małe bezbronne dzieci

[rychowaty rychu]

zamykam oczy i piszę
w całkowitych ciemnościach
błądzę myślami
poruszam się po bezkresach bieli
nic nie widzę
i nie wiem o czym piszę
ale jestem pewien że to o mojej przyszłości
może epitafium
może wyrok śmierci
a może testament
albo akt wiary...

wszyscy poruszamy się po omacku
błądzimy w poszukiwaniu okruszków szczęścia
ciemnością spisujemy listę naszych oczekiwań i pragnień
zamykamy oczy i cichutko płaczemy
piszemy wiersze
małe bezbronne dzieci

[Roman Bezet]

Czy mógłby Pan wyjaśnić, do czego odnosi się określenie z tytułu?
Do wierszy czy do podmiotu domyślnego (zbiorowego) - nas?
Szkoda, że pisanie "aktu wiary" to tylko przyszłość - może byłoby łatwiej?
pzdr. b

[rychowaty rychu]

Chyba nie powinienem, ale święta są, więc odpowiem. Do wierszy się odnoszą, chociaż wiem, że takie bezbronne, to wcale nie są te wiersze.
Druga sprawa: dla mnie podmiot domyślny (zbiorowy), a także każdy inny, ale pt.: my, nas czy jakby tego nie odmieniać, nie istnieje. Jestem ja, zawsze.
A pisanie aktu wiary zazwyczaj odbywa się w teraźniejszości, czy nam się to podoba czy nie. I boli.
A łatwiej to nie będzie nigdy, i nie powinniśmy mieć pretensji, przecież nikt nam tego nie obiecywał.
To tak tylko odpowiadam, tak tylko pomiędzy świętami...

poadrawiam - rr