w samo południe

[Mieczysław_Borys]

cisza choć pada deszcz
ptaki skryły się wśród drzew
nie biesiadują ze śpiewem
za to mój krzyk choć w ciszy
dociera na cały świat

* * *
z błaganiem spoglądam w niebo
prośbę spełnienia mając w oczach
że kiedy zasnę i obudzę się
cofnie się czas o pięćdziesiąt lat
będę synem Mickiewicza buszującym w łubinie:

gdy byłem małym chłopcem
zapędzałem się poza dom
na chłopskie rozłogi

spotykałem podlaskich wyżyn pagórki
rósł na nich kwitnąco
biało-niebieski łubin

wchodziłem w jego gąszcz i woń
chrzcił mnie po wyniosłość
poetyckich zaślubin

było mi jak w raju
co żem się czuł
jak Boży mały Anioł

owady spijały nektar łubinu
szeptały mi o cichej poezji
czułem się jak dziecko Mickiewicza
za nic nie chciałem wyjść
z tego polnego raju

na niebie ukazał się znak
w postaci Boga
przybył do mnie

pobłogosławił mnie
po czym powiedział
ty mój Boży synu
jutro będziesz poetą

11/09/2014, Podlasie

[teresa943]

@Mieczysław_Borys
Jeśli mogę coś zasugerować to tak bym zapisała część wiersza:

cisza choć pada deszcz
ptaki wśród drzew nie biesiadują
za to mój niemy krzyk dociera
na cały świat

* * *

błaganie spogląda w niebo
z nadzieją -

cofnie się czas o pół wieku
i znów będę małym chłopcem
buszującym w łubinie

popędzę na chłopskie rozłogi
podlaskich wyżyn pagórki
zanurzę się w gąszcz i woń
poetyckich zaślubin

Mietku, wiersz stanowczo za długi ale... jest Twój, więc Ty decydujesz...

Pozdrawiam :) Krystyna

[Mieczysław_Borys]

teresa943 - dziękuję Krzysia. Ty jesteś moim Mentorem, jak to dobrze mieć sympatię w takiej Osobie... Właśnie podczas pisania myślałem, by 4 i 5 wers połączyć z trzema pierwszymi. Zatem poprawię. Krzysia, wiersz jest złożony z dwóch - pierwszy z 11/09/2014, to:

cisza choć pada deszcz
ptaki skryły się wśród drzew
nie biesiadują ze śpiewem

za to mój krzyk choć w ciszy
dociera na cały świat

* * *
z błaganiem spoglądam w niebo
prośbę spełnienia mając w oczach
że kiedy zasnę i obudzę się
cofnie się czas o pięćdziesiąt lat
będę synem Mickiewicza buszującym w łubinie:

drugi pisałem z rok, a może i nawet dwa lata temu:

gdy byłem małym chłopcem
zapędzałem się poza dom
na chłopskie rozłogi

spotykałem podlaskich wyżyn pagórki
rósł na nich kwitnąco
biało-niebieski łubin

wchodziłem w jego gąszcz i woń
chrzcił mnie po wyniosłość
poetyckich zaślubin

było mi jak w raju
co żem się czuł
jak Boży mały Anioł

owady spijały nektar łubinu
szeptały mi o cichej poezji
czułem się jak dziecko Mickiewicza
za nic nie chciałem wyjść
z tego polnego raju

na niebie ukazał się znak
w postaci Boga
przybył do mnie

pobłogosławił mnie
po czym powiedział
ty mój Boży synu
jutro będziesz poetą

Miło pozdrawiam. Mieko