Wierszyki Mietka

[Mieczysław_Borys]

* * *

Moje wiersze są mego życia bogactwem.
Pozbawienie mnie tego, stanę się
pustym i mało wartościowym.


* * *

Aby zapełnić pustkę czasu,
którego mam w nadmiarze,
piszę wiersze...


* * *

Urodziłem się i wychowałem w chłopskiej rodzinie
na Podlasiu tam, gdzie "diabeł mówi dobranoc".
Ale z tego powodu nie żyję w kpinie,
bo przecież wiersze piszę na noc...


* * *

Wielu rzeczy z życia
Skromny los mnie omija,
Więc to uwielbiam, co uszło do niebycia,
W nim radość moja, skoro niczyja.


* * *

Gdybym słowami mógł tak wypowiedzieć,
Jak czuje z górnictwa zbladłym ciałem i sercem,
Mógłbyś w wiele wiele więcej o mnie wiedzieć,
Biorąc mnie za wzór wierszowym kobiercem.


Do losu


Losie, nie nękaj mnie sobą,
bądź mną, a nie ja tobą.
Zamień się ze mną na los,
taki na dziś prośby mam głos!?

[Marlett]

@Mieczysław_Borys
Gdybyś już zmienił tematykę wierszy....
np. zaczął pisać z dnia codziennego , o innych ludziach nie wciąż o sobie;
O wesołym sąsiedzie lub wrednej sąsiadce ,o listonoszu ,o pani sklepowej,
o weselu na wsi albo o straży pożarnej ...:))
W tej chwili Twoje wiersze są zbyt przewidywalne
niczym nowym nie zaskakujesz. PozdrawiaM.

[Mieczysław_Borys]

@Marlett - Dzień dobry Pani Marlett. Z ukłonem całuję Pani dłonie. Dziękuję za czytanie i wpis.
Z tego, co ja zauważyłem, zajmując się wierszowaniem, że inteligentni ludzie nie piszą o sobie,
skrzętnie to ukrywając przede innymi ludźmi. A raczej bardziej są otwarci na siebie ludzie prości.
Do nich należę i ja. A zatem dużo piszę o sobie.
Chce Pani żebym pisał nie o sobie tylko o innych ludziach, o wesołych sąsiadach
lub wrednej sąsiadce, [ a miałem taką ] o listonoszu, o Pani sklepowej, o weselu na wsi,
o straży pożarnej. Dobrze. Na początek polecam Pani:


"WESELE", Ty i ja

Dzień kwietniowy z porankiem Świąt Wielkanocnych,
Idziesz przez łąki, łuskając złocistymi bucikami źdźbła trawy,
Słabo jeszcze kiełkującej, lecz dość na tyle, by po nocnej wilgoci
Strącać z kiełek krople porankowej chłodnej rosy.
Ujrzawszy Cię jeszcze z oddali -
Nagle we mnie uczuć wszystkich zagrały organy.
A gdy spostrzegłem blaski słonecznych promieni
Na sukni brązowozłocistej, od razu pomyślałem,
Że już nic we mnie się nie odmieni,
Będę Cię kochał, aż do staro złotej późnej życia jesieni...
I zanim doszłaś do mnie, już umysłu moje sensory
Na wskroś miło z uczuciem z Tobą się przywitały,
Jak nigdy do żadnej panny do tej pory.
Z wysmukłą sylwetką coraz rychlej się zbliżałaś,
Długimi nogami mieniąc suknię falami
W blasku promieni słońca wiosennego.
W tej chwili, jak nigdy za żadną panną oniemiałem z piękna Twojego.
A gdy wstąpiłaś na miedzę, nieośmielony ruszyłem ku Tobie,
Przeszyty wzruszeniem i dreszczem namiętności,
Jak nigdy dotąd w sobie, bo przecież mam wziąć Cię
W ramiona zbliżonej naszej miłości.
Na przywitanie buziaka mi dałaś
I w tym podzieliłaś się ze mną wzruszeniami,
Tak jak założyłaś, tak jak chciałaś i tak jak czułaś.
Poczułem się wzruszony, jak nigdy dotąd,
Skoro ujrzeć takiej Panny nie mogąc dotąd.
Za ręce jak dzieci my się pobrali
I do stołu weselnego z miłosnym uśmiechem udali.
Weselną przekąskę spożywać goście
I my nie inaczej do stołu przysiedli,
Bo to przecież podlaski zwyczaj jest taki:
Zanim nowożeńcy przed Bogiem do ołtarza
Po zaślubiny na wieczną miłość przysięgę złożyć mieli,
Tymczasem weselni goście jadło i samogon spożywają,
Śpiewając podlaskie weselne przyśpiewki parze młodej...
Do tego orkiestra weselne kawałki przygrywa...
Każdemu z osobna w duszy melodia jest żywa...
Wiejskie kobiety białoruskie piosenki wyśpiewują...
Pannie młodej świetlaną przyszłość malują...
U Panny młodej ze wzruszeń łez co niemiara,
Bo już czas ruszać do Bożego Domu po zaślubiny!
A zatem Panny młodej rodzic: ojciec, matka,
Klęknąć młodym przed obrazem Matki Boskiej kazali!
- Dzieci, my tutaj przed wami, ojciec i matka,
Błogosławimy was oboje, żeby w życiu
Na waszej nowej drodze dobrze się żyło i powodziło...
Po czym krzyż przybliżył, pocałować młodym jest miło.

