Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Justyna Adamczewska

Rekomendowane odpowiedzi

Dyć to wiersz ta "Wiedza". O ludzie!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czytaczu 

1. Nie jestem głupia, zrozumiałam to. Nie rozmawiasz z niedołęgą umysłową. Ja Twą radę dostosowałam do mojej sytuacji w dn, dzisiejszym. 

2. 

A pod Twoim avatarem napisane jest: "Wprawni poeci"

Co do pozostałych punktów - lubisz punktować, Tak, po to też jest Portal, aby porozmawiać, o utworach a przy okazji tak się dzieje, ze ludzie wymieniają Swoje myśli. Wtedy nie jest tylko "służbowy" To chyba dobrze, prawda? 

No, ale wg mnie nie. To komentuj teksty i nic więcej. 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To dlaczego uważasz, komentarze suche tylko pod tekstami? Zdanie powyższe o czym innym informuje. I tak bez emocji komentujesz wiersz, które akceptujesz? To dopiero ciekawostka. I ludzie Cie słuchają, dziękują.  Pewnie nie mieli pojęcia, ze zero emocji jest w Twoich komentarzach o Ich dobrych wierszach. Ręce mi opadły

A taką rozmowę z Tobą zaczęłam, bo nie godzę się na jeżdżeniu na mnie, jak na łysej kobyle. I piszę wiersz, oraz komentarze z emocjami w parze. 

Pozwoliłaś jej wreszcie na coś!, Bożenko. Miłość mija, piszą poeci o tym wiersze. A zauważyłaś, ze ja Wiedzę spersonifikowałam? Dałam jej ludzkie cechy. Jak np. parasolce, która płacze, gdy niebo płacze, bo deszcz pada. 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, bo taki jest świat, nigdy nie wiemy, kiedy coś się załamie

Tak powiadasz Free powinien mieć skórę grubą.  A może zbroję niech założy? Poeci to podobno wrażliwi ludzie (sic!). A co do dalszej Twojej wypowiedzi, Free, nie idzie o to,ze komentarz Bożeny mi się nie podoba - bo komentarze nie są od podobania się, szczególnie takie wg zasady "zero dyplomacji" . Można pisać szczerze i równocześnie nie raniąc.  Nie z pozycji "Jam to wiem, a ty do kąta i słuchaj, i wykonuj.    Dziękuje Free za obecność. :)))

 

 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie rozumiem... Z czym przesadzam ?

Nikogo nie obraziłam, nie poniżyłam.  Nie używam wulgaryzmów. Staram się dokładnie wyłożyć jakie mam zastrzeżenia. 

Każdy ma prawo do własnej opinii, więc myślałam, że ja też.

A skoro tekst - moim zdaniem - nie jest dobry to mam napisać, że jest inaczej?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bożeniu, o "dobroci tekstu" nie pisze się systematyczno-cyklicznie. Wystarczy raz na jakiś czas, aby krytykowanego nie rozdrażniać, zaś innym czytającym Twoją krytyką nie pozwolić się znudzić ;-)

Własne doświadczenie mi podpowiada, dlaczego nie wygrałam żadnego literackiego konkursu, tam gdzie jurorami bywają Tobie podobni? :-D

Naraziłam im się tak, iż ci nie mogąc zdzierżyć moich ripost, to z portalu / portali sobie poszli, komunikując głośno oraz dobitnie przez kogo :p

Wielu przezeń (s)poniewieranych odetchnęło z ulgą, zaś z nimi ja ;)

I tu biję się w piersi: tam, gdzie jestem akurat przekonana o osobistej, autorskiej racji, zamieniam się w "jędzę brutalną", która siłą rzeczy nie może mieć dużo przyjaciół ;)))

 

Bardzo serdecznie :-)   

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To,zrozum. A jeśli nie widzisz, ze przesadzasz Bożeno, to masz problem i i inni też. "zrób coś z sobą" na forum jest taki wiersz - przeczytaj, dużo czytaj. 

"Nikogo nie obraziłam, nie poniżyłam (mnie poniżyłaś, twierdząc, ze oczekuję na oklaski).  Nie używam wulgaryzmów" też mi wytłumaczenie. 

Wulgaryzmy czasem lepsze od złośliwości i poniżania. Ty twierdzisz, ze ja oczekuję oklasków? Od Ciebie na pewno nie, bo po prostu nie rozumiesz tego, co piszę - nie czytasz. Tylko jedziesz po wierszach niektórych tu piszących, jak czołg na poligonie. Innym słodzisz... masz prawo, ale to aż niemożliwe, abyś piała nad nieraz b. przeciętnymi wierszami. 

