Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

dlaczego płaczesz

czemużeś  smutna

czemu sama chodzisz

nocną ulicą

 

czemu nie weźmiesz

przykładu z gwiazd

one nie wiedzą co

to samotność

 

nie wstydź się swojej

delikatności nie kryj

się  powiedz w końcu 

o sobie prawdę

 

że jesteś miłością 

której nie warto się

wstydzić ani przed nią  

uciekać wzrokiem

 

 

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oj, ja bym akurat powiedziała, że gwiazdy są samotne. Dla nas z daleka są jakby obok siebie, ale one raczej nie 'wiszą' w swoim sąsiedztwie, no chyba, że się mylę...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam -  ale widziane przez nas są  blisko siebie- wiersz pisany na ziemi ha ha ...dziękuję że czytałaś.

                                                                                                                                                                                                          Udanego wieczoru życzę                   

Opublikowano

W jednej z odpowiedzi na  mój komentarz pod poprzednim Twoim wierszem napisałeś,

że poeta mówi prawdę, a teraz zaprzecza temu twierdzeniu treść tego wiersza :)))

Gwiazdy są obiektami bardzo, bardzo samotnymi ponieważ odległości między nimi są ogromne - lata świetlne :)

Widok gwiazd na niebie to iluzja, która jest złudzeniem, omamem :)) , więc nie bierzmy przykładu z gwiazd.

Z treści wiersza nic nie wynika:)

pozdrawiam.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj Marcinie - cieszy mnie że te dwie się spodobały a reszta zobaczymy -  dzięki za serduszko  i za to że czytałeś.

                                                                                                                                                                                                                          Pozd.

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Marcinie zastanawiam się czy otrzymując serducho uznasz że to za komentarz czy za wiersz  ( to tak a propos tematu ocen i serduszek przy komentarzach ). Dostajesz go bo podoba mi się ten twój wiersz.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj - a czy kłamstwem jest że widziane przez nas gwiazdy są sobie bliskie -  myślę że nie  pofantazjuj troszkę.

Twierdzisz że wiersz nic nie  wynika  - też się z tym nie zgadzam - zresztą ujawni swoje wiersze a zobaczymy czym dysponujesz.

czy masz zaplecze do tego by wszystko co napiszę krytykować nagminnie.

Ja się nie obrażam na twoje komentarze tylko na twój sposób co do mnie -  bo innych nie wytykasz  mimo że są czasem słabe.

Mam nadzieje że nie jesteś księdzem który chce dyktować swój sposób na życie.

Tyle dziś ode mnie -  

                                                                                                                                                                  Pozd.

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale nie o blask w wierszu chodzi - przecież można pofantazjować  -  prawda.

                                                                                                                                                 Pozd.          

                               

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam ponownie - zrozumiałem to co napisałeś Marcinie - jeszcze raz dziękuje za zatrzymanie się przy wierszu.

                                                                                                                                                                       Pozd.

                                                                                    

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak całkiem na marginesie, najbliższa naszemu Słońcu gwiazda  "leży" w odległości ok. 40000000000000 km. Nie podejmuję się powiedzieć ile to jest bo koty potrafią liczyć tylko do 57. Ale to taka malutka dygresja mająca uzmysłowić nam, że nawet samotność może być względna.

 

Chyba spacja i uciekła po przed?

Znam takie miejsca, gdzie kruchość, delikatność, manifestowanie uczuć są niewybaczalną wadą. Ale rzeczywiście nie ma się czego wstydzić :) Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślę sobie i myślę... Z jednej strony w poezji autor może metaforować sobie co i jak chce, a my to możemy przyjąć lub nie. Czy sprzeczać o metaforę się powinno - nie wiem. Każdy odczuwa świat inaczej. Co do gwiazd to widzę to tak:

- kwestię odczuwania samotności lub nie przez takowe, to jest ogólnie raczej metafora i personifikacja, zresztą często używana. Ale może i jest inaczej,tak jak np. drzewo nie jest tylko rosnącym posągiem. 

