„Pogorzelisko”

[Krystian_Kosouliev]

Kiedy po prostu,
Znika wszystko
W mej głowie
- Pogorzelisko...

Kroczę przed siebie,
Łapię nuty,
Siedzę o dziwo
Taki struty.

Lecz mi to nie przeszkadza,
by Na nowo się zżyć,
Dać coś od siebie,
Zbudować olejną ruinę...

Tylko pędzi wiatr,
Jakby przede mną
Był cały świat,
Taki niezwykły...

Taki cudowny,
Taki wspaniały,
Taki pozorny,
Moje pogorzelisko.

Chciałbym się obudzić
I wiedzieć, że
Było o co się trudzić
Kiedykolwiek bodajże...

Jednakże wszędzie zgliszcza są,
Czy ktoś odważy się w nie wejść,
Tak naprawdę, tak niezwykle,
W mrocznej osłonce jutrzenki...

Wesoło kroczmy,
Zdobywajmy te same szczyty,
Całe świat jest memoriałem,
Aty zgniłym odkryciem.

[sho]

Straszny chaos w tym tekście.
Troszkę, jakby autor miał pomysł ale nie bardzo wiedział jak wokół niego zbudować opowieść.
Skojarzyło mi się odrobinę z bełkotem pijanego filozofa :)

Nie dla mnie.
Pozdrawiam.