwny, bo pamiętam wyrządzone krzywdy? Jestem ten dziwny, bo posiadam własne zdanie? Jestem ten dziwny, bo jestem filozofem? Jestem ten dziwny, bo naruszam ład książkowy profesorów? Jestem ten dziwny, bo nie uznaję żadnych autorytetów? Jestem ten dziwny, bo kocham wolność? Jestem ten dziwny, bo szanuję konstytucję? Jestem ten dziwny, bo jestem osobą niepełnosprawną - niesłyszącą, jednak: myślącą, dupku!?   Łukasz Jasiński (Warszawa: 2018)
    • aniat.
      Światłem uchwycona

      Przez aniat. · Opublikowano

      Siedziała na ławce w słoneczny poranek, niespiesznie bawiła się lekkim spojrzeniem. Delikatność policzków uniosła do słońca, w bezruchu łapała każde wiatru tchnienie.   Spod rzęs wysypała całą eteryczność, która oplotła wodospadem szyję. Ciało jej płynęło przy każdym oddechu, szeptało cicho – jestem tutaj, żyję.   Była taka piękna w monumentalności, świat zatrzymała na moment jedyny. W tęsknocie mych źrenic światłem się odbiła. Nigdy nie widziałem piękniejszej dziewczyny.   Tak zapatrzony w jej szczegółów misterność, popłynąłem w otchłań na zielone łąki, gdzie trawy smukłe jak kształty dziewczyny, gdzie jej usta czerwone jak makowe pąki.   Dotykałem włosów oplecionych słońcem, całowałem jej dłonie, co pieściły kwiat. Razem z nią istniałem w momencie jedynym, To ona zmysłami zatrzymała mój świat.   Nagle zawirowały wszystkie obrazy. Dobrze, że zdołałem je w sobie uchwycić. Bo dziewczyna wstała z ławki tak raptownie i odeszła, znikając na końcu ulicy.   Nie wiem, czy spłoszyły ją moje marzenia, czy cień, który spłynął po jej ramionach. Mimo, że krótko trwała w tym jednym momencie, została we mnie, światłem uchwycona.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...