Obiektywizmu Bożeno,  ludzie oczekują od WPRAWNYCH Poetów a nie bufonady.  Nareszcie znalazło się parę osób, które się nie boją mówić prawdę. Nareszcie. Nie lubię określenia TWA, ale w tym wypadku użyję go. "Prawda cię wyzwoli i może otworzysz oczy?" Choć sądzę, że masz cały czas otwarte i dobrze wiesz, że pokazujesz swoją wyższość. Tak jest.  J. 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bożeno. To postaraj się robić to delikatniej. Jeśli nie umiesz, to czas się nauczyć. Masz prawo do własnej opinii - jaj my wszyscy, ale Ty piszesz, obrażając. Do takich opinii nie masz prawa. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Befano,  nie wiem czy Ciebie dobrze rozumiem ale wydaje mi się że nie nadużywam określenia wiersz jest dobry/wiersz jest zły.

Uważam jednak że  po dodaniu - moim zdaniem - sens wypowiedzi się zmienia, dla kogoś innego może być dobry lub zły. Nie stwierdzam tego autorytatywnie.

Chociaż,  z drugiej strony,  uważam że ciągłe powtarzanie - moim zdaniem - też nie jest naturalne, bo przecież nie wypowiadam się w imieniu kogoś innego ale swoim własnym, ale na tym forum to taki bezpiecznik.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

"Chociaż,  z drugiej strony,  uważam że ciągłe powtarzanie - moim zdaniem - też nie jest naturalne, bo przecież nie wypowiadam się w imieniu kogoś innego ale swoim własnym, ale na tym forum to taki bezpiecznik."

 

Bożeniu miła,

nie jest to żaden bezpiecznik, ale konieczność! Niekoniecznie na literackich portalach, także w uczciwie-subiektywnej krytyce literackiej. Tego uczył mnie m.in. śp. Profesor Starnawski, ale nie tylko On.


Przeczytaj proszę - z wybranego przeze mnie linku - dyskusję pod moimi tekstem. Nie są to łagodne oraz wyważone wypowiedzi. Oraz w nich ja: "waleczna Neli", mówiąc oględnie ;-)

Rzecz charakterystyczna: ci, co mnie atakowali, to teraz są - powiedzmy - najlepszymi przyjaciółmi, przyjaciele natomiast - wrogami ;)  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Serdecznie :)))

 

 

 

Edytowane przez befana_di_campi (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Przed niepodobaniem nie trzeba się bronić, i nie zgodzę się z befaną, ze przed każdym komentarzem trzeba "disclaimer" umieszczać że: "wyrażone w poniższym tekście myśli są wyłączną opinią autora i w żadnym razie nie powinny być odczytywane jako atak osobisty lub jakiekolwiek polecenia, nakazy lub zakazy a przed korzystaniem z porad zawartych w niniejszym tekście należy skonsultować się  z Uznanym Poetą lub polonistką".

 

A skoro tu taki diclaimer już zamieściłem ośmielę się powtórzyć że wiersz aż prosi się o dopracowanie i poprawienie. 

Jeszcze raz powtarzam, IDEA którą tak chwalisz jest dobra, wykonanie podostawia wiele do poprawienia. Przedstawimy obraz wiedzy jest niespójny i przypisuje jej kilkakrotnie coś, czego wiedzy przypisywać nie należy, a przede wszystkim wydaje się że miesza koncepcję wiedzy która JEST (od zarania dziejów) i którą się odkrywa, z koncepcją wiedzy którą tworzy cywilizacja. Sugeruje że bogów tworzy wiedza a bogowie są i wtedy nie trzeba ich tworzyć albo ich nie ma i wtedy tworzy ich niewiedza. I tak dalej...

I na koniec a propos "grymaszenia". To nie jest argument tylko pseudo argument, erystyczna sztuczka, zawoalowany atak ad personam, że niby ktoś kto wskazuje co mu się w wierszu nie podoba czyni to bo sam nie potrafi napisać lepszego.. może i nie potrafi (ja zapewne nie potrafię), ale to nie argument.

Ale nie trzeba być hydraulikiem by widzieć że rura cieknie, nie trzeba być budowniczym by widzieć że mur jest krzywy, nie trzeba być ptakiem by widzieć że ktoś nie umie fruwać. To żaden argument.

