Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wizje do głowy przychodzą falami
Co chcemy oglądać wybieramy sami
Zamykam oczy na zło
Bo kto jest odporny, kto?

Szatan w wymyślaniu szokujących obrazów
Nie zawiódł swych czcicieli jeszcze ani razu
Chorych pomysłów ma sto
Ale ja protestuję, bo

Sumienie chcę czyste zachować na koniec
Całe swe życie wziąć w swoje dwie dłonie
I stanąć z godnością, chcę zrobić to
Odrzucić od siebie - już wiecie co

Opublikowano

@Di_Key

Podmiot liryczny (podlir) na pewno wie co ma na myśli... Jeśli kryje się za nim autor wiersza (a nie musi, a wg kanonu nawet nie powinien), to po moim pierwszym czytaniu ustaliłem, że chce mieć czyste sumienie... Własnym sumptem...?! No cóż. Czy mamy do czynienia z zamykaniem oczu, czy z przysłowiowym chowaniem głowy w piasek, rezultat takich starań jest ten sam.

Co do odporności na zło, to jest ktoś, kto w stopniu najwyższym mu nie ulega... On wie co robić, aby mieć czyste sumienie... Podlir widzi w Szatanie twórcę szokujących obrazów i uważa, że ma swoich czcicieli, których oczekiwań na takie obrazy nie zawodzi... No cóż. Dotyczy to nie tylko satanistów... Rozumiem, że sto pomysłów to symbol, bo w istocie nieustannie zmienia scenę tego świata (jemu podległego - 1 Jana 5:19), tak, by mógł się na niej toczyć "spektakl", przez niego reżyserowany... Daremne protesty podlira... co najwyżej stanowią akt niezgody, na to co wyprawia pradawny Wąż, zwodzący całą zamieszkałą ziemię.

Chwalebna chęć zachowania czystego sumienia, dostrzegalna w deklaracji podlira wraz z braniem życia we własne dłonie (wiem, alegoria), by stać z godnością odrzuciwszy zło (wiem co), to warunki niewystarczające do zachowania czystego sumienia... Dowodzą tego rozliczne przypadki, w których nie mniej szczere od podlira osoby tak się zachowywały, coś takiego deklarowały i... ten, który swym ogonem strącił z nieba trzecią część symbolicznych gwiazd (anielskich synów Bożych), znalazł sposób, aby nie cieszyli się czystym sumieniem. Poza tym prawdę niezbywalną, związaną z zachowaniem czystego sumienia wyjawił natchniony duchem Bożym apostoł Jan w pierwszym rozdziale, pierwszego listu, pisząc, że kto mówi, jakoby nie grzeszył, to kłamcę z Boga czyni, albowiem nieomylnie i kategorycznie stwierdził On, że: "Nie ma kto by nie grzeszył. Nie ma ani jednego" [a więc kto by miał skutkiem sowich dążeń czyste sumienie]. Przeto, Ten, który tak bardzo umiłował świat, syna swojego dał, aby każdy kto weń wierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny. Wiara w to postanowienie Boże i właściwy sposób korzystania z bezcennej ofiary za grzechy sprawia, że Bóg uważa, że ktoś taki ma czyste sumienie. Potwierdzeniem tej dobrej nowiny jest wizja ukazująca wielką rzeszę, która wyprała swoje symboliczne szaty z grzechów, we krwi Baranka Bożego, który (jak oznajmił Jan zwany Chrzcicielem) usuwa grzechy świata. Niestety, podlir zdaje się tego nie wiedzieć, a zatem w zamyśle autora wiersza jest reprezentatywny dla miliardów ludzi na ziemi...

To o nich ten wiersz...! Rozumiem już.

Gratuluję debiutu w tym serwisie, bo dostrzegłem, że właśnie stałeś się jego użytkownikiem...

Przekaz pewnie ma jakieś metrum i melodyjność, która gra w duszy autora, ale... ja jakoś mam trudność ją poczuć, przy takim metrum:
I: 5/6; 6/6; 7; 7
II: 6/7; 7/6; 7; 8
III: 6/6; 6/5; 6/4; 6/4

Rymy parzyste (mile wybrzmiewają, przy lekkich, żartobliwych wierszykach - ulubione przez dzieci) nie zasługują na miano częstochowskich i to łagodzi nieco efekt niepoważności wywołany rymem aabb.

