Ze skrajności w rozpacz

[Mieczysław_Borys]

Dzień nigdy nie zaśnie,
ciągle ktoś i coś nie śpi - czuwa,
bo żyje codzienność.

Tu ptaszek zaśpiewa,
trochę dalej szumią drzewa,
jeszcze dalej ludzi
nabrzmiały problem życia
boli nawet ziemi,
która od żalu klęka
i w samotną rozpacz popada.

A niebo bez obłocznością drwi
i jeszcze mrok nocy zsyła,
i tylko w duszy gorycz tkwi
kamieniem leżąc na sercu.


* * *

Poeta jest skrzywdzony przez los,
bo słucha serca, a nie rozumu.