Zjazd po burzowym froncie

[Jerzy_Edmund_Sobczak]

Nie pytajcie kto posiał wiatr.
Unoszony durnym zefirkiem,
miałką myślą i pragnieniem
spijał nas. Diabelskie nasienie.

Koniczyny, włosy i trawy.
Kałuże, oceany. Łysego błysk w bukiecie.
I cienie ze szpar w ścianach.
Wątpliwości, bezwład i szał. 

Kradł, bo taki był boski plan. Strach.
A w Tybecie mnisi wypowiadają mantrę.
Asmitamatra, asmitamatra, asmitamatra.
Jeszcze więcej wiatru.

Zła miłość, zła miłość, zła, bo niedokończona.
Elektryczność podnosi mi włoski na ramionach.
Dłońmi chmurnymi trę o siebie wzajem.
Nie mów, że nie boisz się burzy.

Ukryj się, bo spalę i utopię.
A jeżeli zastygło serce, to trach!
Reanimuję na chwilę w pożodze. Skończył się spokój.
Nadchodzę, opadam. W rozbłyskach i łzach.

[Stefan_Rewiński]

Długawy, ale oki. Pzdr.

[Jerzy_Edmund_Sobczak]

@Stefan_Rewiński

Długawy?! To ty jeszcze nie widziałeś moich długich wierszy.
Owszem, zdaję sobie sprawę z lenistwa czytelników.
Kiedy jednak mam ochotę napisać miniaturę, to ją piszę.
A jak mi przyjdzie ochota na poemat, to też skrobnę. Na razie, na szczęście nie mam takich niecnych zamiarów.

Dzięki za słówko
Jerzy Edmund