Przed oburzeniem się przeczytaj disclaimer.

 

Edytowane przez Freemen (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

To bardzo ważne rozróżnienie, czy m innym jest wiedza co poprawić, wiedza jak poprawić a jeszcze czym innym jest umiejętność (możność) poprawienia. A dyskusji wyraża się nie tylko argumenty ale i opinię. Twórcy zwykle zależy na opinii ludzi których ceni, nawet taki twórca jak ja cieszy się, gdy napisze komentarz który się podoba. Nie oznacza to jednak, by pisać coś w założeniu że TYLKO ma sie podobać, nie rezygnuję z tego co naprawdę chce napisać i nie oczekuję tego od innych. Lecz krytyczne uwagi często są bardziej cenne (choć nam się mogą z początku nie podobać). Warto się choć chwilę nad nimi zastanowić nawet jeśli są niesłuszne. Bo to zawsze MY decydujemy czy z nich skorzystamy.

I tu nie o to chodzi czy pl myśli tak jak twórca, tylko czy utwór opisuje to poprawnie sensownie zrozumiale i (nie bójmy się tego słowa) ładnie. Bo po to jest poezja by budzić w nas jakieś uczucia.

Pozdrawiam

 

Bogusław

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jacku, dziękuję. Twój komentarz mądry i dodał mi otuchy.  

Ładnie się "bronisz" przed niepodobaniem :))), zawsze łatwiejsze jest grymaszenie, wiem to bo mam to na co dzień :)). Tak bronię się, gdy mnie ktoś krzywdzi. A ja już nie pierwszy raz mam tutaj komentarz, tego typu. Też się poprzednio broniłam. To był wiersz pt "Srebrna łyżka". Tam straszono mnie nawet inkwizycją. Ale... nic to, uważam, że się obroniłam. 

Nie rozumiem takiego napadania w komentarzach, Jak nagonka. 

