z opowieści hoffmanna (piaskun)

[traum_zeit]

z opowieści hoffmanna (piaskun)

twym oczom natanielu właściwa jest
moc ciemności
karmiąca się twoim lękiem i szaleństwem
wszak wierzysz w niemożliwe
i co absurdem trzeźwym
śmiertelnym wirowaniem manekinów

piaskuna kroki po wielokroć
na schodach o zmierzchu
i zapewnienia uczuć niesprawdzalnych
krwi twojej żądza
pełnego księżyca potomstwo
czyha na światła twoich oczu
o ciemność boleśnie rozbite

coppelius snuje sieć intrygi
bakszysz zaklęty w smak i dotyk
zmusza przez jego okulary
skradzione oczy zimne usta
do wariactw serca zaklęć czułych

ten fantom profesorski wybryk
bezduszna lalka której żywe
oczy ale bezduszne trupio zimne dłonie

a wszystko po to byś w piaskuna
sieci wpadł w oszalałym tańcu
skacząc z wieży

w twoich chłopięcych lękach natanielu
złośliwość coppeliusa mściwość aż
do końca
za podglądanie ojcowskiej alchemii

11.09.03

Share on facebook Share on twitterShare on emailShare on wykop