Tak to się zaczyna

[Janusz_Józef_Adamczyk]

pisanie na piasku
jest skokiem nad przepaścią
chociaż nie minie godzina
a znaków już nie ma
pisanie nie zjawia się nagle
przestrzeń nie otwiera się sama
tęskonota nie rodzi się z niczego
poczucie sensu nie spada z nieba
w płomieniu prawdziwej miłości
człowiek dojrzewa i staje się sobą
w poczuciu pełnej wolności
po raz drugi się rodzi

(Wiersz dedykowany mojej Wnuczce z okazji jej 5. rocznicy urodzin)

Janusz Józef Adamczyk

[Mariusz_Sukmanowski]

Nie wiem ile zrozumie wnuczka, ale ja mam pytania:

Jak ma się "pisanie na piasku" do skoku "nad przepaścią"?

Jak te dwie rzeczy (razem -choć trudno mi je pogodzić: mam na myśli nietrwałość i ostateczność) wyrażają się w poczuciu "sensu" i "pełnej wolności"?

O płomień "prawdziwej miłości" w kontekście drugich narodzin też warto zapytać? A co z pierwszymi i miłością, która osobie "dedykowanej" jest w stadium 5cio latka znana?

Ten tekst to zlepek wielu "elementów"(sensów,bezsensów) ludzkiego życia, podany w recepcie, która niczego nie określa.
pozdr