Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

W strachu bezsilności


Rekomendowane odpowiedzi

W strachu bezsilności,

We mgle swych słabości,

W strefie półcienia,

Rozbrzmiewa niemoc istnienia.

Lustro pękło-nie znasz siebie?

Świat wiruje wokół ciebie,

Pędzi, dyszy, wciąż się zmienia,

Nie nadstawia już ramienia.

Brak oparcia, prawd o życiu,

Świat swój ogon je w ukryciu.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Lady, dziwny wiersz, taki straszny z lekka.  "Bezsilność, słabośc, niemoc..." No, cóż bywa i tak. Mam jeszcze jedno - peel chce oparcia w lustrze? Nie rozumiem. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jak lustro moze być oparciem? No moze chodzi o nasze odbicie w nim. Gdy dobrze wygladamy, co pokazuje lustro, to dobrze się czujemy, ale czasami rzeczywiście mozemy źle wyglądać i lustro też nam to pokaże. Nieubłagane jest. Pozdrawiam. J. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Strach przed bezsilnością - tak to jest zrozumiałe i ja też się tego boję, że będzie źle i nic nie da się zrobić. Pozdrawiam.

Staraj się nie rymować co wers, szczególnie rymami dokładnymi. To do przełknięcia jest w satyrze, albo w wierszykach dla dzieci.  I jeśli chcesz pisać wiersze z rymami, poczytaj znanych, żeby zobaczyć co można zrobić ze słowem. Pozdro.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Bardzo podoba mi się twój wiersz , jest bardzo autentyczny. Nie ma nic gorszego , niż strach bezsilności...bycie zagubionym w dzisiejszym świecie nie jest oznaką słabości tylko wrażliwości. A brak wzorców , czy moralnych przewodników  nie nastraja optymistycznie. Przynajmniej ja tak odbieram ten wiersz.

Pozdrawiam serdecznie:)

Edytowane przez Landryn (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • To było tutaj. Gdzieś tutaj. Albowiem…   Na jawie albo we śnie.   Choć bardziej we śnie, ponieważ dostrzegam to, co po kryjomu wprawia w ruch uskrzydlone złudzenia.   Idę. Szukam. I widzę w ciemności… Widzę dawne miejsca, co ukrywają się wśród traw, gałęzi szumiących o poranku. W mroku i chłodzie jesieni. Albowiem…   Byłaś tu? Jesteś? Ja jestem.   Przestrzeliną na wskroś szeroką świt sączy się nieśmiało. Blady poblask wstający u zarania drogi. Albo końca. Albo…   Wiesz, ja tu jestem. I jakoś doskwiera mi chłód. I krople szemrzą. W mgielnym snopie deszczu całą flotyllą rozmyte płyną zjawy   W sennym widoku. W niedośnionej do końca historii niezauważalne niosą się rzeczy. Ujrzane nagle w szparach niedomkniętych powiek. Bez ostrzeżenia. I w jakiejś bezokolicznikowej formie.   Próbowałem, próbując raz jeszcze, przywłaszczyć sobie tę cząstkę bytu. Zważyć w dłoni ten ciężar pozbawiony ciężaru. Jaki tylko może się wyobrazić w szarości sennego widzenia.   Tam, w dole, kiedy stoję na moście, półmrok zdradliwy, ale kuszący głębią bliższego poznania.   Woła mnie. Szepcze do ucha...   Drzewne bożki poruszają liściowymi wargami.   W milczącej mimice zatartych twarzy, w niedokończonym zarysie konturów. W piskliwej w uszach ciszy. Szumią i szeleszczą.   Konwersują ze sobą na migi. Poprzez gesty, które stają się nieomal westchnieniem.   W melancholijnej ekstazie sfruwającego z wysoka wiatru. W opuszczonym przez kogoś miejscu. Albowiem…   Jestem tu jeszcze.   Ale, czy ty jesteś?   Ja jestem. I tęsknię, wrastając w czas mijających obłoków. W rozchwianą gęstwinę gałązek. Drgającą…   Po drugiej stronie nić pajęcza sperlona rosą. Błyszczy i migocze strzała z brylantu. Mienią się kryształami sześciany powietrza. Pełno tu tego.   W tej otchłani. W pustce.   Bez ciebie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-12-07)    
    • Jestem, więc idę za zakręty, niewiadome są jak światło gdzieś na niebie pędzi warkocz jednej z komet   Jestem, więc idę ja - stały stan chwili forma z matki, ojca dziadków, którzy są lub byli   Jestem, więc idę dla uczuć i odczuć by jeszcze Sercem poczuć by zajrzeć w głąb Jej oczu   Jestem, więc spocznę w ziemi na wieki odpocznę na pomniku słów będzie kilka przyjdzie kto kochał najmocniej   Jestem, więc kocham mogę być ciepłem, Słońcem iskrą nadziei przed końcem blaskiem promieni u kolan gdy okna otworzysz na oścież
    • @m13m1 Zostaw wspomnienia i zmykaj dopóki ducha masz w sobie niech one pilnują stolika nie czekaj nim będzie po Tobie...   Pozdrawiam Adam
    • O geje! Car zakazał. A mała Tatara rata ta łamała zakaz. Race jego.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...