Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

przebieg

Leszek
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Leszek

Leszek

Opublikowano
Opublikowano

pędzi wrzeciono skręca nitkę myśli
barwne melanże składa w równe zwoje
w chwiejny pytajnik wczepiony wykrzyknik
wskazuje by odejść
upór jest cechą czasami bezsensem
bardziej ożywcze jest świeże powietrze

 

kreślimy kreskę zbyt cienką z wahaniem
jeszcze nie dzisiaj nie jutro pojutrze
trudno się fundamenty łamie
czas by powrotu ścieżkę tuszem
zalać utopić w niepamięci
a wyboistą zapałem wypięknić

 

nikt nam nie podaruje wielu
z jednym przy pasie wędrujemy
kiedy się kończy z fantazją wykreuj
w tej w którą czołem biłeś przesmyk
a kiedy wylot znów przepaść ukaże
kreśl ciągle nowe bo innym razem
 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Leszku, podobają mi się dwie pierwsze strofy. W moim rozumieniu jest to myśl o rozstaniu po latach spędzonych razem, o zburzeniu tego, co się razem zbudowało od fundamentów - nie jest to łatwa decyzja, ale czasami trzeba, żeby uratować siebie, swoją psychikę, zdrowie i życie - i może nie tylko siebie.

Niestety trzecia strofa jest utkana niedomówieniami, jest ich za dużo, brakuje podmiotów - to Twój ulubiony zabieg w poezji, ale to powoduje wrażenie zgaduj-zgaduli, a ja nie lubię zgadywanek i nigdy ich nie lubiłam.

Intuicyjnie wyczuwam, że chodzi o to, iż ciągle trzeba kogoś kocha i żyć się bez tego nie da; ale nie wiem, czy dobrze to odczytuję, bo zdania są naprawdę pogmatwane. Czy chodzi o coś takiego, co wyraziłam po swojemu w poniższym wierszu? Dobrze rozumiem?

 

odcienie nieuchronności

 

trzeba ból doboleć do końca
rozpacz rozpatrzyć gruntownie na wskroś
gęsto wezbraną głębię parzącą
wyłzawić do cna i wysięczyć złość
nie udawać, że nie ropieje
i nie rośnie we wnętrzu jak wrzód
bo gdy pęknie i krwią zaleje
nie ocali cię żaden cud

 

trzeba miłość wymiłować do dna
wykochać do zgliszczy bez lęku przed żarem
nie owijać w szyderstwo czy w jad
bądź w kłamliwą, płytką niewiarę
trzeba miłość dojrzewać po kres
przez kwas cierpki aż po szczęścia świadomość
a gdy nie wiesz, gdzie ten kraniec jest
musisz kochać, kochać w nieskończoność

 

Pozdrawiam, Leszku. :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • _M_arianna_
      Wał, psa spław

      Przez _M_arianna_ · Opublikowano

      Oni spławili wał, psino.      
    • Kamil Polowczyk
      Do Narodu

      Przez Kamil Polowczyk · Opublikowano

      @UtratabezStraty Dzięki wielkie za te opinie, rozumiem twój punkt widzenia. Aczkolwiek nie zgadzam się z tym co mówisz, tym wierszem chciałem niejako zmusić czytelnika do zastanowienia się nad sytuacją która panuje na świecie, i początek mojego wiersza "Polaku! Żołnierzu!" jest skierowana właściwie do każdego kto byłby w stanie oddać swoje życie za nasz kraj. Wszelkie przejaskrawienia itd. użyłem po to aby przyciągnęło to czytelnika. Mimo wszystko dziękuje za odzew i przeczytanie :)
    • Kamil Polowczyk
      Do starości

      Przez Kamil Polowczyk · Opublikowano

      Jak kryształki lodu odbijasz to co utracone, Twoja uroda jest osobliwa wśród ludzkości wzbudzasz odrazę i spokój, strach  Fascynujesz mnie, twoja postać mnie ciekawi  Wzbudzasz we mnie skrajne emocje  O starości wzbudzasz we mnie strach, spokój, tęsknotę  Prowadzisz nas za rękę do objęć śmierci  Ale dlaczego? Dlaczego prowadzisz nas przez ten ciemny tunel uśmiechając się do nas, Wszyscy wiedzą gdzie ich prowadzisz, Ale ty utrzymujesz nas w niepewności  Nie mówisz nam dokąd nas prowadzisz, Przez drogę nie wspominasz słowem o śmierci  Dlaczego nie możesz żyć z nami w zgodzie? Czy dostajesz coś od niej za kolejne duszę, które  Osobiście do niej zaprowadzasz? Czy wściekasz się gdy Anioł śmierci zabiera do Edenu młode osoby niedotknięte twoja ręką? Czy wściekasz się gdy młodość przejmuje twoja rolę i to ona zaprowadza swoje duszę przed oblicze Ozyrysa? O starości odpowiedz mi, Odpowiedz na te pytania  Kochana starości...
    • violetta
      Jajecznica

      Przez violetta · Opublikowano

      @Radosław zniknie razem z jajecznicą:)
    • Wędrowiec.1984
      klasyczna czy kwantowa

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie wiem, czy większość, aczkolwiek bardzo popularnym poglądem wśród naukowców jest, wspomniana przeze mnie, gwiazda Plancka.    Oczywiście, że tak. Nie można wydostać się z ośrodka, z którego prędkość ucieczki jest większa od prękości światła, a jak wiadomo, jeśli coś posiada masę, takowej prędkości fizycznie nie jest w stanie osiągnąć. Ludzkość raczej nigdy nie dowie się w praktyce, co znajduje się pod horyzontem zdarzeń. Tutaj niezbędna jest fizyka teoretyczna, aczkowiek fizyka relatywistyczna nie daje pełnej odpowiedzi.   Tak, ale oparte na sprawdzonych w świecie fizyki rozwiązaniach, których poprawności wielokrotnie dowiedziono, ot, chciażby teoria względności. Do tego, by zbadać, co tak naprawdę znajduje się pod horyzontem zdarzeń (konkretnie chodzi o to, czym jest osobliwość), potrzebna jest kwantowa teoria grawitacji, czyli teoria spinająca fizykę relatywistyczną z mechaniką kwantową. Takowej jeszcze nie odkryto, choć istnieją kandydaci, jak chociażby teoria strun. Wszystko, co w praktyce wiadomo na temat czarnych dziur obecnie, pokrywa się z równaniami, które wyprowadzono, nawet jeszcze na poczatku XX wieku. Matematyka jest fundamentem, którego podważyć zwyczajnie nie sposób.    Kwantowej teorii grawitacji pewnie się nie doczekam, a szkoda.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...