W dniu zaślubin młody po Pannę młodą nie musiał przybyć,
Przybył z dalekiego świata wraz z Panną młodą i najbliższymi
Z jego rodziny, już dni parę temu.

W podwórzu koniom i powozom wiara,
Taka jak na Podlasiu jest tradycja stara.
Konie aż się rwą w zaprzęgu,
Już chcą pędzić w drogę na potęgę.
Nowożeńcy w drogę do weselnego powozu zasiadają,
A rodzic jeden i drugi na drogę błogosławiąc
Krucyfiksem ku młodej parze przywiedli!
Siedzenia w podlaskie kapy, kilimki ubrane.
Konie sokólskie masywne, jak tury z podwórka z kopyt rwą silnie,
W kolorowe wstążki, serpentyny, dzwonki ubrane,
Łbami niecierpliwie w prawo i lewo wodzą i potrząsają...
I ja z Tobą w jednym z wozów, tymczasem trzymam Cię pilnie.
Powozy weselne z podwórza w drogę do kościoła odprawione,
Przez wieś weselny korowód pędzi do dziesięciu furmanek,
W ten jeszcze wielkanocny przedpołudniowy poranek.
Opuszczając wieś, smuga kurzu przetacza się przez gościniec.
A gdy weselny korowód wjechał w wieś Achrymowce
I gdy po ulicznym bruku spod kopyt końskich,
Jak u szermierzy w walce ze zgrzytem szabel,
Dźwięk po wsi echem się rozszedł!
Kto weselny korowód usłyszał i zobaczył,
Każdy kto żyw i na nogach móc chodzić, czy to z podwórza,
Czy z domostw w pośpiechu z zainteresowaniem i wiejskiego
Od stuleci przez pokolenia nabytego obyczaju,
Podąża do przyulicznego płotu lub i na ławkę siada,
Kto pod domem ma zrobioną, z ciekawością patrzy
Na urok wesela do kościoła podążający, jakobyś na cud jakiś,
Co by można było oczyma bez końca spozierać...
A kiedy z gościńca w wieś kościelną wjechano,
Która dźwięczną nosi nazwę: Zalesie,
Spod końskich podkuł zgrzyt żelaza z kamieniem,
Niczym z krzesiwa iskry na bruk się posypały...
Po czym z kamiennej drogi konie skręcić już trzeba
I w mury kościelne wszystkimi weselnymi powozami wjechać.
Nowożeńcom w obowiązku już nadszedł czas
Spowiedzią rozliczyć się z sumieniem przed wstąpieniem
Z czystą duszą w związek małżeński na wieki.
Wziąć pod rękę Pan młody Pannę młodą
I prowadzić do ołtarza po błogosławieństwo Boże,
Złote pierścienie on jej, ona jemy na palec założyć
Na czas ziemskiego życia - na dole i nie dole.
A ksiądz w obecności świadków zebranych
I Boga związek małżeński potwierdzić!
W koście wzdłuż przejścia weselną młodzieżą wszyscy stoimy,
Z białych głów Panien, kolorowych swetrów
I sukien wonne zapachy raz po raz
Wdychać my kawalerzy chcemy i lubimy...
Jedwabem, bawełną, stylonem błyszcząc i złocąc Panny się mienią,
Jak w kolorach gotyckich witraże kościelnych okien.
Ach, jak pięknie być młodym: w oczach jezior odcienie,
W sercu natchnienie i wzruszenie, w duszy westchnień co niemiara.
Romantyka...
Ślub przed gośćmi weselnymi, księdzem i Bogiem został zawarty
I w nowożeństwie młoda para od ołtarza
W nową drogę życia zaczyna podążać...
Pod Domem Bożym, nowożeńcom życzenia składamy,
Niektórzy i kwiatami obdarowują.
Na foto z błyskiem lamp dla potomności też ujmują.
A Ci, którzy powozami zarządzają, krzyknęli:
"Na powozy zasiadać!"
Ruch gości weselnych i głos między wozami rozbiega...
Weselne konie na uprzęży w kolorowych serpentynach,
Papierowych wstążkach i z dzwonkami przy uzdach potrząsają łbami,
Tupią w miejscu kopytami, są gotowe już do drogi
Zawieść wszystkich gości w weselne progi.
Popędzają, popędzają woźnice, popędzają konie,
Konie biegną jak oszalałe, a drogi sześć wiorst.
W powozach pisk łożysk i skrzyp w drabiniastych siedzeniach.
Muzykant rżnie "kazaczok"* - lgnie melodia w weselnym tonie...
Pannie młodej na wietrze welon, jak serpentyna faluje
I na pole i na łąkę zapach perfum niesie wiatr,
A wraz z łąką wymieszały się zapachy woni,
Aż z tego pyrchają wszystkie konie.
Od śpiewu i muzyki bocian w popłochu do lotu się zerwał.
Przy drodze nawet i ssaki, pędraki, ślimaki z powitaniem wypełzły.
Jest tego wszystkiego co niemiara: Ty i ja, wesele - ślub i konie,
Śpiew, muzyka, przyroda i niezapomnienie.
A jeszcze ku temu zmogła się miłość moja -
I jak ogień tak z czystego serca do Ciebie płonie...
Gościńcem już podróż się kończy,
Spod końskich kopyt żwirem obrzucać powozy dobiegło.
I w tym z gościńca do wsi na kamienną drogę powóz za powozem,
Jak z pędem wiru, woźnice pędzą konie.
Wieś cała w ruchu i w żywiole weselem poczęta!
Widać już, że we wsi na środku ulicy,
Mężczyźni po służąc stołem kuchennym, jako bramą weselną,
Jak twierdzy przejazdu rozpoczynają grodzić!
Dzieci na wskroś przy bramie drogę zaległy,
Oczekując obrzuceniem z korowodu weselnego cukierkami.
Konie pędzące z całym weselnym ekwipunkiem,
Bramiarze* bez trudu zatrzymać zdołali!
Tymczasem ze wszystkich powozów gradem cukierek,
Jak z nieba manną goście weselni po dzieciach obrzucili.
Dzieci w biegu łapiąc cukierki i zbierając je się rozbiegły,
