Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zwycięzca

Daniel_Wieczorek
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Daniel_Wieczorek

Daniel_Wieczorek

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Matowe Medale,
Świecące niegdyś blaskiem zwycięstwa,
Wtedy, gdy wspierany najwyższym podium,
Na silnych nogach Zwycięzca
Bił radością z wygranej,
Leżą teraz na ziemi, wraz ze swoim panem.

Zakurzone rowery wyścigowe
Powoli zamieniają się w głazy,
Na oponach bez powietrza.

Smutny był, że dwa koła
Jadące jednym śladem,
Jego śladem,
Bez zgody zamienić musiał na te,
Których różne są zdania.
Prawe i Lewe.
Bo za słodkie miał on życie.

Na biurku pełnym pożółkłych
Wycinków z gazet, i zdjęć,
Dyplomów, i zadbanych listów,
Stoi telefon o świeżo zerwanych
Niciach pajęczyn zapomnianych,
A koło niego notes,
O jednym, grubo zakreślonym numerze.
Gorzka to była herbata
Wrzącej przyjaźni
I czarnej esencji zrozumienia,
Osłodzona dwiema pojedynczymi kroplami
Słonych łez,
Którą szybko wypito.

"Halo?"
"Pomóż mi znów wygrać,
Stary Przyjacielu."

Złote, Srebrne i Brązowe Medale
Rozbłysły ostatni raz,
Wraz z nowo otrzymanym,
Ołowianym Medalem,
Wręczonym przez Zwycięzcę,
Dla Zwycięzcy.

"And the winnnnner is...!"
I gaśnie powoli
"Chammmmmpion!"
wraz z wyciekającym wspomnieniami
"Proszę Państwa!"
Ostatni Medal
"(oklaski) Dla Bohatera!"
za Wygranie z przegraniem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Poezja to życie
      Kobieta (istota z innego wymiaru)

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Piękne ciało  Morze wspomnień    Ostatni pocałunek  Chłód jesieni    Jej nagie piersi  Prezent od Boga     
    • Duch7millenium
      Kołderka

      Przez Duch7millenium · Opublikowano

      @Kwiatuszek ostatnio sypiam na podłodze i tak mi dobrze, kołderka nie to, co koc.
    • Arsis
      Zanim uderzy w nas światłość

      Przez Arsis · Opublikowano

      Pamiętasz to moje nocne misterium? Wtedy, kiedy płonące świece wzniecały poblask jaskrawy. Skrzydlate momenty na suficie, na płaszczyznach porzuconych rzeczy. Teraz już wiem, że ta moja próba przejścia przez ścianę miała na celu dosięgnąć gwiazdy, kiedy stałem w kącie pokoju, przywierając ustami do zimnego tynku.   Szeptałem. Recytowałem słowa tajemne.   Wtedy. I wtedy…   Za oknami szeleściły liście oschłej topoli, kasztanu… Za oknami otwartymi na przestrzał. W ogromnym przeciągu, co się wspinał z krzykiem po ornamentach tapet..   I byłem blisko zrozumienia. I byłem blisko… Blask olśniewał mnie coraz większy. Ten migoczący blask nieznanej natury.   Wiesz... Nie. Nic nie wiesz.   Bo i co masz wiedzieć? Wtedy, kiedy czekałaś długo na nic. Na dworcu, tuż po odjeździe ostatniego pociągu. Czekałaś na mnie. Wiatr zakręcał i gwizdał. I tak jak teraz tarmosił poluzowanymi blachami parapetów. Zacinały ostre krople deszczu…   Z megafonów płynęły enigmatyczne dźwięki jakiejś nadawanej nie wiadomo skąd transmisji.   To nadaje wciąż sygnał. To wysyła w eter zaszyfrowaną wiadomość, której sensu nie sposób zrozumieć. Wtedy i teraz. Tylko, że wtedy nie przyszło nam to do głowy. Nam? Przecież nie ma nas. I chyba nigdy nie było…   A jeśli byliśmy, to tylko we śnie. Razem, gdzieś trzymając się za ręce. Raz. Jeden, jedyny. Albo i niezliczoną ilość razy.   Wiatr szeleści liśćmi topoli. Teraz, kiedy jest bardzo zimno. Skrzypią konary. A więc to już tak późno? Nocne obrazy jak dym z łęciny płyną…   Nie. To już przecież było poprzednim razem. W innym życiu, w innym wierszu… Bądź w innym...   A teraz?   Co z nami będzie? Jeśli w ogóle cokolwiek było.   Światłość wiekuista przemierza otchłań czasu. Wieczność całą. I wywija się z gałęzi topoli księżycowym sierpem.   I ten szelest skrzydlaty wznieca kurz, ten śpiew słowiczy. Aż wzrusza czarną sadzę w kominie, przysiadając na krawędziach pustych krzeseł jak jakiś zbłąkany kaznodzieja. Jak ten blask na dębowych klepkach podłogi. Na fornirze szafy. Na lakierze...   Na jawie? We śnie? Coś pomiędzy…   Coś jak kształt jakiś spętany cieniem mojej własnej ręki, kiedy się przebudzam, otwierając zlepione maligną oczy, próbując to pochwycić w jakimś nagłym przypływie zadziwienia.   Nie. Nie przebudzam się wcale. Przecież ja nie śpię. Spójrz! Mam otwarte oczy!   I nigdy nie spałem. Podczas gdy ty, śpisz snem twardym jak przydrożny kamień. Omszony...   Jeśli w ogóle tu jesteś. Jeśli w ogóle tu kiedykolwiek byłaś.   Co z nami będzie?   Albowiem pęd ten rozwiewa włosy. Czyni bruzdy w skibach mokrej ziemi.   Widzisz?   Jaskółki wznoszą się do nieba. Wychodzą naprzeciw tej łunie coraz większej.   Jeśli uderzy w nas świetlista rozpacz zapomnienia, czy będziemy jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-27)        
    • Alicja_Wysocka
      "Ach powiedz" – Poetycka pieśń o boskim pięknie kobiety | Adam Asnyk | Poezja śpiewana

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @poezje_krzyczane Dziękuję za pamięć. Tylko tutaj niczego nie ma. Po prawej stronie Twojego postu masz trzy kropki - kliknij tam - następnie w 'usuń' Ja tego nie mogę zrobić, bo to Twój post.
    • poezje_krzyczane
      "Ach powiedz" – Poetycka pieśń o boskim pięknie kobiety | Adam Asnyk | Poezja śpiewana

      Przez poezje_krzyczane · Opublikowano

      Leśmian - Oczy w niebiosach" width="200" data-embed-src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/lRCa7uo021U?feature=oembed"> https: //youtu.be/lRCa7uo021U

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...