Opublikowano

Faktycznie najlepiej czuję się w lekkich fraszkach i satyrach. Te sumowanie sylab czy zgłosek może ma sens przy Panu Tadeuszu. Ja tak wysoko nie mierzę. W ogóle matematyka niszczy trochę swobodę twórczą i jakbym tak miał bawić się w zliczanki, wiersz straciłby swojego ducha. Ale dziękuję za konstruktywne uwagi.

Opublikowano

@Di_Key
Już w tym serwisie zwracałem uwagę na dzieło Macquarie Dictionary, które definiuje poezję jako: "sztukę rytmicznej wypowiedzi, pisemnej lub ustnej, dostarczającej wrażeń estetycznych poprzez piękne, twórcze lub wzniosłe myśli". Według owego dzieła poezja to "metryczne dzieło literackie; utwór wierszowany. Cechy podane w tej definicji winien widzieć w swoim utworze twórca, który decyduje się opublikować dany utwór, jako składnik najszerzej rozumianej poezji. Widać Ty jakąś rytmiczność postrzegasz w swoim wierszu i niewątpliwie ma on dla Ciebie dość walorów estetycznych i istotnych myśli, bo inaczej byś go nie skomponował i nie ważył się opublikować. Szanuję to i... nic mi do tego, skoro Twoim zdanie mieści się on w ramach wolności słowa. Niemniej, jest i będzie tak, że teraz, po opublikowaniu go nieuchronnie jest i będzie traktowany przeze mnie i innych czytelników różnie, w rezultacie czego będzie się okazać, iż twórczy trud był daremny, lub nie... Kontestacja rytmiki wiersza (wyznacznika poezji najszerzej rozumianej) grozi tym, że odbiór takiech ujazzowionych (neologizm) wierszy może być podobny do powszechnego odbioru jazzu, albowiem zbyt mocno i zbyt zasadnie utrwaliły się dwa kluczowe elementy wierszy: rytm i metrum. Jak dobrze wiesz, rytm jest cechą otaczającego nas świata. To prawda, że jest bardzo zróżnicowany i bardzo często niepowtarzalny. Słyszymy go nie tylko w pływach oceanicznych, porach roku, czy biciu serca... Czytając wiersz wyczuwam w nim nikłą powtarzalność tych czy innych jego elementów, które stanowią o tych cechach. Do tego w moim (subiektywnym) odbiorze nie zauważyłem charakterystycznego wzorca rytmu (metrum) i dla uzasadnienia przedstawiłem zapis jego metrum. Ponieważ liczę na to, że stosownie skorzystasz z mojego komentarza mając większe baczenie na kształtowanie metrum (masz swobodę w jego komponowaniu - matematyka w tym pomaga), więc zwróciłem uwagę na ów drugi z kluczowych wyznaczników poezji. Nadal uważam, że rym może być ale nie musi. Widzę, że traktujesz go jako ozdobnik, (jeśli ma być tylko i wyłącznie ozdobnikiem, to też dobrze moim zdaniem). Korzystnie jest, gdy rymu stosownie akcentuje meritum wersu o meritum tego, o czym on jest. Gdy uda się czytelnikowi doszukać rymu (bywa nieraz zakamuflowany) i gdy wybrzmi on nienatarczywie, to wartość estetyczna wiersza wzrasta. Wybacz, że nie uznaję za wiersz takiego zestroju, który nie posiada rytmu i metrum. Twój pod tym względem wart jest poprawienia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Bożena De-Tre Wspaniałego dnia :)
    • @Relsom wiesz to nie jest wiersz który mi dedykujesz  Skupiłam się na ogólnym odbierze  Wyniosła bym o wiele więcej gdybym chciała  Najwidoczniej nie mam potrzeby analizować i rozkładać na czynniki pierwsze utworu  A tym bardziej grzebać w emocjach autora    Więc tak.. Tylko tyle wyniosłam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Szorstkie już było życie we trudzie, dzisiaj chcę chodzić tylko w jedwabiu. Jedwabne myśli w codzienność wplatać, wstążki we włosy lekkością wabią. Mów do mnie miękko, ciepło i czule, tak by jedwabne promyki słońca znów oświetlały mą mroczną duszę. Jedwabnym szlakiem serce podąża. Wystaw na słońce - rozpieść mnie świecie, lekki wiaterek ciało owiewa. Weż mnie na ręce, jak swoje dziecię. Przyjemność życia znów chcę odkrywać.
    • @Migrena …niestety stety tak