W głośnym gwarze i chaotycznych ruchach zbierają.
Konie zatrzymaniem spłoszone, niecierpliwie łbami kręcą
I kiwają, aż do oswojenia powoźnicy przywrócili.
Od bramy weselnej kilka mężczyzn do powozu weselnego
Ku młodym z wiązanką kwiatów podeszli wręczając im,
Po tym do stołu przy bramie młodych zaprosili.
Pan młody z Panną młodą, jak w obyczaju podlaskim bywa,
Z radością i uśmiechem chętnie podeszli.
Najzuchwalszy bramiarz na nową drogę życia życzenia złożył,
Chlebem i solą i po kielichu wódką poczęstował.
W zamian Pan młody i swat wódki skrzynką bramiarzy obdarowali.
Po czym jeden z bramiarzy krzyknął:
"Pić przez sobotę i niedzielę wystarczy".
Następnie stół bramy weselnej z drogi odwlekli,
Rękoma, jechać dalej weselu znak dali!
W tym czasie młodzi do powozu weselnego zasiąść zdążyli.
Na koniach uprząż, jak w gitarze struny napięte,
W drogę rwą się konie, rwą się w kopytach
I z pianą w pysku jest w nich wielka siła!
Szarpią konie, szarpią powozami,
Aż powozy w drzewie drabiniastym trzeszczą!
Woźnice popędzają konie, popędzają przez wieś weselną
I z tym samym zgrzytem podkuł po kamieniach
Rozsypują iskry, jak przedtem we wsi kościelnej.
Na ulicy kury gdacząc, kaczki kwaczą, gęsi gęgają,
Indyki gulgoczą i jak z podmuchem huraganu z ulicy zmiatają.
Już woźnice biorą konie skrętem w podwórze weselne,
A w tym czasie Pan myśliwy od zajęcy, dzików, kaczek,
Jak ze strzelby nie wypali! Wystrzał huknął!
Po wsi i krzakach echo, jak grzmot się rozbiegło!
[ Aż gołębie strachem z dachu w niebo kolorową falą zbić się wzmogły ]
Oznajmiając, że już gotów być rodzicom w progu domu
Chlebem i solą i kielichem wódki dzieci powitać!
Po czym w przywitaniu życzeń co niemiara:
http://www.youtube.com/watch?v=JQkhJSFgpjs
- Dużo zdrowia, pół tuzina dzieci, chleba
I pieniędzy niech wam w worek, jak najwięcej wleci...
Bądźcie szczęśliwe na nowej drodze życia nasze dzieci.
Ze wzruszeniem para młoda po kąsku chleba ułamała
I go w soli pomaczała, a na pokrzepienie,
Aż do dna po kielichu wódki w gardło wlała.
[ I już umknęło czy na szczęście, czy kielichy szkłem,
jak grochem ze schodów stopniem się posypały? ]
Po czym młody młodą pod kolana i ramiona z animuszem złapał
[ A ciężarna była i choć w niczym nie ujmując,
bo to dzisiaj przecież i w zwyczaju takim. ]
I niesie Ją, aż do stołu z radości mając sił w nadmiarze,
I przysiedli z Bogiem i w katolickiej wierze.
Jadła, picia jest bez liku - piją, jedzą,
Jak bywało i jest weselem na Podlasiu.
A do tego jeszcze muzykanci melodie weselne przygrywają...
Goście, jak za króla Sasa, pasy popuszczają - ulgą miejsca brzuchom robią,
W tym Ty i ja prze szczęśliwa para udział bierzemy.
...Kiedyś może synom, córkom, wnukom
Z laska w ręku z wielką dozą opowiemy?
- Rozmiłował ja się w Tobie!
Zapach chleba z pieca wiejskiego, mięsa z pończoch,
Kiełbas z kijów, bigosu z kapusty z ogródka,
Piwa z konewki, samogonu ze schowek,
Jak gorycz z ognia po łyknięciu w gardle duszę pali!
Niczym wszystko to, jak do Ciebie czuję ja:
Miłość, wzruszenie, podnietę, wzdychnięcie...
Po czym westchnień co niemiara...
Pod stołem, wiążę z Tobą nogi "bluszczem"
W ukryciu przed uśmiechem innych.
Uczuć gorąc dreszczem biegną,
Na nic myśli, na nic mowa,
Jak już w sercu stworzył się miłosny ogień,
To na zawsze w duszy żarem płonie...
Zatem biorę w uścisk delikatne Twoje dłonie,
Aż z uczucia i podniety drgnął mi puls w przeponie!
Gdybym dziś już wiedział, że będziesz moją życia Panią,
Niósłbym przedwiośnia kwiaty Tobie,
Jak żaden mąż, który nie przyniósł jeszcze żadnej żonie!
Sporo już czasu przy stołach upłynęło,
Zatem brzuchy pełne, w głowach mętlik;
Jeden nuci, druga śpiewa, dom cały huczy, dudni od wesela!
Czasem gdzieś tam po kątach, panna chłopcu,
Chłopiec pannie do ucha zapewne czułe słówka szepce,
Skoro miłośnie tulą się ku sobie?
A tu znowu bliżej, mową chłop chłopu nie przepuści,
Wtem powiadając: "Zboża jare już posiałem."
Drugi jemu odpowiada: "A ja Zosię zasiałem."
Śmiechu jest co niemiara - jeden parsknął, drugi kichnął
I po kątach śmiech w młodzieży się rozbiegł,
Bo to i w głowie wódka i bimber zrobił mętlik!
Stare dziadki pojedzone, fajki już zaczęli kurzyć,
Zatem znak już jest taki, wszyscy wszystkiego mają dosyć:
Jadła, picia, mowy, żartów, śmiechów
I brak tylko tańców do weselnych pośpiechów.
A tymczasem pan młody, jak od stołu się nie zerwie,
Krzyknął! - Do weselnych tu zebranych mówię:
Czas potańczyć, ludzie, ruszajmy w dom zabawy!
Oto biorę Pannę młodą - już jest moją żoną.
Wy! Do młodzieży mówię, chłopiec pannę,
Panna chłopca, niech do tańca nogi gonią,
Bo tam już jest tyle na zabawie ludu.
Z całej okolicy młodzież przyszła.
Tu weselna, tam obca, to nie ważne,
W tańcu się wymiesza i dziewczyna każda
Będzie mieć do tańca chłopca "Miecia".

