*** (przez sto lat wiatr brał mnie ze sobą)

[Anna_M.]

przez sto lat wiatr brał mnie ze sobą
kiedy człowiek nie miał twarzy
sto lat tuliły mnie drzewa
gładziły ramiona i myśli całowały włosy

kiedy nauczyłam się alfabetu
zaczęłam tęsknić za imionami

leśne zioła i zapach świerku uczyniły mnie
podatną na magię baśni

kiedy zaczarowujesz litery w dźwięk
lubię patrzeć na usta
robię im zdjęcie
oczami
lubię patrzeć w oczy
robię im zdjęcie
rzęsami

by później pobiec do lasu
z fotografia twojego imienia
pod powieką

kwiaty i trawy strzegą sekretów jak nikt
jestem dzieckiem wiosny

[Wojcieh Kruk-Krzemiński]

witam.

"kiedy nauczyłam się alfabetu
zaczęłam tęsknić za imionami" -> mój ulubiony fragment....


młodość nazywa wszystko inaczej, dojrzewanie umysłu klaruje tworzenie zborów...

ciekawe dygresje, w wierszu drzemie sobie przekaz...

pozdrawiam

W. K.

[Anna_M.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziękuję za przeczytanie i miłe słowa, pozdrawiam

[Luthien_Alcarin]

najpierw utwór skojarzył mi sie z jakaś historia fantazy..pełna elfów itp... potem zwróciłam uwage na metaforyke i jego przekaz.. Wiersz dobry, ale do bardzo dobrego mu brakuje-czego? jakiegos pazura, czegos charakterystycznego, co pozwoliłoby mi go zapamietac na dłuzej

Pozdrawiam
Agata