Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

czarowne zaklęcia

Wietrzykletni
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wietrzykletni

Wietrzykletni

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Chciałem coś napisać, lecz nie umiem

słów dobrać by opisać ten czas

przepełnione wiarą w miłość

w delikatność w przeznaczenie w czas

który się zatrzymał jakby przestał istnieć

Świat nas upajał jak na karuzeli

nasze oczekiwania wirowały w koło 

 

Cudowne postrzeganie siebie na wzajem

rozmowy po słońca wstawanie

byliśmy nienasyceni sobą

zawsze było za mało

Twojego głosu i Ciebie samej

 

W odczuwaniu srebrnej Księżyca poświaty

ulotnym śpiewie ptaków na łąkach

nad ranem i Twoje słowa

brzmiące jak czarowne  zaklęcia

by móc sprostać by było tak na zawsze

 

nie było

tego nie jestem w stanie

do dziś zrozumieć.
 

 

Edytowane przez Wietrzykletni (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Klatka

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski  lubię Twoją poezję Robert. Doskonale wiesz czym jest wolność- wiara jest wolnością, Ty wierzysz- jesteś wolnym człowiekiem. Że masz pytania? To normalne- z Człowieka wypływa.  Dziury na Krzyżu- sumienie. I miłość jest wolnością nigdy nie zniewoleniem. Wolność. Bo można być niewolnikiem i można być wolnym.  I nikt tej wolności nie może odebrać- można tylko samemu jej się pozbawić, bo wolność można sprzedać, za przywileje, stanowiska, etc... Tyle lat byliśmy w niewoli- na mapach Europy nie byliśmy, ale zawsze wolni  
    • Migrena
      bez

      Przez Migrena · Opublikowano

      miłość nie zna granic - rozsadza horyzont świata, pęka w dłoniach jak promień, którego nie sposób zatrzymać, jakby samo niebo rozbierało się z cienia, żeby znów zobaczyć siebie. jakby światło chciało dotknąć swojego początku. nie da się jej stłumić, bo rodzi się z ciszy, która pamięta krzyk stworzenia, z drżenia - gdy światło dopiero uczyło się wypowiadać ciemność. chcę kochać - i kocham, jak ogień, który nie prosi o tlen, jak ocean, co nie szuka brzegu, jak sen, który śni sam siebie, jak puls wszechświata, który bije w sercu atomu, jak światło, które spala się na ustach poranka. bezszelestnie, bezgranicznie, bezwarunkowo, bez zazdrości, bez cierpienia, bez końca, bez oczekiwania, bez przywiązania, bez analizowania. liczy się tylko bez, liczy się tylko to, co zostaje, gdy odejmiesz już wszystko - ciało, strach, pamięć, imię - zostaje światło, które mówi Twoim głosem, rozszczepia się na czułość, i ciszę, która ma Twój kształt, jak odbicie duszy w tafli nocy. czy jesteś, czy tylko światło uczy się milczeć po Tobie?      
    • obywatel
      z cyklu zdani otwartych

      Przez obywatel · Opublikowano

      Piszę, że widzę że skoczyć, zaskoczyć łączy się z
    • Tectosmith
      Iluzja

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      @Ewelina To ‚rozdzieranie promyka’ jest mocnym obrazem — jakby nadzieja była czymś tak kruchym, że trzeba ją złapać zanim zgaśnie. Pozdrawiam serdecznie. 
    • violetta
      ***

      Przez violetta · Opublikowano

      @Somalija tak, wyzdrowiałam i czuję się wspaniale:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...