Nie my

[Ewa.J]

Tak chodzę po tym świecie

nie wiem skąd i po co,

po miejskich uliczkach,

po wiejskich zaułkach.

Sen rozwłucza mnie gdzie chce.

Dzień straszy mnie nocą,

a noc straszne upiory rozstawia na półkach.

Na półkach w moim pokoju,

który nie mój wcale,

na nie moich krzesełkach,

przy nie moim stole

rozpłaszczają się cienie ziewając ospale

ciemniejącym wieczorem na twarzy nie mojej.

Tak siedzę nie moim tyłkiem

na czarnej kanapie.

Upiornie zamyślona, upiornie bezmyślna.

Wieczność kłuje mnie w boku,

wieczność po mnie człapie

i mnie prawdziwą w świecie prawdziwym wymyśla.

 

Patrzę jak wiatr się sobą zachłysnął i ucichł,

jak w nicości przepada życie bezpowrotnie

i wszystko cicho mija, żeby już nie wrócić

i wszystko by dojść do siebie odchodzi samotnie.

Spoglądam na świat nie mój

z zachwytem i żalem

na konające ptaki, o których nic nie wiem,

na ginące w purpurze jarzębin korale 

jak stają się sobą, wracają do siebie..