Gdy smutek

[M_arianna_]

 

Te łzy na choinkę przy oknie,

w gałązki ubrane brokatem,

i czubek wysoki przemoknie,

za moment podany na datę.

 

Gdy jarzą się lampki, i gwiazdki,

a w dłoni mam bombki, i cacka,

Wypadły z rąk... serce zamarło.

To los, który sprawia znienacka.

 

Jak radość zamienia się w ciszę,

zbyt zbędne jest wyczekiwanie...

I barw w codzienności nie widzę,

bo nadszedł czas na pożegnanie.

 

Gdzie smutek na święta wpisany,

wers podam ten na  pocieszenie;

co wczoraj los  nagle rozdzielił,

dziś złączył na wieczne zbawienie

 

Edytowane 26 Listopada 2023 przez Ma_rianna_ (wyświetl historię edycji)

[Bolesław_Pączyński]

Ładny wiersz i tak swobodnie płynie.

pozdrawiam:)

[M_arianna_]

Płyną wersy... własnym nurtem.

Dziękuję. 

[azk]

Smutne święta. Pozdrawiam :)

[M_arianna_]

Dziękuję.

Owszem, smutek jest tu podłożem utworu, ale proszę traktować temat jw nieco luźniej.

Wątek rozwija się poza osobami w linii prostej, a nawet poza osobami w linii bocznej... po prostu...

powinowactwo... koligacje... relacje... itd.

Wzajemnie :)

 

Edytowane 22 Grudnia 2017 przez Marianka_ (wyświetl historię edycji)