Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rocznica

Bernadeta_Karolewska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bernadeta_Karolewska

Bernadeta_Karolewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Pamiętam Synku wszystkie piękne chwile
nasze chwile
Pamiętam pełne ciepła rodzinne wigilie
gdy po kolacji choć siarczysty mróz
wołałeś,,no szybciutko ubierać mi się już,,
Wychodziłeś z trąbką w mrok
grając w cztery strony świata,,Cichą noc,,
Wspomnień tysiące w sercu mam schowanych
obok rozpaczy i straszliwej pustki
Razem spędzanych cudownych wakacji
spontanicznych wyjazdów
do naszej kochanej Ustki
Pełne emocji i wzruszeń Przeglądy Orkiestr
gdy Wy na scenie
czarne koszule białe kapelusze
przejęci i radośni
A my całą rodzinką trzymający kciuki
do granic wytrzymałości
Ta eksplozja szczęścia gdy po długim czekaniu
Szanowna Komisja
ogłosiła Wasze pierwsze miejsce...
Najpiękniejszy czas naszego życia
To wielki zaszczyt Synku dla nas
być Twoimi rodzicami
Śmierć nie ma szans z miłością
Zawsze jesteś z nami...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Benjamin Artur
      Gangrena

      Przez Benjamin Artur · Opublikowano

      Adela ma psa Co cztery łapy ma Ślepia świecące Czarne jak diabeł Z trzewi jak z czeluści ogień Żagiew gorąca tryska I choć siarą czuć z pyska To i tak zabawny Fajny z niego pies.   Adela ma psa Co cztery łapy ma Mlaskającego jęzorem Do wszystkich zabawnie. Czart nie pies Zamiast ogona wąż Jadowity syczący Zza grobu głos. Ogień piekielny Na was spadnie! Ogień piekielny Was pochłonie!   Adela ma psa Co cztery łapy ma Łeb wielki oślizgły Ślina na podłogę kapie A Krew świeża tryska Z nadgryzionych gardeł Adela choć jest zła Uśmiecha się do niego Gangrena gdzieś ty był Coś ty żarł och ty zły.   Gangrena coś ty żarł  gdzieś ty był...          
    • Leszczym
      Zaimponowałem

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Tak, bo to w sumie zabawne :)
    • Waldemar_Talar_Talar
      Wolność

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - trudny wiersz - dla mnie wolność to możliwość swobodnego wyboru               działania i rozwoju myślenia  mówienia - dlatego żyjąc czuje się                wolnym człowiekiem - nie boje się tak  jak za komuny że ktoś zapuka                 i wybije mi wolność z głowy  - Polska to nie Rosja Korea i tym podobne                  państwa - a w Polsce czuje się wolny co mnie cieszy - 
    • huzarc
      Gąsienice

      Przez huzarc · Opublikowano

      Piszesz o wrześniowej mgle,  piciu mleka z miodem o poranku,   słodkiej gałązce łoziny pomalowanej przez jesienne powietrze,   o wrażeniach miękkich  jak pszeniczny chleb, przesmarowany słodką barwą jagód    Piszesz   A ja wjeżdżam w twój sad czołgiem Smar sączy się na maki  
    • infelia
      Jesteś

      Przez infelia · Opublikowano

      Pojawiłaś się jak anioł z mgły, znikąd, Bez zbędnej aureoli, z szarości zwyczajnych dni. Stworzyłaś ognisko rodzinne, przytulne; Czepialiśmy się twojej spódnicy   Przed złym wilkiem i upiorami. Uczyłaś nas ugniatać ciasto i lepić pierogi. Czarodziejskie zupy razem gotowaliśmy Z tajemniczych składników, aromatów i przypraw.   Palcem każącym przed nosami nam machałaś Za wybryki dziecięce i swawole dzikie. Kołysałaś do snu baśniami snutymi Z mroków leśnych kniei i moczarów.   Pod kocem chybcikiem zasypiało się ze zgrozy. Gdy w kąpieli my, łobuzy-krauliści, Pianę rozbełtaliśmy aż pod sufit, Za uszy i nosy nas nie wytargałaś.   Przemawiałaś do nas słowiczym głosem. Śpiewałaś dawne przeboje z płyt gramofonowych. Tańców nas uczyłaś, krok za krokiem zwiewnym. Smutek i łzy nigdy nie zagościły na Twoim obliczu.   Pokazałaś nam świat za oknem, inny, W nieznanych nam barwach, ulotny. Uczyłaś pokory i zrozumienia dla nieszczęśliwców; Grosza nie szczędziłaś dla wędrownych grajków.   Dorastaliśmy jak na drożdżach ciasto chlebowe; Z portek, koszul aż łokcie i kolana wystawały. Szliśmy drogami polnymi pobierać nauki, Liznąć wiedzę i arkana tajemnic u mistrzów.   A ty zawsze przy nas, obecna duchem, Z rozpostartymi skrzydłami pieczą nas otaczałaś. Przed klątwami chroniłaś talizmanem; Zło podkradające się z ciemności czmychało.   I tak oto po dziesiątkach lat, strawieni życiem, My, te urwisy i berbecie rozwydrzone, Przy Twoim fotelu bujanym się rozsiadamy. Ciepłym kocem okrytą, pogodną, uśmiechniętą,   Opowieściami nawzajem zabawiamy Z tego pokręconego, nieznanego Ci świata. Wzdychasz, okulary poprawiasz na nosie: „Och, zdradzę wam swoją historię, dzieci drogie...”

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...