Na zabawie w tańcu: muzyka tak wolno płynie romantycznie,
Że w tanecznej przytulance, swoje krótkie włosy
Wkładam w długie Twoje włosy.
Czuję zapach mięty, jakoby z łąki
Mleczowym pyłkiem były osypane.
Tak są wonne Twoje włosy i Ty sama,
Że aż w przetokach nosa z zapachu oniemiałem.
I choć muzyka głośno gra,
Tylko szelest w uszach i podnietę w sercu czuję.
Oddech raz po raz piersią Twoją
Na pierś moją kładziesz - czuję,
Jakby z Twoich włosów w len spocząć do snu miałem.
I choć z natury uwielbiałem panny o włosach blond,
Toć teraz w Twoich szatyn włosach
I w Tobie na zabój się miłuję...
Ucho moje do ucha Twego przytulać pozwalasz;
Słychać łykań śliny, i w szepcie cichym:
- Jesteś mój jedyny miły!
Ach, jak pięknie jest,
Tobie miło, dla mnie miło:
Pierś do piersi styka,
Serce do serca tyka...
Noga w nogę jest włożona,
Brzuch do brzucha przytulony -
Moda taka tańczyć jest.
Ach, jak miło. Ach, jak miło...
Tańczyć dalej, dalej tańczyć trzeba w tę melodię:
Carlos Santana - "Samba Pa Ti"
http://www.youtube.com/watch?v=j5AUm_xaE9A

