Zgłoś

Razu pewnego    Środ starych czereśni, w zakolu starej rzeki, mieszkała Wiedząca ze Starego Lasu. Gwiazdy zazdrosne jej urody, a księżyc płonął wstydem gdy wody starej rzeki pieściły jej ciało. Serce miała pełne i puste a oczy bystre i wielkie jak żal po utracie. Cierpiała. Odległa w sobie, pomagała i kochała. Gdy. Obca miłość jak huragan, przygniótł i stłamsił czereśniowy sad. A nie była kochana jak chciała.  Mojry, splotły jej nić.  Odjęły przyszłość. Pchnęły w ból. Zadały kłam. Okrzyknięta wiedźmą i zszargana. Czerń podłości zalała jej dom, jej rzekę i czereśnie. Lecz Wiedząca, wiedziała, że głowę niesie się dumnie, plecy prosto, i przenigdy nie dmie w róg u pasa. Nie chciała pomocy. Chciała wolności. Uciekła więc, od bólu i prządek.  Szukać ciepła.  Szukać cienia.  Szukać siebie.  Jaskółka, co nie wie czy spada już czy leci. Kołowała, i wiele razy rychło by upadła lecz nigdy jak dotąd. Odrzuciła ból bo była Wiedząca.  Co przed nią, co za nią, kto przy niej. Wiedziała.                                                                                                                                                                      Koniec.

Ejakuluj!

As umaluje, geju, lamusa

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj - miło że subtelny - dziękuje -                                                                  Pzdr.uśmiechem. Witaj Marku - miło że czytałeś - tak wyszło co mnie cieszy -                                                                                                            Pzdr. Witam - tak bywa - dzięki że byłeś -                                                                         Pzdr. @viola arvensis - @klaks - @Rafael Marius - @KOBIETA @huzarc - @infelia - dzięki -

I na węch cipę tę pichcę Wani