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Miałam turkusową spódniczkę na szelkach, które krzyżowały się na plecach i zapinały na guziki. Była rozkloszowana, z ciemnego turkusu – a gdy się obracałam, unosiła się jak parasolka. Mama z babcią uszyły mi ją razem. Była niezwykła – miękka i przytulna jak brzoskwinia. Wtedy mówiłam, że „z meszkiem”, dziś już wiem, że to był aksamit. Dzieci lubią takie rzeczy. Może i dorośli. Do dziś nie znoszę materiałów, które gryzą. Ta spódniczka nie była na co dzień, nie do biegania po podwórku. Ale czasem udawało mi się uprosić mamę – jak tamtego letniego dnia. Sąsiedzi smołowali dach. Dla dziecka to było prawdziwe widowisko – ogień na dachu, dziwny, nowy zapach... Na dach nie wejdę, wiadomo, ale na podwórko sąsiadów? Już prędzej. Ciekawość zwyciężyła. I stało się nieszczęście. Chyba jakiś podmuch wiatru przyniósł ze sobą kroplę gorącej smoły. Spadła prosto na moją spódniczkę. – Ach! – Mama mówiła: „Nie kręć się tam, to niebezpieczne”… Pobiegłam do łazienki, zamknęłam drzwi na zasuwkę i rzuciłam się do ratowania mojej ukochanej spódnicy. Próbowałam mydłem, szamponem, płynem do kąpieli – nic. Plama nie znikała, tylko się rozmazywała. Ale się nie poddawałam. Pomyślałam: ten materiał ma takie jakby malutkie włoski... Może da się to wyskubać? Wyskubię – i będzie jak nowa. Skubałam więc. Palce mnie bolały, ale nic. Wtedy zauważyłam pumeks. Może tym? Siedziałam tam długo, coraz bardziej spanikowana. W końcu zaczęli się dobijać do drzwi. – Co robisz tak długo? – zawołała mama. – Nic. – Jak to nic? To wyjdź! – Nie… nie mogę! – Otwieraj natychmiast. Co się stało? Stałam bezradna. Chciało mi się płakać – już nie cicho, tylko głośno. W końcu otworzyłam. – Co się dzieje? Dlaczego…? Wystarczyło spojrzenie – wszystko stało się jasne. – Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie? Coś byśmy poradziły. – Jakie „poradziły”…? Nic nie pomaga, próbowałam wszystkiego. Została dziura. – Och, dziecko. Trzeba było przyjść. Ja bym sobie poradziła. – Ale jak? Czym? – Masłem. Tłuszcz rozpuszcza się tłuszczem. – Masłem?! – Tak. Ale teraz… już po wszystkim. Do wyrzucenia. – Nieee! – Chyba że chcesz w takiej dziurawej chodzić. Jeśli ci pasuje – proszę bardzo. I tak musiałam pożegnać się z moją najładniejszą i najmilszą spódniczką. Lata później jechaliśmy samochodem do Austrii. Upalny dzień, asfalt się topił i zostawiał na aucie smoliste kropki. Ale ja już wiedziałam, co robić. Masło, oczywiście. Po powrocie było trochę paprania, ale wszystko zeszło bez śladu. Wiem nawet, że jak zabraknie zmywacza do paznokci, to świeży lakier rozpuści stary. Już znam kilka sposobów na pozornie niemożliwe rzeczy. Ale... Jak się zakochasz, a ten ktoś odejdzie w siną dal – to co? Trzeba od razu zakochać się w kimś innym? No, jakoś nie działa. Dziura zostaje.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...