Rod Stewart - "Sailing"
http://www.youtube.com/watch?v=34jZePnMQNQ

Joe Dassin - "Et Si Tu N'Existait Pas"
http://www.youtube.com/watch?v=eZf3d_bj7MI

JOE DASSIN - "A TOI"
https://www.youtube.com/watch?v=RHxTxLINLUw

I SANTO CALIFORNIA TORNERO
http://www.youtube.com/watch?v=oNajJDtgZXU

Drupi - "Piccola e fragile"
http://www.youtube.com/watch?v=OOnyg5oLwic

Umberto Tozzi - "Tu"
https://www.youtube.com/watch?v=VIiwTipJXkw

Oraz najmilszą piosenkę mojemu uchu szlagier Omegi,
Herbie - "Dziewczyna o perłowych włosach" [ po polsku ]
http://www.youtube.com/watch?v=oXP215kjpEw

Co za miło. Ach, jak miło...
Nogi tańczą, jak po gąbce -
Ruchy pełzną niczym wolną falą,
Dalej i dalej prawie wszyscy w tańcu
Ze zboża falą, z ruchem lasu
Tańczmy dalej, dalej tańczyć...
Ach, jak miło. Ach, jak miło
W przytulance z Tobą jest...
A że nie całkiem tańcem człowiek żyje,
Trzeba wyjść na podwórze, zwietrzyć ciało, puścić dymka.
Widzę, tutaj para w ślinę daje!
A tam jeszcze dalej wódka w porywczość młodzieniaszków zmogła;
Tak po pysku sobie za coś mocno biją,
Że aż psy z łańcuchów szarpią, ujadają!
Noc kwietniowa, ziąb marcowy, dreszczem ciało już przeszyte.
- Miła moja! Na rozgrzewkę pocałuję Cię i kwita!
Tyś nie chłopiec, wstydzić się nie masz czego.
W całkowitą obojętność wpadłaś!
Myślę sobie, że w cichym i wstydliwym szepcie powiedziałaś:
- Całuj Mietku, Mietku całuj, Całuj Mietku!
Rozgrzej dreszcze, zbudź odwagę,
Nadaj sercu dużą tego wagę.
Pomyślałem i tak zrobię:
Już całuję usta Twoje - czuję miętę,
Niczym z setki odmian różnych kwiatów...
I tak myślę: tyś jedyna miła moja!
Lico do lico już przykładam - pluszem, aksamitem są ujęte,
Sercu memu w tej podniecie nie jest pojęte,
Że aż tak uczucie moje Tobą jest objęte -
Całą duszą miłość we mnie jest namiętna.
Drgawki mam z podniety.
I choć już wypiłem ze dwie sety,
To i tak jak na trzeźwo mnie porusza.
W Tobie jest nie inaczej,
Widzę to jak całuję Cię, raczej.
- Chodźmy na zabawę - tańczmy,
Jak inne chłopcy i dziewczęta!

Na zabawie cała sala tańczy z nami:
Starzy, młodzi, swoi, obcy, wszyscy w tańcu wymieszani.
Jedni tańczą w rytm orkiestry:
Tupią, skaczą, krzyczą, gwiżdżą...
Drudzy, którym nie rytm tańca jest im ważny,
W przytulance skupić się zmogli - lepsze im dotyk ciała,
Bo już wkrótce skończy się zabawa!
Swat weselny ogłoszenie zacząć począł i rzekł:
- Drodzy Goście, późna pora!
Czas już zabawę kończyć, zapraszam na wieczerzę,
Po niej dary młodym zebrać trzeba będzie do wora!
A tu po tym, jakiś dryblas z weselem niezwiązany,
Ogłoszenia nie chce przyjąć do wiadomości!
Wszczął bójkę!
Kobiety krzyczą: - Oj, mój Boże, rany!
Łoskot bójki wzdłuż i wszerz rozbiegł się sali!
Światło zgasił ktoś!
A w tym nawet swój swojego wali!
Gdy już światło zapalił ktoś, widno stało się.
Matka Panny młodej wrzasku narobiła!
A to, że bojowe z niej babsko jest,
Winnych po kątach porozstawiała i im pyski poobijała!
O tak: ręką prawą, lewą ciach, ciach, ciach,
Aż po sali poszło takie, jakby: trach, trach, trach.
Przez czas krótki ciszą sala zamarła,
Po czym ostatnie tańce zabawy zostały zapowiedziane!
Na moją prośbę i zamówienie raz jeszcze utwór melodii
Carlosa Santany - "Samba Pa'Ti", Roda Stewarta - "Sailing",
Joe Dessina - "N'existais pas" i "A tio",
I Santo California - "Tornero", Drupi - "Piccola e fragile"
I dynamiczny Umberto Tozzi - "Tu".
Oraz na koniec ulubiona i najmilsza moja Omega -
"The Girl With The Pearl's Hair".
Po tej tak pięknej i czułej muzyce do bójki zapał
Już został na dobre wygaszony i nawet zapomniany.
Tym taniec i zabawa dobiegła końca.

