Powrót do ... - wersja II

[Maciek.J]

Krople deszczu 

giną na szybach rozmazane

te ocalałe

na blaszanych dachach grają

melodię bez nut

 

jak Syzyf pcham kamień losu

już nie jestem tam gdzie ty

inną drogą po wyrytych koleinach

w sercu samotnym 

idę do nieznanej przyszłości

 

gdzie nie usłyszę już  twego głosu

jeszcze

zatarte obrazy  z daleka

próbuję uwiecznić  na pamięci  kliszy

 

co wieczór spisuję rachunek sumienia

i tylko anioły słowa odgadną

co zanotowane 

zostało w godzinach

 

patrzę oczyma duszy

ile razy życie jeszcze zaboli 

co zmieniło mnie już 

w platynowego blondyna

i wypomina to co zrobiłem źle

 

ginie wszystko jak we mgle

i  od nowa się zaczyna

może się zdarzy jeszcze jeden cud 

 

myśli umęczone śpią  

jak pająki

wtulone w pajęczynach 

 

Edytowane 25 Kwietnia 2017 przez Maciej_Jackiewicz (wyświetl historię edycji)

[Annie]

Witam

ładne, szczególnie 3 pierwsze zwrotki

Pozdr.

[Maciek.J]

dziękuję Aniu i pozdrawiam ciepło

[Bożena Tatara - Paszko]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Rozumiem, że wspomnienia giną jak we mgle a od nowa się zaczyna rozpamiętywanie.

 

tę strofkę przerzuciłabym przed poprzednią, w ten sposób ten smutny w wiersz miałby nieco bardziej optymistyczne zakończenie:

" może się zdarzy jeszcze jeden cud"

 

Pozdrawiam cieplutko :)

Bożena TP

[Maciek.J]

widzisz Bożenko -kiedy pisałem ten wiersz byłem

w straszliwym nastroju

może teraz napisałbym rzeczywiście inaczej

[Bożena Tatara - Paszko]

Rozumiem. Pogody ducha życzę :)