O życiowej nieprzystawalności

[Gość]

Wstęp, czyli com był czynił, zanim się oddał pisaniu niniejszego.

O tym muszę przede wszystkim we wstępie wspomnieć, że się dziś osobliwie wcześnie zbudziłem, bo o godzinie szóstej. Rzecz to tym więcej dziwaczna, że podobnie dziać mi się zwykło tylko w Warszawie, gdzie za łoże służy mi podłogowe podłoże, bo posłania gdziebądź dla mnie nie staje. Nie sarkam jednak na takowe przyjezdnego impedimenta. 
Powstałem przeto wybitnie porannie i już to sumptem rodzinnym, już to własnym przemysłem dostałem się na warszawską Wolę, zrywając wydeptane kwadraty betonu. Gdy nie bez prostokątnego trudu, zwieszającego mi się skórzaną czernią z prawej ręki, osiągnąłem wreszcie cieniste wnijście mieszkania, drzwi doń odkryłem zamknięte. Począłem tedy energicznym, acz dokładnie sprecyzowanym ruchem zadawać kciuk dzwonkowi drzwiowemu, na próżno jednak (jako podówczas i w mym żołądku, bo dania mi jeszcze żadnego nie było dane spożyć). Ponieważ godzinę przybycia ustaliłem na kwadrans po ósmej, folgować zaś ściśniętym wątpiom zwykłem o równej godzinie, zniecierpliwienie me nad obelżywy wyraz wzrosło, podniecone tyle podłym głodem, co szlachetniejszym odeń wzburzeniem z powodu nieumyślnego gwałtu na własnych obyczajach. Uderzyłem teraz we drzwi, barbarzyńskim tym aktem próbując wywołać usłuch, samemu pilnie słuchając, czy akcja spotka reakcję. Poszedłem, nikt bowiem nie wołał.
Niechybnie skierowałem kroki ku chatce na kurzej stopie, to jest pobliskiemu KFC, lecz nie w celu uciszenia grających marsza trzewi. Nie stołuję się w podobnych zbytkach, niestrawnym bowiem jest dla mnie spożywanie czegokolwiek poza ogniskiem domowym. Złożyłem przeto kurczętom na rożnie rozpiętym wizytę, ażeby odebrać klucze do mieszkania. Posiadał go ten, który został niegdyś klucznikiem, Petrus Pinguis, Lord of the Lard, z uwagi na swą śliską profesję zwany przeze mnie Smalcołożnikiem. 
Genezę tegoż kulinarnego zatrudnienia łacno odkryje ten, komu spodoba się czasem mocno dopiec lub tylko wywołać rumieniec. Takoż i drób niewolny jest od procesu smażenia, żeby być zjadliwym.  Za czym klucz od rzeczonego Piotra otrzymałem i powróciłem do mieszkania. 
W środku przyłapałem in flagranti delicto (czyt. in żałosni bałagano) zwyczajny temu miejscu nieporządek:  w mrocznej sieni walały się toboły o zróżnicowanej konfiguracji przestrzennej, których mamy tutaj z moim powyższym współlokatorem wielką obfitość. W wyglądającej oknem na podwórze kuchni po lewej piętrzyła się niebezpiecznie mieszanina garnków, talerzy i sztućców, porosłych zresztą okalające zlew szafki i blaty tak, że łatwo mógłbyś, zacny gospodarzu, dojść po stopniu ich zabrudzenia, w jakim porządku zostały użyte dla zaspokojenia głodu oraz kiedy dokładnie odbyła się za ich pośrednictwem konsumpcja. Nie zaprzątnąłem sobie (oraz nie sprzątnąłem) jednak głowy ową, jakkolwiek interesującą, indagacją i wszedłem do pokoju na prawo. Tu biło obszerne serce mieszkania, tu było centrum dowodzenia swoich racji i kwatera główna. Oto wtulone w rogi ścian łóżka, jedno większe dla dwojga, drugie – kulawy i poplamiony tapczan. Każdy z owych przybytków wywczasu zbrojny był w biurko, nad każdym zaś biurkiem sępiła długoszyjna lampa. Wśród nich, w połowie drogi pomiędzy snem a jawą,  trzymał wartę stół niewielkich rozmiarów, beneficjent awansu z prozy kuchennej ku pokojowej poetyczności. Stół ów należał do mnie i wielką darzyłem estymą wszelkie rysy i obtłuczenia na jego drewnianym obliczu. Jeślibyś jednak wypominał mi, marmurowy luksusie, że najgorzej wyszedłem z mieszkańców, ponieważ takiego wybrałem sobie kompana do dusznych i umysłowych wzruszeń, zabrzmiałbyś miedzianie. Nie mam pola do popisu, lecz jestem panem pór roku, słońca i księżyca. W zimie oplatają mnie miłujące objęcia dobrego sąsiada – grzejnika. Latem obserwuję nagie niebo i naszyte na nie twory niebieskie oraz chłonę kobiece w swych zapachowych humorach powietrze, ilekroć podniosę oblicze znad drewnej płaszczyzny. Wspaniałości te daje mi mój drugi gościnny sąsiad, czyli okno, przycupnięte na mocnych żebrach grzejnika. Czy nadal uważasz mnie za człowieka nieszczęśliwego z powodu złego wyboru? 
Widok wszystkich sprzętów w pomieszczeniu, ten sam od pół roku, był mi powszednio obojętny. Szybko pozbyłem się przywleczonego z innego świata ciężaru, który ciągnął mnie ku dołowi, odrzucając precz w kąt czarną walizkę.

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ithiel. To je to. Stylowe, wyobcowane, eleganckie w swej nieelegancji. 

 

To nic nie da.... Bywaj, J. I do miłego. Nice to see You.