Bawiący się rozeszli w obie strony;
Obcy do wsi sąsiednich, skąd przyszli.
Weselni do domu weselnego powrócili
I do stołów zastawionych ostatnim jadłem zasiedli:
Jedni jedzą, drudzy piją, są i tacy, co już i fajczą.
Jeszcze inni w rozmowie się rozwodzą:
Słowo w słowo mowa poszła...
A że brzuchy najedzone, głowy upojone,
To i do całego weselnego ludu mowa doszła,
Jak świadek od Pana młodego rzekł do weselnych:
- Drodzy Goście! Już wesele kończyć pora!
Z nocy dzień na dobre już się zrobił
I w oborach zwierzęta do obrządku głodem stoją!
Oto biorę ten weselny talerz złoty i poproszę,
Kto móc groszem na pieluchy młodym obdarować?
Ten w nagrodę od orkiestry, jaki zechce kawałek sobie może życzyć.
A że u mnie czas nie jest nagły,
To opiszę, kto co do nucenia wybrał:
Jedni melodie biorą, jak w modzie leci -
Staropolskie i Podlaskie weselne przyśpiewki
I za to, co w ich guście jest, przyzwoity pieniążek kładą.
Drudzy bardziej wymagający i trudniejsze kawałki zamawiają,
Nie do końca wszystkim znane między innymi jak:
Janusza Laskowskiego - "Żółty jesienny liść",
Czerwonych Gitar - "Płoną góry, płoną lasy, Kwiaty we włosach",
"Biały miś" popularny i przez wszystkich śpiewany.
Tym niemniej o mojej miłej i o sobie pamiętać muszę,
Jak już do wyboru ku nam doszło.
Położyłem pewną sumę na talerzyk złoty, godnie
I zażyczyłem melodię nie każdemu,
A mnie i mojej ukochanej znaną:
Jacka Lecha - "Dwadzieścia lat, a może mniej".
Orkiestra instrumenty i siebie do zagrania przygotowała -
Muzyka poszła w eter, wzruszająco tak, aż dreszcze przeszyły mnie -
I ciągle wzruszająco na wskroś przemierzają mnie...:

"
DWADZIEŚCIA LAT A MOŻE MNIEJ

Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nic,
A chciałem Jej darować świat
I czarno białe dni rozłożyć
Na paletę barw.

Mówiłem, jeśli chcesz
Zabiorę Cię daleko stąd.
Ze sobą tylko być.
Gorące serca dwoje rąk.

Dwadzieścia lat, a może mniej
Wirował w oczach słońca pył.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Świat brałem taki, jaki był.

Dwadzieścia lat uczyłem się dopiero żyć.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nić.
Nie miałem prawie nić,
A chciałem Jej darować świat.
Rozmienić każdą myśl
Na cienie nocy światła dnia.
Ściemniała listów biel.
Ktoś inny zabrał Ją gdzieś stąd.
To było dawno, wiem
I wiem już nawet gdzie tkwi błąd.

Dwadzieścia lat, a może mniej
Wirował w oczach słońca pył.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Świat brałem taki, jaki był.

Dwadzieścia lat, a może mniej,
Uczyłem się dopiero żyć.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nic.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Uczyłem się dopiero żyć.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nic. "

- A mogę Ci tylko serce dać.

