pracowitość w marzeniu

[Stefan_Leszczyński]

jak Syzyf pracy swej nie znam końca
kłaniając się nisko losowi i słońcu
wzbijam wzrok swój daleko za siebie
nie znam przyczyny upadków na ziemię

upalne słońce z pogardą mnie pali
w górę dźwigam swój ciężar, nadzieja w oddali
odurzam się nią, walczę wytrwale
lecz ciężar za duży, znów mnie powali

czy kiedyś koniec będzie mojej udręki?
czy los mój pozwoli wolnym być w końcu?
to brak pokory wpajanej tak często
i brzemię mi daję palić się w słońcu

piekło tak bliskie memu sercu się staję
niezwyciężonym się czuję, upadam, powstaję
przerażenia czas o zbliżającym się końcu
wizualizacja marzeń…

lecz nadzieja w sercu zostaję…

[henryk_bukowski]

..toporne to Panie Stefanie..jak rzeczony głaz..i z nadzieją w sercu..liczę na lekkość pióra..trzymanego w paluszkach..a nie w obydwu "grabach".. - pozdrawiam Henryk