Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Inspiracja: Rafał Adaszewski z cyklu „Trzy wiersze o kobietach i mężczyznach”:

 

„Starzy mężczyźni wyglądają dobrze. Noszą

niewielkie zakupy, nie wiercą się na ławkach w parkach

gdy z kimś rozmawiają, to odsuną się te

 

pół metra od rozmówcy. Nie mówię zaraz, że są

cichymi mędrcami o przenikliwym, łagodnym spojrzeniu.

Raczej nie, ale wyglądają dobrze

na żywych.


Starzy mężczyźni z tonsurą łysiny

lub glacą popstrzoną jak indycze jaje

nie klną za to ryczą lub skrzypią omotani głuchotą -

 

Starzy mężczyźni choć nie klną ale się śmieją szczęką stukającą

na odległość chuchając placebo czosnkowymi

czasem z laseczką i jeszcze panie po rękach całują -

 

Mówi się że lepszych od nich

wkładają do trumny.

Opublikowano

nie  wiem, czy  mam    płakać ?

co  na  to  słaba  płeć?

przychylam  się  do  pytania  "beta_b "   o  cel   tego  prowokującego  wiersza?

mówi  się  ...?

jaki  jest  stosunek  Pani  do  tego mówienia?

starzy   mężczyźni?

śmierdzą  czosnkiem  ...

jakby  nie  było  starych  kobiet?

czy    pachną?

 

Czekam  na  " Stare  kobiety".

 

Opublikowano

Poprzednikom wyjaśniam:

"Starzy mężczyźni"to pierwsza część "Dyptyku o Przemijaniu". Poniżej podaję link, gdzie pod tekstem wypowiedział się sam Autor, czyli Pan Rafał Adaszewski.

W komentarzach pt. "Dyskusja" znajdziecie Państwo (prawie) całą odpowiedź na nurtujące dylematy:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

ja_bolek :))) Stare kobiety dopiero nie pachną. Szczególnie wówczas, gdy się "ponażerają" tego rzekomo antysklerotycznego czosnku, który przetrawiony oraz emanujący swą złowieszczą wonią z całego ciała, już nie tylko demona, ale i anioła zwalić może z nóg :]

Ja w każdym razie zawsze przy tym cuchu wymiękam :\

 

Serdecznie :)))

Opublikowano

Witam - mimo wszystko wiersz mi osobiście się nie podoba - zbyt poważnie obraża.

I nie pomogą tu żadne  wywody twoje.

Mam nadzieje że mnie rozumiesz - dodam jeszcze że kiedyś wiek cię dopadnie

a wówczas zaboli taki wiersz..

                                                                                                                                                       pozd.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję befano za linka, 

przeczytałam pochwały.

Ja się na poezji nie znam, zadałam tylko pytanie: po co?

Rozumiem, że chodzi o przemijanie i inny odcień, tego co opisał Adaszewski. Nie śmieszy mnie jednak II część, mimo, że wiem, że tekst jest przekoloryzowany. Każdy drobny fragment, który miałby budować w innych szacunek do starości łykam z ochotą. Tu czytam obśmianie. I nie chodzi mi o to, że poezja ma być piękna. Sama jestem daleka od piękna w niej. Ale jeśli ma być brzydka - to po coś. 
A tu tej ścieżki nie rozumiem. 

Pozdrawiam

bb

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Akurat "ten wiek" mnie dopadł :-) Metrykalnie, czego się w żaden sposób nie da odkręcić. Na starość - zwłaszcza swoją - trzeba popatrzeć z niejakim dystansem, co do tej pory czynię, często pisząc o "starych kobietach", znaczy - sobie.

Młodość zachowałam mentalną, i za to Panu Bogu gorąco dziękuję. Gdyż do swoistego rodzaju niepełnosprawności przyznaję się otwarcie, nie domagając w zamian żadnych przywilejów.

Niemniej czosnkowego śmierdzielstwa, szczególnie w publicznych miejscach nie jestem w stanie zdzierżyć, więc głośno temu daję wyraz, że jeszcze chwila - moment a pojadę do... Rygi.