Oniemiałe z wrażenia tą melodią i słowami piosenki.
Zapewne i moja ukochana w swą duszę wzruszająco piosenkę przyjęła.
Po czym z uśmiechem i rumieńcem na twarzy,
Miło patrząc na mnie, dowód mi na to daje!
Gdy melodia i do Jej duszy wejść zechciała!
Patrząc na mnie, że wyborem trafić mogłem,
To co na czasie modne i w duszy Pannie
Z uwielbieniem i uczuciem przystaje godnie.
Wzięła spod stołu rękę moją i przywiodła
Ku westchnieniu swoim, powiedziawszy:
- Mietku, jesteś mój!
Ja chcę być Twoją!
Toć, ja Ci na to:
- Miła moja! Serce moje! Ukochana moja!
Kwiecie mój! Wiosno moja! Słońce moje! Panno moja!
Za Twój uśmiech. Za Twe rumiane lica.
Za Twój mieniąc w szatyn warkocz włosów,
Kiedyś jak mi na to zezwolisz i go w naturze
Na natury łonie polnych kwiatów rozłożyć będziesz chciała?
Po tym oto klęknę przed Tobą i położę duszę moją na nie.
I w ten romantyczny uczuć zdarzeń powiem:
- Był taniec ujmujący, jak już o tym wiemy.
Na duszy i w pamięci nosić to będziemy...
Jesteś mi tak miła z dobrocią swoją, na wskroś ze mną się dzieliłaś...
Usta całować Twe i lico do lica w dotyku przytulać pozwalałaś...
W objęciach naszych dusz - dusza moja do Twej duszy przylegała...
A teraz moja mowa wierszem ku Tobie będzie się rozpoczynała:
- Pośród wesela ze wschodu wiatr poranny miłą wieść nam przywiał,
Żeś Ty, jak żadna dotąd z najmocniejszym upragnieniem jesteś moją miłą!
Od dzisiaj tylko z Tobą rozmawiać będę miło,
Skoro Ty żeś pozwoliłaś złożyć usta moje -
W szepcie słów najgorętszych uczuć na serce Twoje.
Jesteś dla mnie darem Bożym.
Będziesz dla mnie żoną moją, jak przysięgę złożym!?
Kocham Ciebie myślą, mową, sercem, duszą i natchnieniem...
Idąc, biegnąc bez względu, gdzie ja jestem, będę,
Nadaremnie będą dla mnie inne panny.
Ja żem gotów nosić w sercu swoim
I w szepcie powtarzać słowo imieniem Twoim...
[ Lecz je ująć w prozie epizodu, jak dar Boży,
Nie wiem czy na dziś byś zechciała?
Może niezbyt do opowieści w rejestr
Teraz dobra chwila być o nas miła?
A i upłynęło lat ze trzy dekady...
Zatem i czas nieraz biedą nosa natarł! ]
Tymże czas zbierania upominków na pieluchy
I z przekazaniem młodym dobiegł końca,
A została tylko po tym chwila ekscytująca.
Żeś my w tym weselnym obrządku udział brali
I w piosence: Jacka Lecha - "Dwadzieścia lat,
a może mniej", śpiewając, cały dom rozweselili...
Są już dary na pieluchy w prezencie młodym.
Są rumieńce na Twej twarzy!
Łapiesz oddech - ziewasz.
Ja Ci na to:
- Nie przespana noc w sen się kojarzy.
Dobądź, miła moja, jeszcze trochę.
Pójdę z Tobą, którędyś wolisz, poprzez pola, łąki -
Na wprost lub przez wiochę i gościńcem dalej.
Wszędzie tam, gdzie tylko zechcesz.
Zgiełk sił jeszcze w sobie zdobądź!
Już czas darzyć młodym!
Swat głos podniósł w donośnym krzyku - mową już obwieszcza:
- Weselni Goście! Czas już nadszedł podziękować Wam
Za obecność uczestnikiem i też świadkiem
W tej dzisiejszej uroczystości weselnej.
Oto w tej tak pięknej chwili sądzonej przez Boga,
Było parze młodej wstąpić w związek małżeński,
Zatem jak obrządek jest przez nas ludzi wymyślony
I od zarania wieków praktykowany.
Więc już zacznijmy obdarowywać parę młodą,
Czym kto może w banknotach i w towarze,
Żeby młodej parze na start samy
Nie świeciło im się w kieszeniach pustkami.
I w łożu żeby przykrywać siebie mogli pierzynami.
Do podarków rodzice pierwsi przystąpili - zwyczaj jest taki:
Banknoty w dużych nominałach młodym w podarku ślubnym na ręce złożyli.
Przy uścisku rąk i ucałowaniu podlaskim zwyczajem, ojciec szepnął:
- Później koń i krowa będzie!
Przy tym muzykanci grają z wiejskim obyczajem.
Darzyć wszyscy kto weselny będą:
Kładą młodym "Waryńskiego, Dąbrowskiego, Kościuszkę"*.
Kto z pokrewieństwem bliższy i bogatszy, złoto kładą.
Wszystko widać, jak na dłoni.
W koperty chować tutaj nie ma mody, skoro zwyczaj jest taki.
W materiale i w przedmiotach inni podarki zaczęli znosić:
Firanki, płótna, dywany, kapy i kilimki,
Żelazka, sztućce, szklanki, talerze, garnki
I życzenia na kartce upominków w rymki...
W tym gdzieś w środku i ja z Tobą udział bierzemy.
Ty żeś hojność w złoto-szlachetnym materiale położyła.
Ja żem zgodnie godność w pieniężnych nominałach podarowałem,
Po czym słów kilka życzeń złożyliśmy,
Żeby w szczęściu i bogactwie młodej parze się żyło.
Toż już i wtem wesela dobiegł koniec!
Tylko młody podziękować ku mikrofonie podszedł:
- Dziękujemy wraz z młodą, Państwu weselnym gościom,
Za dary weselne, spędzony czas weselny z Wami.
Idźcie z Bogiem w dom ku swoim włościom,
Iż już my teraz na zasłużony odpoczynek się udamy.
Orkiestra już całkiem grać przestała.
Gość po gościu już się rozszedł.
Dom weselny został opuszczony,
Tylko kto z weselnej rodziny zeszli uprzątnąć stoły i ławy.

