W ogrodach Midasa

[Agamemnon_Agamemnon]

Poeta w słowie złotym - on jest pieśnią stworzeń 
Bo żywą wodę pije z boskiego ruczaju 
I przestworza błękitne tu świętsze się stają 
Gdy subtelność natury w jego strofy włożę. 

Z zatopionym pierścieniem ze złota w potoku 
Z czarodziejskim białym dymem błękitnych kominów 
Niesie wodospad wołanie łabędzi z obłoków 
Ze snów śnieżnobiałych i białych jaśminów. 

Oto słońce w ogród weszło, uchyliło nieba, 
Niedotykalna mgiełka, jak kwiaty pachnące, 
Po deszczu trzepiącym, po deszczu jak trzeba, 
Powoli ogród cały objęła swym słońcem. 

Już paletą słoneczną zakwitły ogrody, 
Idę wolno na przeciw w stronę słonecznika 
Niby marzeń wiosennych ptaszęcych jak wody 
W dźwiękach ciszy w zaciszu leci koncert słowika. 

Wśród jasności jak kwiecie, w cieniu polna droga 
Wije się chociaż smętnie, w sercu wolność ducha 
Jak w ożywczych zaułkach na trelach van Gogha 
Ja słucham tutaj ciszy - i ona mnie słucha 

Gdyby promyk jak słońce o kwiaty pachnące, 
Jak poeta swe słowo chce składać nam w dani 
Na lutni... - złote promienie ciągle nam trąca 
Muzą ręki w jej geście na strunach z otchłani. 

Coraz cieplejsze, gorętsze staje się słońce 
Jak moje myśli rosną - natury nadzieje 
I tak promyk wschodzący - jak widzę - się śmieje 
I z radością potrąca swe kwiaty pachnące. 

Poeta wyjął słowo ujmuje w swe dłonie 
I płynie złotą struną - w ogrodzie wymowa, 
Bo tu wszystko co żyje w natchniętej koronie 
Wychodzi jakby jutrznia - guślarzy królowa. 

Orzeźwienie wiąż płynie wśród kwiatów od nowa 
Muzykalną osnową czystego promyka 
Piękne życie Bóg życia jak co dzień zachował 
W róż zapachu i dźwięku świergotu słowika. 

Poeta złote słowa ujmuje w swe dłonie, 
Złotą struną potrąca, z ust złotych zaplotem, 
Tu letejski czar daru w natchniętej koronie 
Wplata laury słoneczne w kędziory ich złote. 



Agamemnon