Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Poszukują, dociekają,
doświadczają to i owo
i niejedno odkrywają...
Postponują Cię Jehowo.

Jakim prawem naukowcy
hipotezą godzą w Boga
- fanatycy, ideowcy
- ateuszy liczba mnoga.

Ślęczą przez całe miesiące,
kompilując swe odkrycia
w hipotezy, sprawiające
przekonania bez pokrycia.

Jakoby szukają Boga,
jednak tak by Go nie znaleźć
- wielu pełni rolę stroka,
by od Biblii ludzkość odwieść.

Batalie wszczynają niecne,
przeciw Bogu występując
- ataki te są bezecne,
ważne fakty lekceważąc.

Negując Boga istnienie
są bezczelni, zadufani
- ewokują by wrażenie
wywoływać - wycofani.

Imają się też absurdu,
imputując Bogu magię,
w majestacie łżąc Oksfordu,
świadczą Diabłu wredną fakcję.

Chociaż pojąć nie zdołali
tak zwanej istoty rzeczy,
tytułem się mędrek chwali,
po czym jakieś bzdury skrzeczy.

Nie pojęto przecież dotąd
czym jest życie komórkowe,
jak powstaje w ciele bioprąd
- rozstrzygnięcia kadukowe.

Nie pojmują grawitacji
- tak powszechnej we wszechświecie
- mimo licznych symulacji
nie pojęli siły...! Wiecie?!

Szukają czarnej materii
i energii zwanej ciemną
i w tym nie brak bigoterii
- wielbią "wiedzę" z miną dumną.

Braki w wiedzy gromadzonej
utykają sloganami,
nie chcą wiedzy objawionej
z Biblii uznać, lecz sercami...

Dogmatycznie się trzymają
spreparowanych poglądów
- Twórcy wiedzy odmawiają,
z racji poronnych oglądów.

Każdy przed Bogiem odpowie
- chce czy nie chce - ostatecznie...
...rezolutny się opowie
po stronie Boga serdecznie.

Ilustracja - ta poniżej
wymownie wskazuje prawdę
- tę zaś, proszę, ceń najwyżej
- nie zasługuje na wzgardę!

[img]http://assets.jw.org/assets/m/w15/20150601/w15_20150601.art/2015402_univ_lsr_lg.jpg[/img]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...