Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Smutek

Julian_Antos
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Julian_Antos

Julian_Antos

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Smutek wzbiera niczym fala,
Ołów niebios duszę zgniata
Boleść straszna, boleść stała,
Wieczna boleść tego świata,

Gdy na wiosnę umieranie
Zamiast życia i nadziei
"Niech się stanie! Niech się stanie!" -
Zawodzenie ciemnej kniei

Niech się stanie zapomnienie,
Odpoczynek wieczny w ziemi
Niechaj stanie się spełnienie
I zrzucone będzie brzemię

I po tamtej mrocznej stronie
Żadna łza się nie uroni

makarios_

makarios_

Opublikowano
Opublikowano

@Julian_Antos

"Smutek" smutek potęguje
wzbierający jak tsunami
sprawny umysł fatyguje
ujemnymi uczuciami

Dekadentyzm nim znamienny
on to weltschmerz generuje
nuży przygnębia codzienny
trud i defekt gdy się czuje

Wrażliwością utrapieni
pragną przeto zapomnienia
Ten kto przyszłość lepszą ceni
pewnie doczeka zbawienia

Wiecznotrwałe Życie sprawi
że zanikną wszelkie braki *

* Ew. wg Jana 3:15-18, 36

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Omagamoga
      Tak Się Rzeczy Trzymają

      Przez Omagamoga · Opublikowano

      @Migrena  Perchance image generator ,  nie jest precyzyjny ale za darmo mozna probowac do skutku . wkoncu cos wychodzi .
    • Berenika97
      Odyseja

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy Przeczytałam Twój poemat "Odyseja" (chociaż nie zaczytywałam się w prozie Grabińskiego)  -uważam, że  to ambitne dzieło, które rzeczywiście nawiązuje do tradycji, którą przywołujesz we wstępie. Oniryczność, dekadencja, poczucie rozpadu - to wszystko jest wyraźnie obecne. Centralny obraz pociągu jako wiecznego tułacza, bestii w ruchu, pozbawionej duszy maszyny jest świetny. Kontrast między mechanicznym ruchem a ludzkimi traumami działa przekonująco. Fragmenty o nerwicy, wyobcowaniu, niemożności powrotu do normalności są poruszające i psychologicznie wiarygodne. Czuć ten klimatów epoki i umiejętność budowania nastroju. Tekst - jak dla mnie - jest trochę za rozwlekły i są powtórzenia pewnych motywów np. samotność, śmierć. No i lepiej wklejać go tu w krótszych fragmentach. :)
    • Leo Krzyszczyk-Podlaś
      glinik

      Przez Leo Krzyszczyk-Podlaś · Opublikowano

      glinik lasem się zieleni na gliniku tańczy wiatr cisza w chmurach się przegląda z leśną wilgą za pan brat   między chaty droga wiedzie koło studni potem w las tu zbierałem ci bławatki w tamten letni ciepły czas   twoje oczy się zielenią tak jak wtedy właśnie las dzisiaj pachnie łąka deszczem i już nie ma więcej nas  
    • FaLcorN
      Na chwilę przed jutrem

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Może to i dobrze, że jest jak jest. Podejść, cofnąć się, potem znów podejść, pod inne drzwi i znów się cofnąć. W toku wiersze się rodzą, nowe słowa witają brzeg. Dziękuję Alu za obecność, pozdrawiam!
    • KOBIETA
      Odyseja

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Simon Tracy

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Otóż to! PTSD.? Doskonale oddany klimat grozy ale tak naprawdę traumy w kontekście podróżowania donikąd, by odnaleźć zagubionego siebie „nigdy nie wróciłem tak naprawdę z wojny”… :(    „Odczuwam duszę i emocję pociągu” - ucząc się czuć …cokolwiek…   Pozdrawiam :)         

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...