Burza

[Beniamin_Opoka]

ciągną po niebie stalowe rydwany,
mierzwią się grzywy węgielnych koni,
łzy krwawe toczy świat obłąkany,
spod wrót pustego grodu skroni,

jęzor pożogi wyłupił oczy,
po nozdrza nurzam się w słonej toni,
znad klifów sztormowych zapadłych zboczy,
dramat swych roszad mam jak na dłoni.

Wiatr w tęgie płuca tlenu nabiera
i dmie jako chordy chórów przeklętych,
to flautą cichnie to fenem wzbiera!
mącąc sny grzeszne umysłów mętnych,

bredzę- czekając świetlistego gromu,
niech wskaże ścieżkę, kierunek właściwy,
na kraniec świata- w oko cyklonu,
ruszę za gromem- lekki, nieżywy

[M_Patriota]

Pięknie, jak u Słowackiego. Poezja w pełni... Lubię takiego stylu wiersze...