Pub Pod+róż-nych zdarzeń

[Night_Rider]

Wchodząc do pub`u, w którym przeważnie panuje krzyk i hałas, jak oszołomiony stoję przy wyjściu i staram się wydobyć z dymu coś konkretnego...
O! Piękne wnętrze. Szkoda tylko że tak zaniedbane... Takie życie, kiedyś muszą zgnić pąki i uschnąć płatki róż, by mogły zakwitnąć po nich kolejne kwiaty.
Projektanci musieli mieć z początku wiele przepięknych idei...

Moją uwagę przyciągnęły obrazy wiszące na ścianie, kolorowe i czarno białe, brzydkie i ładne, czyjeś twarze i pejzaże, proste i skomplikowane, momenty z życia i krainy marzeń. A każdy z nich ukrywa za sobą prawdę zaklętą w czasie, której prawie każdy się tak bardzo boi. Bywa tak bardzo... Różna... Krzywa i jednocześnie równa.
Hmm... ciekawi Ci malarze... :)

Nagle z pomiędzy chaosu, wytrącają mnie z równowagi ciche krzyki:

...Coś Ty za jeden...Na chuj się gapisz...Zasłaniasz mi wyjście...Chodź tu...Idź stąd...Pedał...
A ja udaję że nie słyszę, trochę ze strachu, ale bardziej ze wstrętu i obrzydzenia. Ucieczka wzrokiem daje lekką ulgę przed odpowiedzialnością za skutki własnych zasad.
Honor? Czy tchórzostwo?

I widzę:

Kilkoro gra w karty i opowiada sobie żarty, jeden ciągle coś wcina jakby był nienażarty a obok niego przyjaciel o śmierć głodową otarty... Gdzieś w rogu dwóch się bije a korzysta trzech. Ostatni padł na podłogę z jękiem: Juuuż Nieee mogęęę... - Spokojnie, wstanie jak wytrzeźwieje.
Przy barze niemy barman polewa flirtującej parze, dziwnie to wygląda jak tak patrzą przed siebie. Ach tak... Stare lustro... i widzą w nim skazy, czasem patrząc głębiej... Ale czy widzą w nim nie tylko siebie? Tego nie wiem...

Dwoje przyjaciół rozmawiając idzie w moją stronę, stoję, mijając mnie po bokach rozmawiali nierozerwalnie. Bezcenne uczucie...
Po chwili orientuje się że patrzę w podłogę i widzę popiół wypalonych uniesień zmieszany z krwią. Odpalam papierosa.

Przechodzi koło mnie wysoki dryblas, i pyta milczeniem. - Zgubiłeś się chłopczyku? Jego szydercza mina wyraża pewność tego że się boję i że się jeszcze bardziej przestraszę. Lecz to tylko maska, w jej oczach widzę pustkę a na ich dnie On, taki mały... Nerwowy...
Znów tym razem bez lęku ominąłem go wzrokiem wewnętrznego wyciszenia, wolę poszukać wytchnienia...
O! Para kochanków w miłosnym tańcu schowani, po za umysłu granicami... Ona i on, czarując się słowami...
Patrzą na siebie blaskiem zachwytu, upojeni od życia kolorytu a ich rozpędzone serca pulsują w rytm kroków, po cichu...
Och... Jak przyjemnie tak sobie popatrzeć słysząc w tle ptaków śpiew...

To te trele z automatu? Jeśli tak to zamawiam jedną, ale bez moreli... Wolę już z marchewką.

Z tych pięknych refleksji wybudza mnie widok kobiety i mężczyzny, siedzących samotnie przy przeciwległych stolikach, udających że się nie widzą. Nieświadomych tego że cierpienia i wstrętu do samych siebie i innych, nie zmyją promilami smutku, a tylko pogłębią strach... Strach przed nieznanym, przecież prawie wszystko jest nieznane...
Może szczery uśmiech coś zmieni?

I zawiesiłem się w przestrzeni...

Kolejny raz podchodzi do mnie zaciekawiony nieznajomy z pytaniem:

- Co? Nowy?
- Nie... Byłem już tu kiedyś i w podobnych miejscach.
- I jak?
- Tak samo, ale zawsze inaczej...
- Co mam przez to rozumieć?
- Siebie i innych... A teraz przepraszam, nie mam czasu, muszę iść.

Mówiąc to stałem wciąż przy wyjściu, bez namyślenia wyjąłem pogniecioną kartkę z plamami krwi, przykleiłem ją do drzwi i kolejny raz wyszedłem bez "do widzenia".

D.Z.

Ten tekst jest plątaniną różnych zdarzeń, miejsc, ludzkich charakterów i czasu. Tak więc proszę potraktować go z dystansem ;)

[Wanda_Szczypiorska]

Purysta by się oczywiście oburzyl na rymy w prozie, ale mnie się to podoba, bo pasuje do absurdu nieoczekiwanych sytuacji.