Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Jest bardzo wczesny ranek, lecz we śnie nie płynę.

Małżonek się obudzi za jakąś godzinę.

Mam czas dla siebie. Już nie jestem babką młodą,

więc muszę popracować nad swoją urodą.

 

Myślę o dniu dzisiejszym: byłabym szczęśliwa,

mogąc sprawić, by trochę wolniej czas upływał;

bym mogła zatrzymać świat choć na małą chwilę

i stać się pięknym, lekkim, tęczowym motylem.

 

Gdyby tak móc zapomnieć o przykrej starości.

Cóż, nie pozwala na to wiek skóry i kości.

Bez makeupu i pudru na dojrzałej twarzy,

to jak dokonać cudu, by mnie zauważył.

 

Rzadko się kłócimy, lecz zawsze, kiedy słodzi.

Że cukier jest trucizną, to go nie obchodzi.

Nasze dzieci dorosły, odeszły na swoje

i tak nam się zrodziły oddzielne pokoje.

 

Słyszę hałas. Pulsuje żywiej krew w tętnicach.

Nie chcę wspominać, że to dziś nasza rocznica.

Wchodzi mąż. W ręku trzyma kwiat, jest pod krawatem.

-- Pamiętałeś... Z uśmiechem parzę dwie mokate.

Podaję cukiernicę, którą on odsuwa.

-- Bo opowiem wszystkim, że żona mnie... podtruwa.

Edytowane przez samm (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Samm

nasz_a - literówka

 

Czytam i czytam, jak seans w kinie

rośnie napięcie - co dalej będzie.

A potem Hitchcock bije po pięcie

tchu mi brakuje po co te kwiaty:

chce pocałować - wysłać w zaświaty?...

On ją czy ona - życiem zeźlona,

samotne łoża i miecz u wezłowia.

Krawat miast sznura, maska miast twarzy.

W rocznicę ślubu - co się wydarzy?
 

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I uśmiechem mnie objął ten stary dziadyga

To tylko taki dowcip nie poznałaś – wybacz

Zaraz zajrzał mi w oczy czule najgoręcej

Potem zaczął całować oczy usta i ręce

 

A co stało się dalej w domysłach pochowam

Bo tego nie oddadzą najzacniejsze słowa

Ktoś na moment rozpalił wsze fantazje ciała

Więc jemu powiedziałam aby tak nie szalał

 

Już ciśnienie skoczyło łomocze serducho

Był cardiol i walidol ze zdrówkiem coś krucho

Zaś do dzisiaj mnie gnębi jak książkę otwartą

Dylemat: aż tak szaleć jeszcze było warto

:)

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Dokładnie tak być miało: z oka przymrużeniem,

bo nigdy nie wiadomo, czy już jest cierpieniem

małżeństwo w sile wieku, czy oczekiwaniem

kolejnych rocznic ślubu i ich odnawianiem.

 

Najważniejsza jest przyjaźń między dwojgiem ludzi,

ta bowiem zawsze dobre odruchy w nich budzi;

i może się zdarzyć, że każdorocznej wiosny,

pary się zdobędą na jakiś akt miłosny.

 

A gdy dzienne światło ciał już tak nie podnieca,

można dotyk spróbować przy tlących się świecach.

Więcej nie będę pisał, bo się zarumienię.

Jedno, co mogę dziś dodać: miłość wciąż jest w cenie.

 

Z wdzięcznością, za poświęcony mi czas i sympatyczne komenty.

s

 

P.S.

Wysoko stawiacie poprzeczkę.

Odpuście mi chociaż troszeczkę... :)

 

 

Edytowane przez samm (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Kiedyś słyszałem, że cukier krzepi;

ale dla krzepkich, bez cukru lepiej. :))

 

Dzięki Kocie za pobyt, a w Twoją prognozę, nie chce wierzyć, choć się do końca nie zarzekam :)

 

Pozdrawiam /powinienem słodko...??/

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marcinie.

Dziękuję bardzo za Twoją ocenę, ale nie wiem, czym zasłużyłem(?)  To tylko wierszowana proza /życia, rzecz jasna :)/, ale po takich komentach, dopiero się chce pisać... :)

Pozdrawiam serdecznie.

