****

[Michał Ziemiak]

Gorzki tort na drzazdze miasta
Schronienie metodyków sztuki – podarunek
i piętrowość szarych twarzy

Po co pchać statystykę do galerii
Montować radia na słupach
Okna – ślepia – płaskorzeźby – pleśń głosu
pojedynczego – liczy się chór pięści zaciśniętych
pod gołębim transparentem na gałązce strachu
Z niego gospodynie wyszyją zasłony na przeszłość

Tak – cegły – maszkarony angażu
To ich wyuczy fachu pokłonów
aż wreszcie uwierzą

Hekatombę umysłów złączonych
Tkankę zszytą drutami
złożą pod kandelabrami – ołtarzami oprawców
Exegi monumentum i szpicle na rogu

Ideologia kranu
Wszechogarniający dozorca
wystający nawet z elementarzy
Czarna gwiazda krwi – noc zamiast dachu