Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wataha wspomnień

Natalia Urbaniak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Natalia Urbaniak

Natalia Urbaniak

Opublikowano
Opublikowano

obudziłeś mnie dziś

 

wilkiem swych ramion
krwawym tropem
kołder skotłowanego śniegu

 

rozdrapana poszwa
niewinność trwoni
nad taflę drugiego brzegu

 

nocą mokrą ruszyła na żer
tęsknota płomienia
tańczy w blasku, nie ustaje

 

chwytasz się jej
i umierasz ze zdumienia
i nic już nie pozostaje

 

bo jesteś ale Ciebie nie ma

2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Cisza

      Przez Migrena · Opublikowano

      @[email protected] piękne słowo "furknęła". Zapomniane. Zagubione w dżungli słów. Ale jak wspaniale brzmi. Ruchem, szaleństwem i wreszcie...kulą. Fantastyczne masz te zajawki słowne. Śmieję się w głos :) Dzięki. Pozdrawiam.
    • Nata_Kruk
      Cisza

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ... hmmm... no nie... :)) ... i słusznie, też próbuję w swoich w ten sposób. ... a za co.? :) No tak, byłam, jestem..  a ile będę.. licho wie.. ;)
    • janofor
      Ojcostwo

      Przez janofor · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Migrena
      Gaza

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Annna2 Twój wiersz Aniu  to krzyk — nie do ludzi, bo ci przestali słuchać, ale do Boga, który milczy. To lament duszy, która już nie wierzy w sprawiedliwość, bo ile razy można patrzeć na śmierć dzieci, na powtarzające się piekło, na historię, która niczego nie uczy. To nie jest już tylko poezja — to dokument epoki bez sumienia. Każdy wers jak strzęp modlitwy, który nigdy nie doleciał. Tyle krzywdy, tyle krwi, i nic się nie zmienia. Może jedyną modlitwą, jaka została, jest właśnie ta rozpacz. Ja ją w sobie mam. Ale najgorsza jest ta niemoc.   Jak nasze dzieci w Powstaniu Warszawskim mordowane dla żartu, z nienawiści. A Wołyń ? Rozpacz rodziców mordowanych okrutnie dzieci.   Aniu. Mocny i cudownie ważny wiersz. Podziwiam Cię.
    • Migrena
      Psalm dla rżniętych

      Przez Migrena · Opublikowano

      @[email protected] remanent ? :):):) Cholera, musi być naprawdę źle :) Dzięki.     @Berenika97 dziękuję. Uśmiecham się do Ciebie:)     @Roma od Ciebie. Słowa wsparcia. Że życie to nie zabawa w dwa ognie. Dużo to dla mnie znaczy. Roma. Dziękuję.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...