Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Ateizm

 

Dlaczego nauka wyraża się z dokładnością i potrafi określić wiek skał, kiedy nie może udowodnić istnienia Jezusa, a przecież to tylko 2000 lat? Albo twierdzi, że odległa galaktyka dzieli nas o 1086 lat świetlnych od nas i być może są tam tacy jak my. Lub, że na słońcu nie ma życia, a przecież wszechświat powstał w wyniku wielkiego wybuchu, rozumiem w temperaturze topnienia. A czym jest ateizm, kiedy wszystko opiera się na matematyce chemii fizyce, przecież natura lubi chaos, na pewno zbieg okoliczności. Człowiek jednak chyba pochodzi od małpy, bo przecież to nauka jest tworem człowieka, a świat przypadkiem...

 

On, czy może być bezduszny nie wierzący w siłę i mądrość płynącą z poza granic pojęć, chyba nie lecz wiem jedno dla człowieka nie wierzącego w Boga, Boga nie ma i nigdy nie będzie. Ponieważ on go stworzył, po to aby, żył bez wiary i czynił zwątpienie u innych, a to dlatego ponieważ nie chcę, aby stał się powszechny dla wszystkich.Ten który, nie wierzy ten nigdy nie ujrzy go i będzie żył tak jak gdyby nigdy nie istniał.

 

Pamiętaj niemów więżę, mów Panie widzę cię i chwalę imię twe, nie wątp on Potęgą siłą mądrością darzy wszystkich tych, którzy słyszą i widzą to co dla oczu jest niewidoczne dla słuchu nieme, a dla dłoni nieomacane.

 

 

GreD.

 

Aleksander Jan Zaręba.

Edytowane przez GreD (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Czemu każdy gorliwie wierzący musi być jednocześnie takim ignorantem?
Człowiek nie pochodzi od małp - ma z małpami wspólnego przodka. 
Czemu nauka nie udowodniła istnienia Jezusa*? Ponieważ zajmuje się obalaniem głupot, a nie ich potwierdzaniem.
Zanim się człowiek zacznie brać za bary z prawdami objawionymi i naturą wszechrzeczy to wypadałoby aby wpierw uważał na lekcjach biologii i fizyki...



* Dla prostoty wywodu przyjmujemy, że chodzi o tego konkretnego, katolickiego, o boskiej naturze, a nie jakiegoś palestyńskiego rebelianta, który miał rodzeństwo etc.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać o naszej wspólnej zabawie w podchody — które odnajdzie większą odwagę, które podejdzie do drugiej osoby?   Tak bardzo grzeczni, tak bardzo młodzi, tak nieśmiali, jak słońce za chmurką, z nadzieją ciągłą, że wyjdzie ponownie, i znowu oślepi, i znów oczy mrugną.   Czasami niebo chmurzyło się wieczność, a gwiazda, co świecić mi miała za oknem, zamiast znów wyjrzeć, zmierzała w ciemność, oślepiać innych swym blaskiem przelotnym.   Lecz jak daleko by nie uciekła, dnia kolejnego znów mnie witała, a będąc w jej blasku, czułem z nią jedność — była czymś więcej niż wodór i skała.
    • Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
    • @Jacek_Suchowicz Dziękuję pięknie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...