Z ogródka babuni

[efemeryda2]

Floksy



Piękne, pachnące,
powszednie i świąteczne,
a jeszcze do tego
długowieczne.
Zawsze skromne,
zawsze gdzieś w kącie, na boku
by innym nie zasłaniać widoku,
swe kwietne w słońcu
rozkładały wiechy,
słodyczą płatków dzieciom dla uciechy.

Latem
ich długie pędy babcine rwały ręce
i niosły naręczem Najświętszej Panience.
Do owej kapliczki
co przy drodze stała,
dziękując za opiekę i prosząc by trwała.

Teraz
kapliczka pusta, a floksy zdziczały,
bo babcine ręce do dziś nie dotrwały.
Może gdzieś w zaświatach
nadal je hoduje
i oczkami ich kwiatów anioły raduje.

[PaULA-nowa]

Bardzo lubię te Twoje wiersze o kwiatach, a tutaj jeszcze zawarta pamięć o babci. Pozdrawiam:)