Zgłoś

S.A. - mleczu luz, cel mas.  

Meta; lud ucz cudu latem.    

Na brutala wyrył kot; oto kły rywala - turban.  

Do moich drzwi pukają różne postaci. Uchylam je na długość łańcuszka i obrzucam przybyłych szybkim spojrzeniem z dezaprobatą. Mówię: - Nie teraz - czasem dodaję termin - jutro, jak przyjdzie wiosna, jak Polska będzie niepodległa. Dobrze wiedzą co to znaczy, ale za każdym razem pojawiają się ponownie. Bywa i tak, że wcale nie otwieram. Łypię tylko nerwowym okiem przez judasza. Udaję potem, że nikogo nie widziałam, do nikogo nie mówiłam i idę robić ciasto ze wszystkiego co mam pod ręką. Im bardziej się dobijają, tym więcej dodaję składników. Jedyną postacią, którą mam w pamięci jest mała dziewczynka. Zauważyłam ją pewien czas temu, ale myślę, że przychodziła jako pierwsza. Ma wielkość landrynki i staje tak, że zlewa się z fugą płytek na klatce schodowej. Milczy, nawet nie puka. Gdy się pojawia, nieokreślone uczucie każe mi zerknąć przez dziurkę od klucza. Po paru sekundach dostrzegam ją. Idę wtedy zrobić ciasto z dwóch lub trzech porcji. Przez cały czas mam jej obraz z tyłu głowy. Myślę o niej w ciągu dnia, a nocą mi się śni. Tęsknię i wiem, że ona też. Ignoruję fakt, że tylko ode mnie zależy czy przesunę zasuwkę w drzwiach. Serce czasem krzyczy: - Dość, już pora. A i głowa traci argumenty na zasadność mojego uporu, zastanawiając się na co jeszcze czekam. I gdy już chcę to zrobić, i wyciągam drżącą dłoń do połyskującego metalu, moje ciało zastyga jak opos w pierwotnym lęku. - Jutro - szepczę rozczarowana sama sobą.

Iki port, wynalazki; pik zalany w tropiki.