Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Jest bardzo wczesny ranek, lecz we śnie nie płynę.

Małżonek się obudzi za jakąś godzinę.

Mam czas dla siebie. Już nie jestem babką młodą,

więc muszę popracować nad swoją urodą.

 

Myślę o dniu dzisiejszym: byłabym szczęśliwa,

mogąc sprawić, by trochę wolniej czas upływał;

bym mogła zatrzymać świat choć na małą chwilę

i stać się pięknym, lekkim, tęczowym motylem.

 

Gdyby tak móc zapomnieć o przykrej starości.

Cóż, nie pozwala na to wiek skóry i kości.

Bez makeupu i pudru na dojrzałej twarzy,

to jak dokonać cudu, by mnie zauważył.

 

Rzadko się kłócimy, lecz zawsze, kiedy słodzi.

Że cukier jest trucizną, to go nie obchodzi.

Nasze dzieci dorosły, odeszły na swoje

i tak nam się zrodziły oddzielne pokoje.

 

Słyszę hałas. Pulsuje żywiej krew w tętnicach.

Nie chcę wspominać, że to dziś nasza rocznica.

Wchodzi mąż. W ręku trzyma kwiat, jest pod krawatem.

-- Pamiętałeś... Z uśmiechem parzę dwie mokate.

Podaję cukiernicę, którą on odsuwa.

-- Bo opowiem wszystkim, że żona mnie... podtruwa.

Edytowane przez samm (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Samm

nasz_a - literówka

 

Czytam i czytam, jak seans w kinie

rośnie napięcie - co dalej będzie.

A potem Hitchcock bije po pięcie

tchu mi brakuje po co te kwiaty:

chce pocałować - wysłać w zaświaty?...

On ją czy ona - życiem zeźlona,

samotne łoża i miecz u wezłowia.

Krawat miast sznura, maska miast twarzy.

W rocznicę ślubu - co się wydarzy?
 

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I uśmiechem mnie objął ten stary dziadyga

To tylko taki dowcip nie poznałaś – wybacz

Zaraz zajrzał mi w oczy czule najgoręcej

Potem zaczął całować oczy usta i ręce

 

A co stało się dalej w domysłach pochowam

Bo tego nie oddadzą najzacniejsze słowa

Ktoś na moment rozpalił wsze fantazje ciała

Więc jemu powiedziałam aby tak nie szalał

 

Już ciśnienie skoczyło łomocze serducho

Był cardiol i walidol ze zdrówkiem coś krucho

Zaś do dzisiaj mnie gnębi jak książkę otwartą

Dylemat: aż tak szaleć jeszcze było warto

:)

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Dokładnie tak być miało: z oka przymrużeniem,

bo nigdy nie wiadomo, czy już jest cierpieniem

małżeństwo w sile wieku, czy oczekiwaniem

kolejnych rocznic ślubu i ich odnawianiem.

 

Najważniejsza jest przyjaźń między dwojgiem ludzi,

ta bowiem zawsze dobre odruchy w nich budzi;

i może się zdarzyć, że każdorocznej wiosny,

pary się zdobędą na jakiś akt miłosny.

 

A gdy dzienne światło ciał już tak nie podnieca,

można dotyk spróbować przy tlących się świecach.

Więcej nie będę pisał, bo się zarumienię.

Jedno, co mogę dziś dodać: miłość wciąż jest w cenie.

 

Z wdzięcznością, za poświęcony mi czas i sympatyczne komenty.

s

 

P.S.

Wysoko stawiacie poprzeczkę.

Odpuście mi chociaż troszeczkę... :)

 

 

Edytowane przez samm (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Kiedyś słyszałem, że cukier krzepi;

ale dla krzepkich, bez cukru lepiej. :))

 

Dzięki Kocie za pobyt, a w Twoją prognozę, nie chce wierzyć, choć się do końca nie zarzekam :)

 

Pozdrawiam /powinienem słodko...??/

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marcinie.

Dziękuję bardzo za Twoją ocenę, ale nie wiem, czym zasłużyłem(?)  To tylko wierszowana proza /życia, rzecz jasna :)/, ale po takich komentach, dopiero się chce pisać... :)

Pozdrawiam serdecznie.

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oxy,

wiersz miał być ciepły i z optymistycznym przesłaniem. A czy ładny...? Bez fałszywej kokieterii: Twoje mi się bardziej podobają.  Serio. Naprawdę. Poważnie. I też bym chciał tak pisać, a wychodzi, j.w. :(

Kot chyba nie myśli tak do końca poważnie, więc się nie martwmy. Jestem przekonany, że i On będzie kiedyś szmerany za uszkiem; a może nie tylko tam...:)))

 

Dzięki Oxy za to, że byłaś, komentowałaś i zostawiłaś miły ślad :)

Pozdrawiam

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Oj, nie przesadzaj, moje wiersze są inne niż Twoje i nie da się ich porównywać. Aż się zarumieniłam...

 

@kot szarobury JEST smerany za uszkiem i nie tylko tam, i to akurat przeze mnie. :))) Tyle, że nie wiem, dlaczego on wróży, że kiedyś jedyną słodyczą, jaka nam pozostanie, będzie cukier. I podobnie jak Ty - nie zgadzam się z nim. :P

 

Pozdrawiam Cię serdecznie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

D.d. Justi,

wprawdzie wiersz ma potencjometryczną narrację i nie stroni od alfredowskich atrybutów, to jednak mistrz suspensu był tylko jeden :)

Dziękuję za podzielenie się Twoimi wrażeniami.

Pozdrawiam :)

s

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie narzekajmy aż tak na tę starość

niestety zbyt wielu nie będzie dane

zestarzeć się brzydko albo może pięknie

obok lub przy boku swoich wybranych.

 

Cieszmy się chwilą i bierzmy za bary

z niemocą, bólem,  błędnym przekonaniem,

że starym być to jest nasze przekleństwo

bo kult młodości rządzi umysłami.

 

Marzeń i pragnień na tory boczne

nie przestawiajmy choć może trudniej

zdobywać szczyty gdy już o lasce

wchodzić musimy  na zwykłe pagórki.

 

:)

 

Pozdrawiam ciepło :)

 

 

 

Edytowane przez czytacz (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   FaLcorN …:) wiem, wiem;) mam taki wrodzony …talent ;)    lubię Ciebie:) !!!       
    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...