 

:)))  

Opublikowano

szkoda, ze tylko w tę stronę (poza całowaniem w rękę) poszedł ten tekst.

A więc trochę w ich obronie :)
Starzy mężczyźni  w odróżnieniu od metroseksualnych fantomów, emo itp.

mają, co by nie narzekać, "ten" styl. Jeszcze mają. :)
Tym bardziej mają ci jeszcze "lepsi od nich (bo mają to nie tylko we krwi,
ale i w genach - ostatni "Mohikanie"?) wkładani do trumny".
Siedział/siedzi w nich taki zamierzchły rodzaj kultury, patriotyzmu, honoru,
elokwencji, savoir-vivre, jakiego dziś już nie uświadczysz, bo się tego
najzwyczajniej, w dobie dzisiejszego multi-kulti świata - nie uczy i nie pielęgnuje.
Dziś takich rzeczy się nie ogarnia, nie czuje, nie zna.
I nie dlatego, ze dzisiejsi faceci są tępi, albo niewychowani. Powodów są setki np.
zanik tradycji, młodzi rodzice - zbyt młodzi, żeby pamiętać zachowania dziadków,
np. zwracania się do nich w trzeciej osobie. Ich delikatność w sprawach trudnych, a zarazem stanowczość w honorowych, ważnych, narodowych.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przecież II część nie została potraktowana humorystycznie? Wręcz przeciwnie, minorowo? Przepraszam, ale co jest w niej niby śmiesznego?

 

II. Odchodzę lub Laurka


Na dzień urodzin mojej Pani Lilki z Kossaków Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej :)

Jesień
z późnych
ta najpóźniejsza

Sianem
lawenda przesuszona
i jak krupy

rozsypany wrzos -
- - - - - - - - - - - - - -
Odbicie nie okłamie -

ze starej urody
rozbieram się
do naga

Dedykacja dla Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kiedy taka jest prawda, trzeba tylko popatrzeć do lustra. Również na siebie.

A co do "całowania w rękę", to tu osiemdziesięciolatkowie błyskawicznie zapatrzyli się na młodych oraz pięknych Europejczyków i już swoich rówieśnic w rękę nie całują, tylko im ściskają dłonie. Na rozmaitych okolicznościowych konwentyklach jeszcze całują w oba policzki.

Osobliwe: młodzi oraz bardzo młodzi panowie nadal mnie w tę rękę całują... Także starszawi panowie z Polski B ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pierwsza część to nie mój utwór! A gdyby nie było cytatu wiersza Pana Rafała Adaszewskiego [proszę przeczytać nagłówek] nie byłoby moich spostrzeżeń. Jak wynika z treści komentarzy, to Autor przyznał mi rację.

O żadnym ośmieszaniu  kogokolwiek nie ma mowy. Jedynie suche spostrzeżenia. Podobnie jak przysłowie, kiedy na widok kogoś schorowanego mówi się [oczywiście nie przy nim], że "lepszych kładą do trumny"! 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A niby co ma śmieszyć? Starość? Niepełnosprawność? To znaczy, że opisana podeszłość to tabu? 

Mnie jedynie dziwi odbiór niektórych Czytelników; konkretnie: niezrozumienie intencji oraz przesłania, które wówczas z Panem Rafałem przyswoiliśmy sobie w lot.

Jemu też grozi podobny wygląd, tak jak i mnie.

Edytowane przez befana_di_campi (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Befano, 

od początku wiem i rozumiem, że kursywą jest tekst innego autora. Powyżej też wspominam, że zachodzi niezrozumienie.


Ale tu, na orgu - uczono mnie ważnej rzeczy w pisaniu wiersza: jeśli się autor ma trzy razy tłumaczyć - to znaczy, że źle myśl przekazał. 

 

 Miłe są takie wspólne przeloty, co nie znaczy że to zjawisko powszechne (nawet w tak wąskim środowisku zakochanych w słowach. ;D

Pozdrawiam

bb

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
    • @Jacek_Suchowicz Dziękuję pięknie :)
    • @Alicja_Wysocka

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mi się skojarzyło z cyberbullyingiem :) tym niewspółczesnym :) Pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...