Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

jestem chwilą na ugorze

Leokadia_Koryncka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

maria_bard

maria_bard

Opublikowano
Opublikowano

Rozważania nad tym, co później, po naszym padole:-). Temat stary jak świadoma ludzkość.
Pocieszające, że chociaż warto pomilczeć, a nie twierdzić z całą stanowczością - dalej już nic.;-)
Wiersz prosty, co wolę ponad gadulstwo. Ostani wers wydaje mi zbędny. Chyba....bo często nie mam całkowitej pewności:-)
Pozdrawiam. E.

Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
Opublikowano

refleksja która i mnie często nachodzi i chyba każdego, ale to nie znaczy żeby ją już pomijać milczeniem , natomiast co do literackiej strony podzielam zdanie Marii Bard oszczędność jest tu atutem , a ostatni wers też mi tu jakoś nie pasuje do całości ani do tytułu się nie odnosi, ani udanie nie spina klamrą poprzednich
pozdrawiam kredens

agnieszka wawrzyniak

agnieszka wawrzyniak

Opublikowano
Opublikowano

wiele milczeń zawisło
nad miejscem
za dwiema bramami

niektóre pękały prosto
ufając
że nie na amen

wypisują z życia


...ten jeden mi się podoba..;-))))
Dla swojego użytku skreślilam "" w zaklęty sen ""...bo ten fr. wydaje się być zbędny..

mam, nadzieję , że nie zakłóciłam świętego spokoju..pozdr. agn.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nieporadnik
      I Klimek Emilki.

      Przez nieporadnik · Opublikowano

      Wół, wapiti Pawłów
    • Waldemar_Talar_Talar
      Nie bać się ostatniego zamknięcia drzwi

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @huzarc - dziękuje - 
    • Toyer
      Łza w oku świata

      Przez Toyer · Opublikowano

      jestem tylko łzą w oku świata spadam w jednym mrugnięciu tnę poplątane nici uczuć przychodzę jak płacz odchodzę uśmiechem zarażony czasem chwytam bezpańskie chwile jak psy szczekające o zmierzchu czuję oddechy tych co byli dla nich świeże kwiaty ode mnie znicz zegar wariat do grobu złoży poetę który nie czuł że żyje
    • Stukacz
      Dola

      Przez Stukacz · Opublikowano

      Od urodzenia, aż do ostatniej godziny Dana odgórnie lub przez dziedzictwo rodziny, Jednemu sprzyja, drugi trochę mniej dostaje, Czy zawzięcie pracuje, czy w pracy ustaje.   Od wieków już wiadomo, że przez życie całe Towarzyszką wierną, zaś zasługi niemałe, Bez których tak trudno, a nawet niemożliwe Życie wieść dobre bez udręk i trosk, Choćby dobrobyt był i układy szczęśliwe Bez jej pomocy stopią się jak wosk.   Na całe życie przypisana do osoby, Więc powinna pomagać stale, każdej doby – Nie zawsze, są przypadki znane I w księgach przodków zapisane: Gdy staramy się za mało Życie będzie nam kulało.   Więc zmienna i kapryśna: raz jest, raz jej nie ma, Rozgniewana, bez żalu człowieka porzuci, Na lodzie zostawi, dobra do śmieci rzuci. Zawieszony człek między stronami obiema Jak w wahadle w stronę to w jedną, to znów w drugą Bez ustanku się buja i do końca nie wie Czy on Doli służy, czy Dola jego sługą.   Egzemplarz się trafi co pomaga leniwie. Niezdarne też zdarzyć się mogą – przyznać trzeba – Nie pomogą, gdy zajdzie pomocy potrzeba. Jak nie w parze nazywamy niedobranymi: Rolnika przypada kupcowi i odwrotnie, Rolnik nie zbierze choćby wysiłki stokrotnie Przewyższały starania sąsiada. Z innymi Dolami już bywa, że wysiłek największy Dóbr zainteresowanego nie powiększy: Kartofle zamiast do ziemi urosną w bok, A on nie zbierze nic, choć czekał cały rok.
    • wierszyki
      Wierszyk z wilkiem

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Z rondelka z wodą dla ptaków — moment — połknęła wiewiórka. Tak wolno szybują ptaki, tylko by wyschły im piórka. Wilka, co nosił — ponieśli, ostrząc swe zęby powietrzem. Dzikom zbyt ciasno już w lesie, w łunie latarni: chrum — weź się. Śmieje się ten, kto ostatni rozgrywa przy wielkim stole, nam los zaś zesłał podatki, fundusze dał narodowe.      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...