Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

metafizyka nonsensu

modis
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

modis

modis

Opublikowano
Opublikowano

czas jest w nas a poza czasem jest pozautrwalona

jak napisy na murach nie stąpając po ziemi i nie unosząc się

w chmurach dotykamy sedna tego co jest pomiędzy sensu

przędzą słowa a mową mową mówioną ciszą

w dźwięku wsłuchaną w jednym znaku wypowiedzianą

ciągi liter jak bezgłośna pieśń co z upływem czasu

pokrywa się rdzą znaczeń dosztukowanych omówień w gabinetach

klasyfikujących entomologów którzy z szpilkami w kościstych

dłoniach cyzelują znawstwo  przedmiotów bezkrwistych i ulotnych

nietrwałych i zmiennych jakimi są słowa i czas i bezmiar i brak

i obecność w nieobecności stop istniejącego z nieistniejącym

stop kropka cudzysłów i znak będący zaledwie czy aż symbolem

symbolu kropka

 

metafizyka sensu

 

wiersze wzrastają z nasion zapomnienia tego co było

a co nigdy się nie zmienia kwitną w umysłach

które są ich glebą kwitną w sercach co karmią się niewiedzą

wieczność jest chwilą pokrytą patyną trwaniem i trwonieniem

uchwyconą zmysłami smaku dotyku wzroku słuchu i powonieniem

krzyk jest milczeniem choć nie ma ust poprzez które słowa

rodzić by się mogły w świecie zgiełku i wrzawy - pisane dla zabawy

nie dla utrwalenia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Radosław
      Solniczka

      Przez Radosław · Opublikowano

      @aff Gratuluję tomiów !  Ciekawy wiersz. Gra słów, dobrze się czyta.Ważne, też żeby samemu siebie cenić, tak od serca. 
    • Radosław
      40 plus

      Przez Radosław · Opublikowano

      zanim przybędzie  pomoc    może warto do czoła  przyłożyć księżyc    od strony  spowitej nocą           
    • Łukasz Jasiński
      Bezdomność

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Dziwny             Jestem ten dziwny, bo myślę samodzielnie? Jestem ten dziwny, bo mam poczucie odpowiedzialności? Jestem ten dziwny, bo potrafię rozbierać na pierwsze czynniki ludzką inteligencję? Jestem ten dziwny, bo posiadam zmysł obserwacyjny? Jestem ten dziwny, bo potrafię obiektywnie krytykować? Jestem ten dziwny, bo dbam o higienę osobistą? Jestem ten dziwny, bo nie daję sobą manipulować? Jestem ten dziwny, bo lubię uprawiać seks? Jestem ten dziwny, bo gardzę głupotą? Jestem ten dziwny, bo pamiętam wyrządzone krzywdy? Jestem ten dziwny, bo posiadam własne zdanie? Jestem ten dziwny, bo jestem filozofem? Jestem ten dziwny, bo naruszam ład książkowy profesorów? Jestem ten dziwny, bo nie uznaję żadnych autorytetów? Jestem ten dziwny, bo kocham wolność? Jestem ten dziwny, bo szanuję konstytucję? Jestem ten dziwny, bo jestem osobą niepełnosprawną - niesłyszącą, jednak: myślącą, dupku!?   Łukasz Jasiński (Warszawa: 2018)
    • aniat.
      Światłem uchwycona

      Przez aniat. · Opublikowano

      Siedziała na ławce w słoneczny poranek, niespiesznie bawiła się lekkim spojrzeniem. Delikatność policzków uniosła do słońca, w bezruchu łapała każde wiatru tchnienie.   Spod rzęs wysypała całą eteryczność, która oplotła wodospadem szyję. Ciało jej płynęło przy każdym oddechu, szeptało cicho – jestem tutaj, żyję.   Była taka piękna w monumentalności, świat zatrzymała na moment jedyny. W tęsknocie mych źrenic światłem się odbiła. Nigdy nie widziałem piękniejszej dziewczyny.   Tak zapatrzony w jej szczegółów misterność, popłynąłem w otchłań na zielone łąki, gdzie trawy smukłe jak kształty dziewczyny, gdzie jej usta czerwone jak makowe pąki.   Dotykałem włosów oplecionych słońcem, całowałem jej dłonie, co pieściły kwiat. Razem z nią istniałem w momencie jedynym, To ona zmysłami zatrzymała mój świat.   Nagle zawirowały wszystkie obrazy. Dobrze, że zdołałem je w sobie uchwycić. Bo dziewczyna wstała z ławki tak raptownie i odeszła, znikając na końcu ulicy.   Nie wiem, czy spłoszyły ją moje marzenia, czy cień, który spłynął po jej ramionach. Mimo, że krótko trwała w tym jednym momencie, została we mnie, światłem uchwycona.
    • MIROSŁAW C.
      nieśmiertelność

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @andreas @Nata_Kruk @Rafael Marius Dziękuję bardzo , pozdrawiam. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...