Byłem będę.

[GreD]

Umarł,
lecz jego życie końca nie miało,
bowiem duch jego znalazł swoje miejsce.
I jakże inaczej widzę to życie,
gdzie, sens  istnienia,
kiedyś zamarł
w milczeniu  ust wołając,
niczym nieme dziecię,
niczym jego pragnienie.

Teraz, kiedy rozumiem istotę praw jego,
widzę, że chyli się niebo ku niemu,
bo przecież jestem dzieckiem dla niego.
A kiedy wspomnę w duchu imię,
on rozmawia ze mną jak z synem.

I słyszę melodię życia wspomnianego i czuję tęsknotę,
niczym boleści łamliwe, które wędrują,
jak mrówki jak dreszcze po skórze i
w tym sercu gdzie żyje.

Gdzie trwa,
prowadząc mnie przez pustynię.

 

Ten, którego niema, a słyszę.

 

 

GreD.??

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 10 Maja 2017 przez GreD (wyświetl historię edycji)