Może wiersz się nie podobać, jednak umiaru trochę w wypowiedziach niektórych brakuje. Pouczenia, nakazy... a wystarczy doradzić, tak sądzę. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam serdecznie. J. :)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zaiste, różne rzeczy można ciąć, słowa zwykle to definiują. Dziękuję i pozdrawiam :)
    • Pozdrawiam i dziękuję @iwonaroma i @Leszczym   Troszkę zmieniłam. Koronka nie w zębie ale na zębie, w zasadzie nie o zęby chodzi lecz półmrok, dodałam ostatni wers, żeby może bardziej w stronę owego kłusownictwa., czyli kłusującego kundelka.   Dziękuję wszystkim, daliście mi zdaje się "medal" ;-) rozumiem, że dla Żabki, to się zgadzam :-) Miłego
    • Niestety bywa, że alko i dragi i wtedy nic innego się nie liczy. Pozdrawiam
    • Trochę inna wersja dawnego tekstu   Cześć. To tylko ja. Chyba jako całość lub nie. Jeżeli masz tyle cierpliwości co ostatnio, to czytaj. Jeżeli przeciwnie, to chociaż napisz, o czym nie przeczytałaś. No dobra. Tyle wstępu.   Trudność to dla mnie wielka, zwyczajność z mego pióra na papier bezpowrotnie spuszczać. Aczkolwiek – chociaż takową lubię – to bez udziwnień, ciężko mi zaiste lub po prostu taki wybór chcianą przypadłością stoi. Pisząc dziwnie o zwyczajności i prostocie kwadratowych kół, zawikłanie w umysłach sprawić mogę, a nawet bojkot, takich i owakich wypocin, lub nawet laniem wody zalać.   Gdybym koślawym grzebieniem, włosy w przypadkowym kierunku przeganiał, to skutek byłby podobny. No cóż. Żyję jakoś na tym pięknym świecie, co wokół roztacza połacie, pośród bliźnich, zwierząt, roślin różnorodnych, rzeczy ożywionych i martwych, dalekich horyzontów i niewyśpiewanych piosenek, a w tym co piszę teraz, nadmiar zaimków osobowych, co w takim rodzaju tekstu, jest uzasadnione.   Napisz proszę, co w twoim życiu uległo zamianie. Co zyskałaś, co straciłaś. Czy odnalazłaś szczęśliwą gwiazdę na nieboskłonie ziemskich ścieżek. Jeżeli nie, to masz w tej chwili szukać. Choćby z nosem przy padole, twojej upragnionej gwiazdy. Gdy ulegniesz poddaniu, to już zostaniesz na dnie wąwozu niemożliwości, opłakując swój los.   A jeśli źli ludzie ciebie podepczą, to nadstaw im jedną siedemdziesiątą siódmą część policzka. Bez przesady rzecz jasna. Czasami oddaj! Pamiętaj, taką samą miarą będziesz osądzona, jaką ty innych sądzisz. Ile szczęścia dajesz, na tyle zasługujesz. O cholera. Co za banały wyłuszczam.   Proszę cię. Pozostań przewrotną, ale nie strać równowagi. Pamiętam, że często błądziłaś wzrokiem po ogniu, a myślałaś o rześkim strumyku. To mnie w tobie fascynowało. Nieokiełzane myśli, wiecznie związane w supełki, które wielu próbowało rozplątać, bez widocznego skutku. Tylko ósme poty wylali i tyle z tego było.   Przesyłam tobie taki śmieszny przerywnik, dla odprężenia umysłu.   twoje zwłoki są w rozkładzie twoje ciało gnije już twoją trumnę sosenkową pokrył zacny cudny kurz   twoje czarne oczodoły białej czaszki perłą są a piszczele szaro złote jak diamenty ślicznie lśnią   No i co? Zaraz jest ci weselej, nieprawdaż? Przyznać musisz. Oczywiście wierszyk nie dotyczy ciebie. Kiedyś tak, jeżeli twój trup nie spłonie. Póki co, wolę cię zapamiętać obleczoną w ciało. Ładne i zgrabne zresztą. Ale dosyć tych słownych uciech. Musisz jednak przyznać, że ci lżej na sercoduszy.    Tak bardzo tobie współczuję, że masz jeszcze siły na czytanie tych moich ''mądrości''. Tym bardziej, że nie czytam wszystkich twoich, ale jestem przekonany, że ty czytasz moje sądząc po tym, co odpisujesz. Wiem, wredne to z mojej strony, do utraty tchu. Mam jednak pewność, że nie wyznajesz zasady: coś za coś. Ja też jej nie wyznaje. Wolę coś twojego przeczytać, jak prawdziwie chcę, niż czytać na siłę, gdy naprawdę: nie chcę.   To skądinąd byłoby dowodem braku szacunku i lekceważenia twojej osoby. Mam trochę pokręconą psychikę w wielu sprawach. Do niektórych podchodzę: inaczej. A zatem pamiętaj: nie wszystkie moje listy musisz czytać. Na pewno nie popadnę w otchłań obrażań. Chyba, że obrażeń, jak dajmy na to w coś walnę lub ktoś lub coś, mnie.   Aczkolwiek bywa, iż żałość odczuwam wielką, do suchej nitki białej kości. Proszę, poniechaj zachwytów nad tym co piszę, bo jeszcze przez ciebie na liściach bobkowych osiądę speszony, a to spłodzić może, psychiczny uszczerbek na zdrowiu... a to z kolei na braku moich listów. Czy naprawdę jesteś przygotowana na tak dotkliwą stratę?    