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oxy,

wiersz miał być ciepły i z optymistycznym przesłaniem. A czy ładny...? Bez fałszywej kokieterii: Twoje mi się bardziej podobają.  Serio. Naprawdę. Poważnie. I też bym chciał tak pisać, a wychodzi, j.w. :(

Kot chyba nie myśli tak do końca poważnie, więc się nie martwmy. Jestem przekonany, że i On będzie kiedyś szmerany za uszkiem; a może nie tylko tam...:)))

 

Dzięki Oxy za to, że byłaś, komentowałaś i zostawiłaś miły ślad :)

Pozdrawiam

s

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Oj, nie przesadzaj, moje wiersze są inne niż Twoje i nie da się ich porównywać. Aż się zarumieniłam...

 

@kot szarobury JEST smerany za uszkiem i nie tylko tam, i to akurat przeze mnie. :))) Tyle, że nie wiem, dlaczego on wróży, że kiedyś jedyną słodyczą, jaka nam pozostanie, będzie cukier. I podobnie jak Ty - nie zgadzam się z nim. :P

 

Pozdrawiam Cię serdecznie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

D.d. Justi,

wprawdzie wiersz ma potencjometryczną narrację i nie stroni od alfredowskich atrybutów, to jednak mistrz suspensu był tylko jeden :)

Dziękuję za podzielenie się Twoimi wrażeniami.

Pozdrawiam :)

s

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie narzekajmy aż tak na tę starość

niestety zbyt wielu nie będzie dane

zestarzeć się brzydko albo może pięknie

obok lub przy boku swoich wybranych.

 

Cieszmy się chwilą i bierzmy za bary

z niemocą, bólem,  błędnym przekonaniem,

że starym być to jest nasze przekleństwo

bo kult młodości rządzi umysłami.

 

Marzeń i pragnień na tory boczne

nie przestawiajmy choć może trudniej

zdobywać szczyty gdy już o lasce

wchodzić musimy  na zwykłe pagórki.

 

:)

 

Pozdrawiam ciepło :)

 

 

 

Edytowane przez czytacz (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • In gloriosa mortem heroum*   I to już niedługo biała pani z białą suknią w biały dzień zacznie zbierać wybielałe żniwo i to nie za długo blada pani z bladą lutnią   jak bordowa matka z rubinową kokardką płatkami szkarłatnych róż złączy różane ogniwo: oj, bordowa matko, oj, bądź mi kochanką   w błękicie fioletu - w niebiańskiej ciszy i szafirową klepsydrą leniwą - Niwą w lazurowej niszy...   *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor:   Łukasz Jasiński (październik 2025)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Robert Witold Gorzkowski  wiesz Robert jestem w szoku, i nie wiem co napisać, po prostu nie wiem. Przeczytałam ten list i kropka dalej nie wiem. Bo powinnam napisać, że wiedziałam, ale nie, nie wiedziałam. Choroba, to wiedziałam, a jego zachowania zakładałam że są wynikiem choroby, wojny. Jest taki wiersz Kołatka, długo zastanawiałam się znaczenia uderzania w deski. Myślałam, że to odniesienie do Boga, imperatyw kategoryczny, moralny. Nie napisałabym tego wiersza, gdybym znała treść tego wiersza, a jeśli już to inaczej. Muszę jeszcze dużo przemyśleć (że wciąż tak mało wiem). Może powinnam bardziej zwracać uwagę, jakim człowiekiem był poeta,  autor.   Dziękuję  
    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
    • @Annna2 ponieważ Berenika zanim ja skończyłem się pakować na wyjazd a jest godzina 1:50 napisała esej godny Herberta nie będę już nic wymyślał. Przeszukałem swoje zbiory i znalazłem list Herberta (nigdzie nie publikowany) tak szczery że aż boli, przyziemny że niżej się nie da ale mówi o tym co robił zanim doznał epifanii i wolał ze wzgórza Filopapposa" i tylko ta estetyczna kontemplacja nawaliła, a prawdziwą metaforą zagdaczę i zaszczekam i odwalając odczyt pochwalny dla luźnych chwil Herberta wyjeżdżam na Podkarpacie do zobaczenia Robert

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...