Rozmowa z Brzechwą

[Właściwie Nikt]

Powiedzcie mi, jakiż ma sens to?
Zaledwie jesienny wiatr powiał,
A trup już ściele się gęsto
W szpitalach resortu zdrowia.
Jedni widzą w tym dopust boży,
Inni - wyżów i niżów skutki,
Rozsypują się ciężko chorzy,
A ja jestem wesolutki.

Coraz to kogoś z zawałem
Do windy dźwigają nosze,
Ja właśnie też zawał miałem
I też umieram. O - proszę!
Lekarze, siostry, salowe
Wylewają łzy na wyprzódki.
Słabnie puls, brak mi tchu, tracę mowę...
Ale jestem wesolutki.

Nie pomogła już strofantyna,
Mam ciemność dokoła siebie,
Zaświatowy czas się zaczyna,
Do zobaczenia więc - na pogrzebie.
Zebrało się ludzi niemało,
Spadły na trumnę twarde grudki,
W ziemi leży moje martwe ciało,
A ja jestem wesolutki.

Jan Brzechwa

Jakiż ma sens to? - Odpowiem!
Ruch w interesie być musi!
w reformy pętli wciąż zdrowie -
a pętla - czasem poddusi...
A i robak zjeść potrzebuje,
nakarmić dziatki grabarz,
ksiądz - co za pogrzeb skasuje,
i trumniarz, stolarstwa sława...

Wesołość budzić to może
(szczególnie - te łzy u lekarzy:
kopertę zbyt chudą położysz -
faktycznie się łzy mogą zdarzyć!)
I w ZUS-ie pani Joasia
kliknięcie myszką wykona...
Bo martwa już dusza - hopsasa,
a z martwej - wciąż w ZUS-ie mamona!

Pan doktor w papierach wydłubie
leczenia meandry zawiłe...
I refundację wyskubie,
wspominać Cię będzie więc mile...

A na pogrzebie - przyczyn
moc jest do uchachania!
Ksiądz Ci zasługi wyliczy
(choć sam wiesz, żeś kawał był drania),
I wdowa - łzy i czernie -
mało z żalu nie padnie
upłakana ze szczętem
(choć wkurzona cholernie:
"komu ja teraz na łbie
kołki ciosać będę?!").

Syn marnotrawny dość świeże
razy ojcowskie zachował...
("No, wreszcie stary leży:
będę się lampartował!)

I spadkobierców stadko
na trumnę łzy krokodyle
leje, aż słuchać hadko
zważywszy na przyczynę:
("Chociaż był sukinsynem -
może zostawił coś w spadku?!")

Jeszcze pomyśl o minie,
jaką czerwie zrobią,
gdy się zetkną z wątrobą
marskością tkniętą srogą
po tych wszystkich flaszkach!
I całyś w nikotynie...
Zjeść Cię - nie igraszka!

No tak, rzec można - ogólnie -
jest się z czego pośmiać...
Aby nie było smutnie
u Świętego Piotra...

Nadzieja jest jednak spora,
do Pańskiego dojść stołu -
wszak Święty Piotr - nie Polak,
ma poczucie humoru!