Tymczasem jeszcze we mnie jedno zadanie stoi!
Wziąć Cię, miła moja, ukochana moja za rękę lub pod ramię
I idąc z Tobą pod dom Twój, dusza moja na wskroś się dwoi.
Toć jesteś miłą moją - upojeniem serca mego...
Rozpoczynam drogę z Tobą dla uciechy duszy
I serca, nie na żadną mękę.
Ty żeś jesteś muzą moją, jak poranek kwietniowy
W blasku słońca porannych promieni
I w otuleniu z nocnych mgieł pościeli.
Idę z Tobą gościńcem złotym, na prawo łąki
Ubrane w żółty mlecz kwietniowy.
Na lewo, krzyż przydrożny stoi - na nim Jezus z męki!
- Pobłogosławi nas, zanim pocałuję Cię i po tym,
Kiedy z gościńca wejdę z Tobą w dróżkę sadem złotym.
W nim dom Twój stoi, z komina dym już się wydobywa,
Do gajeczka zmożoną falą się kładzie,
Jak poranna mgła po tym starym sadzie...
Powiedziałbym:
- Gdyby nie zmęczenie i noc nieprzespana,
Położyłbym się tu z Tobą, w tym życiodajnym sadzie.
Lecz choćbyś i tak chciała, powiedziałabyś:
- Mietku, to jest nieroztropne,
Przysiąść o poranku na kwietniowej ziemi,
Choćbym i twej ochocie uległa!
- Toć nic kochanie!
Nie ubędzie mnie w tym względzie.
Czas otworem przed nami stoi,
Iż nam co dopiero miłość się zbiegła.
Wszystko jest przed nami - spotkania,
Które ku sobie nas zbliży i pozwoli
Jedno drugie kochać jeszcze milej!
Spojrzenie na siebie - które zmrużeniem powiek zgodę oznajmi,
Żeś my w sobie, jak nikt dotąd zakochani!
...Pocałunek - za którym w bezwładność,
Jak w otchłań uniesienia duchowego -
Jak w próżnię ulotną nas poniesie...
W objęcie ramion z których, jak z dwóch jednostek -
W jedną się utworzymy i na zawsze połączymy.
A w tym przez plotki ludzie nas pożenią!
Zanim my sami siebie pożenimy?
- Daj pocałunka, kochanie na rozstanie
I idź już do domu, spocząć po długim weselu!
Tam już czeka na Ciebie utęsknione posłanie,
Chłodne co prawda jeszcze i wilgotne,
Ale kto wie kiedyś, gdy przeznaczenie, ksiądz i Bóg nas połączy?
Wtedy na zawsze wszystko będzie można między nami.
- Cześć!
- Cześć!
Kochanie.
Bądź dziewczyną z moich marzeń...
http://www.youtube.com/watch?v=md-KZTSeP4o

Objaśnienia: gościniec* - żwirowa droga, używanym określeniem na Podlasiu.
kazaczok* - piosenka rosyjska w tamtych latach moda była na Podlasiu.
bramiarz* - jeden z mężczyzn od bramy weselnej.
darzyć* - mówiąc językiem podlaskim - wręczać prezenty młodym.
Waryńskiego, Dąbrowskiego, Kościuszkę* - nominały banknotów funkcjonujące w czasie wydarzenia.

Wiersz z 1988 roku. Mysłowice
Dokończony i zrekonstruowany w marcu 2008 roku. Czarna Białostocka - Podlasie

[ Wielkanoc 1976 ] OKTEIM EINYCUL

Mam nadzieję, że nie zanudziłem. Dziękuję i serdecznie po podlasku pozdrawiam. Mietko

[Marlett]

@Mieczysław_Borys
Ładnie to opisałeś :)
Ale to jest opowiadanie więc bardziej zakrawa na prozę niż wiersz:)
Lubisz opisywać więc czasem umieść coś w dziale Proza.
PozdrawiaM.

[Mieczysław_Borys]

@Marlett - Dziękuję za przeczytanie i za miły budujący dla mnie wpis.
Serdeczne i ciepło pozdrawiam. Mietko