Dzisiaj znowu byłem latawcem, który pragnął wzlecieć i kolejny raz, spalił lot na panewce. Ciągle ogon wlecze po ziemi. Znowu lecę nie do góry, ale w bezdenny dół, w długą ciemną przestrzeń. Głębiej i głębiej, dalej i dalej. Światło mam głęboko w tyle, ale jeszcze trochę kwantów na plecach siedzi. Nieustannie widzę przed sobą własny cień. Ścigam go, bo nie mam innego wyjścia. Wyjście zostawiłem daleko nade mną.   Kiedy wreszcie będzie koniec. Raz na zawsze. Na zawsze z wyjściem i na zawsze z wejściem. Co będzie po drugiej stronie, skoro potrafię tylko spadać. Kiedyś, gdy mogłem oprzeć jaźń o jasne ściany, to były mi obojętne. Teraz przeciwnie, lecz mijam je za szybko. Są tylko smugami. Bo wiesz jak jest. Światło bez cienia sobie znakomicie poradzi, lecz cień bez światła istnieć nie może.    Nie czytaj tej mojej głupawej pisaniny, jeżeli nie chcesz. Zrób kulkę i wrzuć do ognia. Niech spłonie. Nawet już nie wiem, jak smakuje gniew.    Stoję oparty o ścianę. Widzę lecącą w moim kierunku strzałę z zatrutym ostrzem. Nie mogę ruszyć ciała, znowu przyklejony do otynkowanych, ułożonych w mur cegieł. Są częścią mnie. Ciężarem, którego tak naprawdę nie dźwigam, a jednak odczuwam, jako zafajdany kleisty los. Ciekawe czyja to wina? Raczej nie muszę daleko szukać, by znaleźć winowajcę. Jest zawsze całkiem blisko.    Nagle zdaję sobie sprawę, że nie zabije mnie żadna strzała, tylko kupa duszącej gruzy. Tańcząca kamienna anakonda, pragnąca udusić i wycisnąć: całe posklejane rozdwojone wnętrze, żebym mógł je na spokojnie obejrzeć, przemyśleć i uwolnić trybiki z piasku. Wystawiam ręce na boki. Nic z tego. Odepchnięcie niemożliwe. Czerwone cegły pod skórą tynku, pulsują niczym krew w tętnicy.    Nagle przypominam sobie. To z własnej woli posmarowałem klejem pokręcone ego i oparłem o niby szczęśliwą ścianę. Jakiż wtedy byłem pewny swoich możliwości. A jaki głupi i naiwny. Myślałem, że oderwę jaźń w każdej chwili. Gówno prawda. Sorry.    Nogi nadal zwisają poza parapet mnie. Zasłaniam stopami uliczny ruch i mrówczanych ludzików. Wyciągam ręce przed siebie. Zasłaniam chodnik. Rozkoszny wietrzyk szeleści we wspomnieniach, przerzucając kartki niewidocznej księgi. Niektóre wyrwane bezpowrotnie. Pozostał tylko wzdłużny, postrzępiony ślad.   Nagle zasłaniam wszystko przezroczystością. Tylko spod prawego rogu zwisającego buta, wychodzi dziwna, tycia postać. Widzę ją wyraźnie, pomimo dużej odległości. Pokazuje mi środkowy palec. To matka głupich. Zaraz na nią skoczę i jej tego palucha złamię. Odzyskam wiarę we własne siły i lepszy los.    Pomału kończę na dzisiaj... z tą pseudofilozofią. Na drugi raz napiszę bajkę, co na jedno, chyba wyjdzie. Na przykład o człowieku, który po swojej śmierci, musi całą wieczność leżeć w trumnie na własnych rozkładanych zwłokach, jako pokutę za grzechy, które popełnił. Cały czas będzie tam jasno, a zmysł zapachu nie zostanie wyłączony. Oczu nie będzie mógł zamknąć, leżąc twarz w prawie twarz i żadnego spania. On sam nie ulegnie rozkładowi z uwagi na ciasnotę.   No nie! Nawijam banialuki w sumie lub innej rybie. To jeno metafora. Dla rozluźnienia powagi. Pomyśl o kwiatkach na łące. O modrakach i stokrotkach, makach i pasikonikach. Jak ładnie pachną, dopóki nie zwiędną i zdechną. O białych uroczych barankach, płynących po błękitnym oceanie do złotego portu o barwie słońca, otulonego szatą horyzontu, w kolorze pomarańczy z nadszarpniętą skórką. Co chwila jest oświetlona, obsraną przez muchy, lecz mimo wszystko działającą, żarówką morskiej latarni.     Wiesz co, tak sobie pomyślałem, że jest sprawą niemożliwą, by nie wypełnić czasu całkowicie. Nasze poczynania przyjmują kształt czasu, w którym są. Z tym tylko, że istnieją różne rodzaje: cieczy i naczyń. Największa klęska jest wtedy, gdy takie naczynie rozbić na wiele kawałków i nie móc go z powrotem posklejać, bez względu na to, ile czasu zostało. A jeszcze gorzej, gdy są to naczynia połączone i tylko jedno ulegnie destrukcji, a drugie zostanie całe, lecz i tak rozbite.    Jeżeli przeczytałaś te moje bajanie, to gratuluję cierpliwości. Napisz proszę. Może przeczytamy, a może nie.    Na koniec zwyczajowy przerywnik.    Miłość    zostańmy w naszym świecie lecz zabierzmy butle tlenową z powietrzem może być różnie gdyż ty ze mną a ja z tobą
    • (Amy Winehouse)   więc albo światło albo mrok   reszta to mgnienia  zauroczenia odurzenia    od niechcenia 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...