BURZA

[bowit]

BURZA


Na horyzontu kresie,
gdzie morzem kończy się niebo,
wzburzona fala żagiel łódki niesie,
szarpany wiatrem z siarczystą ulewą
z kłębiącej się ciemnej chmury.
I tylko czerń okolicy
oświetla, rozdzierając sufit ponury,
jaskrawe światło błyskawicy.

Wśród ryku fal spiętrzonych.
Wśród orkanów wycia
żeglarz uparty i nie znużony
walczy o prawo do życia.

Jego wyraz twarzy smutny i ponury
rozjaśnia tylko nadzieja płonąca,
a oczy wzniesione do góry
bezskutecznie szukają końca
szalejącego kaprysu pogody,
który w sercu każdego lęk rodzi,
kto szuka na morzu przygody
na małej żaglowej łodzi.

Jakie wielkie jest pragnienie
do życia u samotnego człowieka.
To budzące się w jego sercu wspomnienie
o ukochanej dziewczynie z daleka,
co gorącą miłością ją darzy,
dodaje mu nowe siły,
by mógł podołać burzy
i wydostać się z cienia mogiły.

bowit


Warszawa dn.15.04.1973 r.