- są 'metafory', którymi posługujemy się w popkulturze, jak grafika serca i gwiazdy - po przekroczeniu jakiegoś wieku dowiadujemy się, że nas oszukano i ani jedno ani drugie tak nie wyglądają, mimo to posługujemy się nimi, także w epitetach, np. ramiona gwiazd itd. Ale wiemy, że to symbolika.

- pofantazjować można, ale nie dziw się Waldemarze, że niektórzy zareagowali negująco, bo z racji na te wielkie odległości od siebie, metaforyka dot.gwiazd raczej ma się ku samotności. Występuje też metafora, że mimo samotności nie czujemy się sami, gdy patrzy na nas tyle gwiazd. Ale stwierdzenie, że gwiazdy nie są samotne, bo przecież widzimy je obok siebie (właśnie -obok), a mając nawet nikłe pojęcie wiemy, że tak nie jest, jest dla mnie trochę naciągane. Rozumiem, co chciałeś zobrazować, ale nie potrafię tego kupić. Wyobraziłam sobie jak mewa patrzy w locie na plażę pełną obcych sobie ludzi, (każdy sam, za parawanem) i myśli - te istoty są tak blisko siebie, zjednoczone, to piękne. 

 

Mam nadzieję, że nie masz mi za złe. (Wybacz, że tak odpłacam w danej chwili). Fantazjowanie swoją drogą, ja to rozumiem, ale gdyby jeszcze w tym wierszu było to w innej formie, bardziej w trybie przypuszczającym, np. one pewnie/może nie wiedzą co to samotnosc. A jest to podane jako pewnik, a skoro wiemy o tych porażających odległościach, to to zgrzyta niektórym, jak widać, logicznie. 

Nie mam na celu, byś zmieniał swoje wizje i obrazy, tylko tłumaczę choćby siebie i swój bunt. 

 

Co do gwiazd, to już na marginesie, ja troszkę jestem na nie zła, odkąd się dowiedziałam, że mimo, że je widzimy z ziemi, to wielu już nie ma, a my z racji na te świetlne lata nadal widzimy ich blask. O tym też właśnie napisał le_mal. I cóż, czuję się oszukana... Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam ponownie i dziękuje za tak obszerny i szczery komentarz - widocznie przeholowałem z tymi gwiazdami

myślałem że nie będą aż tak upierdliwe - a o żadnej złości nie ma mowy z mojej strony.

                                                                                                                                                                                              Udanego dnia zyczę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Luule do niedawna ludzie twierdzili ze ziemia jest plaska. Potem trafil sie kolombo marco polo i kopernik. teraz mamy lunete havla czy jak to sie tam zwie i znow wiemy wszystko poki nie przyjdzie kolejny ktory odkryje cos nowego. Jak narazie o wszechswiecie wiemy tyle ile Ktosie z bajki Horton widzi ktosie. (polecam rymowana  :) ) jestesmy jak pylek na kwiatku ale z uporem maniaka twierdzimy ze ta teza bedzie juz ostateczna. Ile jestesmy w stanie zobaczyc moze jedna tysieczna ziemia to organizm zywy jadro podobno jest ciekle choc nikt nie widzial moze nasza planeta sie komunikuje z innymi moze gwiazdy rozmawiaja ze soba. Ja kiedys zauwazylem ze nie zawsze to na co patrzymy jest tym czym nam sie zdaje a jesli czegos nie widac nie znaczy ze nie istnieje po prostu nie mamy narazie urzadzen do zbadania zmierzenia wszystkiego i dzieki temu przynajmniej dla mnie nasze zycie jest takie ciekawe ;) 

Milego dnia nie zawsze wygrywa medrca szkielko i oko ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam i dziękuje że czytałaś - cieszy mnie że częściowo ale się podoba - miło że  byłaś.

                                                                                                                                                                                 Pogodnego dnia ci życzę.

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...